Isabeau & Camille 

Wij zijn samen op buitenlandse stage naar Sri Lanka om hier te doen aan traumaverwerkingsprocessen met kindjes van Child Action Lanka.

Via deze weg zouden wij graag onze avonturen met jullie delen! 

Onze ervaringen en avonturen

Dag iedereen! 

Gisteren was het zover, we begonnen samen met 8 andere meisjes aan het grote avontuur! 

We verzamelde in de vertrekhal op Zaventem, waar we allemaal afscheid konden nemen van onze vrienden en familie. Uiteraard zijn er heel wat traantjes gevloeid, maar dat houdt ons niet tegen om er een geweldige periode van te maken! 

Eenmaal voorbij de douane konden we niet meer terug. Het begon meer en meer door te dringen in wat voor avontuur we gestapt zijn. 

We vlogen van Brussel naar Istanbul, vervolgens naar de Malediven om uiteindelijk te eindigen in de luchthaven van Colombo. Dit was een enorm lange reis (24uur) met heel weinig slaap, maar heel veel eten (ze wekte ons letterlijk elke keer voor pasta of kip).

Op de luchthaven stond een vriendelijke man ons op te wachten met een bordje 'UCLL, Belgium girls' om ons te vervoeren naar Kandy waar we de eerste nacht verblijven. Dit werd een busrit van 4uur. 

Onze eerste stappen in Sri Lanka, zorgde al meteen voor heel wat eerste indrukken

• De warmte en vochtigheid overvielen ons meteen
• Er lopen heel wat straathonden rond in Sri Lanka
• De bagage werd in de bus gelegd op plaatsen waar passagiers zouden moeten zitten
• Voor elke 'daad' verwachten ze een 'fooi'
• Ze rijden hier langs de andere kant van de baan, hun stuur staat langs de andere kant en hier zijn GEEN verkeersregels, kortom: ze rijden hier gelijk ZOT
• Hier zijn heel wat palmbomen, boeddhabeelden en kleurrijke kledij
• Langs de baan zijn er heel wat winkeltjes
• Je moet hier lange afstanden afleggen met bv. Tuktuk's, treinen, busjes ... om ergens te geraken

Om half negen kwamen we uiteindelijk aan in ons eerste verblijf. We werden er hartelijk ontvangen met een kopje thee, konden eindelijk een douche nemen en tot rust komen.

Na deze lange reis hadden we uiteraard heel wat honger, dus besloten we om typisch Srilankees eten te bestellen: PIZZA HUT!

Nu kruipen we ons bedje in, zodat we morgen fris aan weer een nieuwe dag vol avontuur kunnen beginnen!  

Na de vergadering hebben we onze eerste typische Srilankaanse maaltijd gegeten. Deze bestond uit rijst, linzen, curry en vis (pikant). Ze vertelde ons dat ze hun best hadden gedaan het zo min mogelijk pikant te maken, dat beloofd dus voor de volgende keren..

Na het eten toonde Amaa ons een supermarkt waar we eten konden gaan kopen voor de komende drie dagen, aangezien we dan op een boerderij zullen verblijven. Ook dit verliep niet vlekkeloos (om niet te zeggen rampzalig..), het werd al snel duidelijk dat ze niet dezelfde voeding verkopen als bij ons. Op weg terug naar de koffiebar, hebben we ook de eerste wilde aapjes gespot. Bij aankomst in de koffiebar, kregen we een local drink, namelijk King Coconut, dit was niet echt ons ding, maar met een ijsblokje dabei zou het zeker oké zijn! 

Eens we geïnstalleerd waren in ons hostel hebben we besloten om de dag positief te eindigen en zijn we nog naar het centrum van Kandy getrokken om samen iets te gaan eten. 

Hiervoor moesten we een steile berg naar beneden wandelen, en Isabeau besloot om de grond van dichterbij te verkennen door eens goed op haar gezicht te gaan.. (ze is oké hoor, geen paniek mama's en papa's!). 

We vonden een super gezellig restaurantje waar we allemaal heel lekker en niet pikant hebben kunnen eten en genieten van een lekker dessertje. Tijdens het etentje hebben we elkaar ook beter en van een andere kant leren kennen, met de nodige serieuze verhalen, maar vooral veel slappe lachjes! Dit was tegelijkertijd ook ter gelegenheid van de verjaardag van Lotte. 

Na het lekkere eten, de gesprekjes en het vele lachen, namen we terug de Tuktuk naar ons hostel, waar we nog maar eens de berg niet opgeraakte met de Tuktuk en nogmaals bijna een botsing veroorzaakte.. 

We sloten de avond af met veel gelach en gezellige babbels, allemaal samen op 2 kleine bedjes. We zijn ervan overtuigd dat het 4 zalige maanden zullen worden met onze 8 lieve en grappige reisgenootjes! 

Hello everybody

Onze eerste nacht hier in Sri Lanka zit erop & we moeten zeggen dat deze niet echt vlekkeloos is verlopen.. Tegen een uur of drie was Isabeau in 'paniek' en begon ze Camille wakker te schudden en te krabben omdat ze dacht dat er iemand voor ons raam stond.. Empatisch dat Camille is, zei ze 'Maar Isabeau nee' en sliep ze gewoon verder.. (alles was oké hoor!)

Om 08:00 uur ging onze wekker en begon de dag in Kandy. Deze dag hebben we ingezet met een prachtig uitzicht en een uitgebreid ontbijt voorbereid door onze gastvrouw, er was fruit, yoghurt, eitjes, toast, thee, koffie ... . Uiteraard verliep ook dit niet vlekkeloos, want 2 van de dames sliepen gewoon door hun wekker... . 

Na het ontbijt vertrokken we naar een koffiebar gelinkt aan Child Action Lanka. Daar wachtte Amaa (een medewerkster van CAL) ons op om samen te vergaderen en enkele dingen 'te verduidelijken'. We vertelde daar ook over onze inzamelactie en het werd al snel duidelijk dat ze ons en jullie hier enorm dankbaar voor zijn! Helaas, is hier niet echt heel veel duidelijk geworden, maar we laten het gewoon op ons afkomen! 

Ook zijn we één van de centra gaan bezoeken van Child Action Lanka in Kandy. Hier zagen we al enkele baby's en kindjes die super enthousiast waren om ons te zien. We kijken dus al zeker uit om de kindjes in ons centrum in Kelaniya te ontmoeten!

Na deze drukke en chaotische dag konden we vertrekken naar ons hostel met de Tuktuk's die we kunnen bestellen aan de hand van de pickme-app. Deze app zorgt ervoor dat we snel, efficiënt en goedkoper op onze volgende bestemming kunnen geraken... altans dat dachten we toch...

Op weg naar onze bestemming, werd het al snel duidelijk dat Tuktuk's niet bestemd zijn voor stijle bergen... In het midden van de berg moesten we uitstappen, aangezien de Tuktuk stilviel en zelfs achteruit bolde (bijna tegen een andere Tuktuk met onze reisgenoten in, DRAMA...).

Eens aangekomen in ons hostel, dachten we 'blij' te zijn. Toen we onze kamer zagen, overviel de teleurstelling ons meteen. We kwamen terecht in een kamer vol schimmel, vuile lakens, kakkerlakken en ramen die niet mochten geopend worden wegens apen die spullen stelen, ook was er een man die om de 2minuten onze kamer binnenviel om te vragen of we honger hadden. Hier waren we niet zo blij mee, dus zijn we gaan vragen om een nieuwe kamer te verkrijgen. Dit is ons uiteindelijk gelukt en nu liggen we in een 'luxueuze' kamer, met een balkon met een prachtig uitzicht voor maar 14 dollar extra! 

Ayubowan! 

We laten jullie al even weten wat we de komende drie dagen zullen doen, aangezien we morgenvroeg vertrekken naar een boerderij in Ududumbara (waar er uiteraard geen wifi zal zijn), waardoor we niet kunnen bloggen! We zijn wel bereikbaar, maar op een laag pitje. 

We zijn vandaag inkopen gaan doen voor ons eten de komende dagen, maar dit zal geen culinair boeltje worden aangezien daar enkel een gasvuurtje is om op te koken. Ons menu van de komende drie dagen:

• Cornflakes + brood 
• Soep + brood
• Spaghetti, wraps met enkel rauwe groenten (aangezien de kip zou zorgen voor salmonella) & rijst met curry (ook zonder salmonella)

In de winkel zagen we dat de sla onder sproeiers lag en deze om de 2minuten automatisch gesproeid werd. De rijst bevond zich in bakken met schepjes, het werd al snel duidelijk dat rijst hier heel 'in' is, aangezien er wel 12 verschillende soorten waren.

We weten nog niet echt wat ze daar van ons zullen verwachten, dus we laten het op ons afkomen en laten het jullie zaterdag weten wanneer we terug zijn! Wel weten we dat we werkhandschoenen moesten meenemen om onkruid uit te trekken en dat we het terrein moesten verkennen aangezien we daar één van de weekends een project op poten zullen moeten zetten. 

We houden jullie na deze drie daagse zeker weer verder op de hoogte van ons avontuur met heel wat verhalen en foto's! 

Tot zaterdag 

XXX Isabeau & Camille 

We besloten te bellen naar de receptie, maar daar nam niemand op aangezien we ze buiten hoorden feesten met de muziek vollenbak. Uiteindelijk hebben we onze reisgenootjes van in de kamer naast ons maar wakker gebeld, maar toen ze aan onze kamerdeur stonden, bleek deze op slot te zijn.. Eerst moesten we nog uitmaken wie tot aan de deur zou durven lopen, dit werden uiteindelijk Dagmar & Camille, maar wel met een enorm bang hart en zo snel zagen we ze nog nooit spurten.

We zochten samen naar het beest, maar vonden niets.. Nog geen 20min nadat onze reisgenoten terug waren gaan slapen, vloog het beest nog geen meter boven het hoofd van Isabeau & Camille, we denken werkelijk dat ons hart even stil stond.

Wanneer we vorige keer onze blog eindigde, was dat vol goede moed om er optijd in te kruipen, zodat we goed uitgeslapen zouden zijn om te werken op de boerderij. Wel... het lot heeft er anders over beslist!

We sliepen met 4 op de kamer, cute als we zijn zeiden we allemaal slaapwel tegen elkaar, maar een half uur later begon de chaos. We hoorden een beest in onze kamer en waren alle 4 in volle paniek. Heldinnen dat we zijn, kropen we allemaal naar het midden van het bed dicht bij elkaar en zo ver mogelijk van de rand verwijderd. We merkte al snel dat het vooral lawaai maakte wanneer het licht uit was en wanneer we stil waren. Maar elke keer verschoten we ons een bult en slapen zat er al helemaal niet meer in..

Het bleek een vleermuis te zijn.. Jaja, u leest het goed, een vleermuis in onze kamer!! Daar ging onze slaap.. Het werd uiteindelijk 5u45 toen we uit pure vermoeidheid in slaap vielen en de wekker stond jawel, om 7uur. Jullie kunnen jullie vast en zeker wel inbeelden hoe enorm goed ons humeur was de ochtend nadien..

Uit dit avontuur is gebleken dat we dus allemaal absoluut geen helden zijn als het op beestjes aankomt. Nou, dat beloofd voor de komende maanden, aangezien het hier krioelt van de beestjes. 

Eens aangekomen in Buono (een café gelinkt aan CAL), stond Amaa ons op te wachten om samen naar het busstation te stappen. Hier in Sri Lanka is het duidelijk heel normaal om over de spoorwegen te lopen (WTF???). Eens aangekomen aan het busstation, konden we onze ogen niet geloven.. Zo druk, chaotisch en alles behalve structuur. We vonden niet eens onze bus, dit heeft werkelijk meer dan een half uur geduurd. Eenmaal op de juiste bus, stond ons een rit van 2u30min te wachten naar de boerderij. Gelukkig konden we tijdens de busrit een beetje slaap inhalen.

De bussen hier, zijn absoluut niet te vergelijken met de simpele lijnbussen uit België. De bussen hier zijn versierd, er is muziek, felle lichtjes en vooral VEEEEEL getoeter. Ook de 'bushaltes' hier zijn anders dan in België, want er zijn er simpelweg geen. De mensen stappen op of af terwijl de bus praktisch nog aan het rijden is, om op die manier tijd te besparen. Amaa moest voor ons plaatsen reserveren voor ons en onze valiezen, in eerste instantie begrepen we dat niet, maar al snel werd duidelijk waarom. De bussen hier zitten BOMVOL en er is nergens een plaats voor bagage. De 'dubbele' zitplaatsen zijn eigenlijk ook maar gerekend voor een persoon en een half. Wat ons ook opviel, was het feit dat de mensen wel verwachten dat wij zouden rechtstaan voor hun en het vanzelfsprekend vonden om zo maar met onze bagage te 'gooien'.

Toen was het tijd voor het primitieve koken! Spaghettiiiiiii op een gasvuurtje, het was best wel lekker hoor!

Na het avondeten was het tijd voor een goed 'warm' doucheke... mopjeeeeee: het was IJSKOUD! Gelukkig hadden we wat vriendjes die ons gezelschap hielden tijdens onze was- en plasmomenten: de slak Jefke en de pad Jos.

Na het gezellige babbelen besloten we er vroeg in te kruipen, want de dagen die volgden beloofden hard werken te worden.

Midden in de nacht besloot Dagmar het kot bij elkaar te roepen met 'HELP HELP HELP'. Iedereen uiteraard in paniek dat er een groot beest zou zijn, of een olifant voor haar deur stond, maar neen, het was slaapsprekende Dagmar maar..

Geen goeiemorgen... 

Jullie kunnen jullie zeker wel inbeelden dat we ons zwaar hebben overslapen.. We werden gewekt door het geklop op de deur van onze reisgenoten. We waren alle 4 enorm moe en zelfs wat misselijk door zo weinig slaap, de dag begon dus al goed! We gingen beneden ontbijten en gelukkig stond daar wel een pannenkoek op ons te wachten met wat fruitjes (iets wat Isabeau dus niet lust, schandalig...). Na dit 'stevige' ontbijt, moesten we een stevige bergaf wandelen (dezelfde als die waar Isabeau op haar gezicht is gegaan, gewoon om jullie daar nog even aan te herinneren) om daar een Tuktuk te nemen naar het centrum van Kandy.

Eens toegekomen, werden we opgewacht door de directeur van CAL die onze valiezen met de auto naar de boerderij bracht. Wij gingen met zen allen te voet, eenmaal aangekomen werden we verwelkomt met watermeloen. De mensen waren hier, alweer, mega gastvrij. Nadien kregen we even de tijd om onze kamers te verdelen en bedden op te maken.

Eens gesettled, kregen we een rondleiding op de boerderij. Dit gaf zoveel indrukken tegelijkertijd. De natuur was er in één woord PRACHTIG, heel veel groen, palmbomen, een prachtige boomhut, eindeloze uitzichten en beneden een prachtige rivier met kleine rotsen. Uiteraard waren er ook andere dingen waarvan we onder de indruk waren, zoals het sanitair (we hadden een douche met heel wat gezellige beestjes zoals padden en slakken (DIKKE slakken) maar er waren ook toiletten dat letterlijk gewoon een put in de grond waren), de keuken (we konden enkel koken op een gasvuurtje met één kookpot), de jongenskamer (dit was vroeger een geitenstal en letterlijk gewoon een 'hok' dat leek op een gevangenis), de kleine huisjes die aan vernieuwing toe waren, de levenstijl van de mensen die daar wonen ... .

Nadat we het terrein verkend hadden, konden we beginnen brainstormen voor het project dat we er zullen moeten uitvoeren in teams gedurende een weekend. Tijdens dit weekend zullen we een kamp moeten organiseren voor de kids van ons centrum. De natuur daar bracht ons op enorm veel ideeën. We besloten om een moestuin, speelveld, wilgenhut, een muziek- + snoozleruimte & crealokaal te maken. Veel werk voor 10 dames op 2 dagen, maar we begonnen met heel veel goede moed!

De buurvrouw van de boerderij had voor ons een middagmaal gekookt (rijst + curry DUUH). Na het middageten was het tijd voor een goed dutje na de slapeloze nacht hadden we dit zeker verdiend. Sommigen onder ons zijn gaan wandelen en kwamen enkele wilde aapjes tegen. Na het dutje vertelde de buurvrouw ons dat het wel eens zou kunnen dat we hier wilde olifanten zouden tegenkomen. Wij uiteraard allemaal laaiend enthousiast, tot ze zei dat deze gevaarlijk kunnen zijn.. Uiteindelijk hebben we er geen gezien..

Eens terug van de wandeling, waren er enkelen onder ons dat graag in de boomhut wouden kruipen. De ladder naar boven was gemaakt uit bamboe (niet zo stevig als je het ons vraagt, Camille deed het letterlijk in haar broek). Eens boven stond ons wel weer een mooi uitzicht te wachten.

Daarna was het tijd voor het echte werk. We splitste ons op in 2 teams: team tuinieren (moestuin + speelplein) en team renoveren (nieuwe lokaaltjes). Wij zaten beide in het renovatieteam, we begonnen de huisjes af te schuren om ze nadien in een nieuw jasje te steken. We verfden de huisjes wit met een roodbruine onderboord. Zelf vonden we het resultaat van de buitenkant al heel mooi! Over de binnenkant hebben we al gebrainstormd hoe het er zou kunnen uitzien en dit gaan we dan uitwerken met de kids zelf.

Tijd voor ons rijkelijke middagmaal: degoutante soep met een klein stukje brood besmeerd door chemische jam, jammieieie! 

Tijdens het werken, werden we ineens verrast door aapjes die van de ene boom naar de andere boven ons hoofd begonnen te slingeren, MACHTIG! Het mindere gedeelte was Maxime die ineens de longen uit haar lijf schreeuwde door een blauw met witgestreepte slang. In het begin waren we vrij rustig, tot de buurvrouw kwam vertellen dat deze dodelijk kan zijn, daar ging de rust... 

Yo de mannen: TIJD OM TE WERKENNN

Na het uitslapen was het tijd voor ons 'uitgebreid' ontbijt: cornflakes + een banaan dat geen banaan meer was.. (het leven van de banaan was vlug gedaan, want daar kwamen de miertjes aan).

We konden nog niet beginnen met werken, aangezien de buurvrouw voor ons naar de winkel was achter het materiaal waarmee we aan de slag moesten.

We besloten dan maar om een wandeling met ons tienen te maken naar de rivier. Ook daar zaten heel wat beestjes, Maxime begon te schreeuwen want er zat een bloedzuiger tussen haar tenen.. Dit werden al gauw onze nieuwe vriendjes! Ook de uitzichten dat we daar zagen, waren alweer adembenemend.

Als vieruurtje kregen we een zelfgemaakt fruitsapje gemaakt van passievruchten voorgeschoteld! Daarnaast kregen we ook een nieuwe fruitsoort op ons bord, namelijk Jackfruit, dit smaakte naar snoepjes en banaan.

Na het harde werken, maakten we onze wraps met gekookte groentjes en smeerkaas, simpel maar best wel lekker!

Om 15uur nam de buurvrouw ons mee naar de rivier voor een rivierwandeling. Daar zagen we prachtige uitzichten (alweer) en werden we overdonderd door een zwerm van vleermuizen, enfin vleermuishonden volgens de zus van Isabeau. Ze liet ons zien hoe de mensen hier hun kleren, zichzelf en de honden wassen. Er zwommen heel wat kleine visjes in de rivier die aan uw voeten komen knabbelen bij wondjes of om je voeten te reinigen, dit kittelde ENORM! Camille, Lotte en Maxime wouden heel graag zwemmen, maar dat moest in onze kleren aangezien de mensen hier te gechoqueerd zouden zijn om mensen in bikini te zien (een les geleerd: jeans droogt echt heeeel traag). Het zoontje van de buurvrouw (9 jaar en enorm schattig) was onze fotograaf van dienst.

Wanneer de meisjes toekwamen, keken we zo hard uit naar eten, maar dan kon het nog niet want er moest nog geskyped worden met An (stagementor). Na enkele uren wachten konden we eindelijk vertrekken naar ons hostel in Kandy om onze spullen voor het weekend af te zetten. Het was er dik oké, maar wel heel moeilijk te vinden aangezien de ingang in een steegje was. Nadien konden we EINDELIJK ETEN!!! Hiervoor gingen we samen met de andere meisjes naar de KCC. En laat ons zeggen dat we het er echt goed van gepakt hebben toen: voorgerechtje waren lookbroodjes en bruchetta, als hoofdgerecht aten we pizza en als dessert een hazelnotenchocomousse en een brownie. We kunnen jullie garanderen dat dit echt was wat we nodig hadden! We hadden een super gezellige avond en hebben veel gelachen. 

We hebben er wel wat het varken uitgehangen en de boel daar afgesloten want we zaten ons daar te amuseren tot 22u30 in de avond (normaal sluiten ze om 22u, oeps). In dit restaurant krijg je een kaartje waarmee je buiten moet, maar Maxime besloot haar visa-kaart erin te steken in plaats van haar restaurantkaartje. Astrid had haar chocomousse zo traag op dat de mensen van het resto dit zijn komen afpakken... . Allesinds, het was een super fijne avond! Nadien gingen we naar het hostel om dikke dodo te doen, want de dag erna stond ons een drukke planning te wachten!

Slaapweeel

FEESTBEESTEN

1 maal per maand is het hier volle maan, hier in Sri Lanka betekend dat maar 1 ding: FEEST! De mensen moeten dan niet gaan werken en de winkels zijn gesloten (daar gingen onze koekjes en chips..). Jammer genoeg is deze feestdag niet voor ons besteed en moesten we ook vandaag terug aan het werk!

De buurvrouw zorgde voor ons ontbijt: melkrijst (eigenlijk gewoon rijst samengepropt tot een ruitvorm)

Na het eten begonnen we opnieuw te werken in teams. Maar ons team had een probleem.. geen verf of afplaktape meer. We moesten dus creatief te werk gaan! We namen een stuk touw en een potlood en begonnen op primitieve wijze de lijnen af te bakenen & JAWEL het is ons gelukt! Nog voor het middageten was de buitenkant van onze huisjes af.

Ook zorgde de buurvrouw voor ons middageten, typisch Srilankaans: Rotti met patatjes en curry, verbazend lekker!

Na het eten was het siëstatijd, want jawel mama's en papa's, we werken hier echt wel hard!

Aangezien al heel wat werk af was, hadden we wat tijd om samen gezellig wat te babbelen en ervaringen over vorige stages uit te wisselen. Tijdens deze gesprekken werden we onderbroken door een cameleon George en de fazant Georgette.

Iedereen nam zich een doucheke met onze vriendjes, die jawel, nog steeds aanwezig waren!

We aten rijst met zelfgemaakte curry van Dagmar, mannen, dat was echt nog eens lekker eten, eindelijk! Amaa at met ons mee, wij vonden het lichtjes pikant, maar voor haar was het niet pikant genoeg. Volgens ons zijn de smaakpapillen van de mensen hier echt aangetast...

We zaten nadien gezellig samen rond de tafels babbelden eerst een tijdje met Amaa over het leven hier en gingen erna over naar heel wat zatte verhalen uit België, we lachten ons allemaal kapot, eindelijk nog eens een moment van ontspanning.

Tijd om in ons bedje te kruipen want we moesten opstaan om 6u om de bus terug te nemen naar Kandy. Maar eerst nog een paar slaapmopjes van Maxime, zodat we allemaal zeker in slaap zouden geraken! 

Dikke dodo!

(We zorgen hier echt wel goed voor elkaar hihi)

Na het opruimen van de boerderij en het maken van onze zakken, vertrokken we vol goede moed naar de bus waar ons een lange reisdag te wachten stond. Aangezien ze hier geen bushaltes of vaste busuren hebben, moesten we gewoon op een random plaats op straat wachten op de bus (we zaten allemaal wat te zitten op onze valiezen) die na 45minuten eindelijk opdook. Het waren absoluut geen saaie 45minuten, integendeel! We werden er omringd door praktisch het hele dorp van Udadambara. Het was duidelijk dat deze mensen nog (bijna) nooit blanken hadden gezien. Ze begonnen ons te filmen, foto's te trekken en kwamen letterlijk uit hun huizen naar ons gewandeld om ons toch maar even te zien, we voelden ons een beetje zoals apen in de zoo of leeuwen in een kooi.

Toen de bus toekwam konden we gelukkig plaatsnemen op onze gereserveerde plaatsen. Wel, we kunnen jullie zeggen, de bussen hier zijn NIET zoals de saaie lijnbussen in België, het was 07:50 en het was al dik feest op de bus, letterlijk zoals een PARTYBUS in België: vollenbak muziek en een echte lichtshow! Deze bus bracht ons terug naar Kandy. Onderweg zagen we weer heel wat prachtige uitzichten & zelfs OLIFANTEN!! (Enfin Isabeau zag ze, Camille heeft ze weer gemist...) 

Na een lange reisdag kwamen we eindelijk toe aan ons appartement, wat een opluchting! Het is hier veel groter dan we dachten (gelukkig want op foto leek het een kruipkot). We hebben 2 slaapkamers, een badkamer (zelfs een wasmachine), een keuken (zelfs een oven en diepvries), een living, eetruimte en terras. Uiteraard zijn er ook enkele dingen die wat minder zijn zoals het feit dat we maar 2 stopcontacten hebben en heel wat geluid van buitenaf horen zoals een hond die de longen uit zijn lijf blaft aan één stuk door, de regen die op de daken en ramen valt (maar echt, niet normaal luid). We waren nog maar net gearriveerd en de stroom viel al uit door het onweer, dat was even een momentje van wanhoop maar toen kwam SUNIL our friend! Sunil is hier de huurbaas, echt een schat van een mens (die ons wel een beetje stalkt), hij helpt ons met alles zoals pizza bestellen, de stroom, stopcontacten en vertelde ons al enkele leuke dingen over Colombo. We zijn er zeker van dat we bij hem terecht kunnen als het nodig zou zijn! 

Terug op het appartement konden we eindelijk nog eens een frisse cola drinken (ongelooflijk hoeveel deugd dat deed). We hadden na zo een lange dag geen zin meer om te koken, dus besloten we PizzaHut te bestellen, nou.... dat verliep niet zo vlot. We belde de PizzaHut en de man aan de telefoon verstond ons niet zo goed aangezien ze hier Sinhala spreken en Chineesengels. Uiteindelijk dachten we dat het oké was en we hadden zo veel honger, dus we keken echt uit naar onze pizza. Ineens wordt Isabeau gebeld, wel 10 keer (serieus, we hebben het geteld) door de pizzahut om te vragen naar ons adres. Aangezien ze ons echt niet verstonden besloten we het adres te sturen via sms, maar zelfs dit hielp niet. Ineens kreeg Isabeau bericht dat onze pizza gecanceled was, daar ging ons avondeten. Dus, belde we Sunil maar, onze redder in nood kwam voor ons bellen en zo kwam het uiteindelijk toch in orde. Onze grote honger is jammer genoeg wel niet volledig gestilt aangezien we een 'small' bestelde en small hier in Sri Lanka echt heel small betekent. Gelukkig hadden we nog wat koekjes omniet uit te hongeren, lol. 

Kiekeboe

Vandaag moesten we opstaan om 06:00 uur (verdorie das vroeg, wij zijn echt geen ochtendmensen!) om optijd de bus te nemen. Wanneer we onze tanden wilden poetsen merkten we dat er geen water meer was, ja lap, surprise surprise, de waterleiding heeft het dus toch niet gehouden... . Doordat er geen water was, konden we uiteraard ook niet doorspoelen, we kunnen jullie zeggen, die geur was absoluut geen pretje, maar dat hoort bij het leven op een boerderij zeker! 

Eens aangekomen in Kandy, zijn we naar onze eerste bakker geweest hier in Sri Lanka, helaas geen chocoladekoeken of croissants, maar wel heel wat vis- , ei- , kaasgebakjes en (gelukkig) ook chocoladecakes! Daarna moesten we naar Ursula (de plaats waar de meisjes in Kandy verblijven) om onze valiezen op te halen. Daar stond een taxichauffeur ons op te wachten die ons naar Kelaniya zou brengen. We begonnen aan een autorit van, jawel, 5UUR L. Op weg naar Kelaniya zagen we weer heel wat nieuwe dingen zoals vissen in zakjes aan kraampjes, eindelijk wat verkeerslichten, terug olifanten (en ja hoor, Camille miste ze weer) ... . 

Eenmaal gesetteld gingen we voor het eerst naar de winkel, de 'Food City', echt den delhaize uit België. Op weg naar de winkel merkten we dat hier geen voetpaden zijn en we echt wel voorzichtig zullen moeten zijn als we hier buiten wandelen. Auto's toeteren namelijk zodat je aan de kant zou gaan, want zelf zouden ze niet uitwijken, dus als je hier niet aan de kant gaat, ben je plat, jammer... . In de winkel merkte we al snel dat heel wat mensen ons wouden helpen, zo had je de securityman die ons begon te vertellen op welke artikelen we korting kregen en ons kwam helpen onze zakken in te laden. We gingen terug naar het appartement met onze aankoopjes voor de eerste dag met de Tuktuk. Onderweg zagen we langs de kant van de weg 3 wilde ossen wat water drinken, HOEZOOOO?? 

Na het eten kropen we ons bed in om eens goed en lang uit te slapen, eindelijk!

(Jammer genoeg werden we eerst gewekt door een fameuze regenbui waardoor we dachten dat ons dak ging instorten & nadien door een Sri Lankaan die wat stond te roepen door een megafoon, nou..).

We zijn dan maar opgestaan en hebben samen ontbeten. Cornflakes met yoghurt en melk, maar het bleek dat we hier geen kommetjes hadden, dus dan maar cornflakes op een bord en in een glas. We moeten het echt nog gewoon worden dat hier niet de faciliteiten zijn dat we kennen en standaard hebben in België.

Na het ontbijt hebben we onze was van de afgelopen week gedaan. We zijn wel enorm blij dat we ons eigen wasmachine hebben, want dat maakt het allemaal heel wat makkelijker! Om onze kleren te drogen, gebruikten we het hele appartement om onze kleren op te hangen. Deze drogen wel super traag door het vochtige klimaat hier.

Na het chillmoment was het tijd om ons aan onze eerste schooltaak hier in Sri Lanka te zetten. We moeten een vertrekbrief schrijven over onze belevingen, verwachtingen, doelstellingen, reflecties verwoorden, nadenken over waarden en normen etc ... . Klinkt misschien vrij simpel, maar dat is het toch niet. Tijdens het werken aan onze taak begon het stilaan donker te worden (aangezien het hier al donker is om 18u) dus besloten we naar de winkel te gaan, aangezien ze ons hier aanraden om niet onnodig buiten te komen wanneer het donker is. Dat zeggen ze in het belang van onze veiligheid, omdat 2 blanke meisjes hier 's avonds laat alleen op straat wel al eens gevaar kunnen lopen. Het gevoel van niet echt veilig te zijn onder ons twee, is wel iets waar we aan gewoon moeten worden. 

Ondertussen nam Isabeau hier de eerste douche op ons appartement. We hebben hier enkel koud water, maar wel echt heel koud water. Het is echt gek om te beseffen dat de standaarden bij ons, hier eerder uitzonderingen vormen. We beseffen elke dag een beetje meer hoe goed we het eigenlijk hebben in België en hoe schrijnend situaties in andere, armere landen kunnen zijn.

 Nadien was het tijd voor ons eerste kookmoment in ons appartement. We gingen kip met frietjes en groentjes maken. Maar dit moment zorgde voor de eerste geuite frustraties. We moeten hier koken op een gasvuur wat in eerste instantie ook vrij gevaarlijk is (Camille heeft haar vingers 3 keer verbrand, ja nou...). Elke keer wanneer het vuur aan was, ging het ook meteen terug uit. We hebben hier 1 bakje met lucifers gekregen, maar de lucifers van hier zijn letterlijk 3cm groot waardoor die heel snel doven en je dus snel moet zijn, maar met dat gasvuur is dat niet zo vanzelfsprekend. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we van het hele doosje na 1 maal koken nog 1 lucifer over hebben (echt hopeloos dit)... . De pannen en de kookpotten hier zijn ook enorm vuil en geven letterlijk zwart af op het eten zelf. Dit zorgde voor een enorme rookwolk verspreid over ons hele appartement, waardoor het ook heel hard begon te stinken. Deze rookwolk pakte enorm op onze adem, alsof we 70 sigaretten in 1 keer aan het roken waren (en we roken beide niet eens), onze longen gaan hier echt nog afzien vrezen we... . 

Gelukkig wisten we in de winkel dat het koken hier niet al te simpel zal zijn en hebben we ineens ook wat dingen gekocht waarvan we zeker zijn dat het 'eetbaar' zal zijn. Niet bepaald gezond, maar goed, af en toe een Guilty pleasure hier zal nodig zijn! En we hebben ook fruit (wat Isabeau dus niet lust) en groentjes hoor!! Desnoods overleef ik hier dus op banaantjes en Isabeau op koekjes! 

 Na het eetmoment hebben we nog wat geskyped met familie en nadien zijn we in ons bedje gekropen want de dag nadien beloofde een belangrijke dag te worden!

හෙලෝ

Ook deze nacht verliep hier niet echt hoe het zou moeten.. Onze nachtrust is helaas niet echt wat het moet zijn hier in Sri Lanka, maar we hopen dat we er snel aan zullen wennen. In het midden van de nacht begon het te regenen en nou, laat ons zeggen dat je dat hier extreem hard hoort. De daken hier zijn uit een soort hout en plastiek glas. Wanneer we zeggen 'regenen', bedoelen we echt gieten. De buien hier zijn niet te vergelijken met de buitjes uit België. Op een bepaald moment hadden we echt het gevoel dat het dak ieder moment kon instorten (echt zonder overdrijven). Tegen 8u 's morgens hoorden we een man vanalles roepen in een megafoon alsof zijn leven ervan af hing en even later begon het liedje van Van Beethoven te spelen. Dit lied speelt echt om de zoveel tijd enorm luid af hier in de buurt, een beetje eng soms... . Allesinds, we konden eens uitslapen, maar na dit te lezen kunnen jullie zich wel al voorstellen dat daar niet echt veel van in huis kwam. 

Na de was gunde we onszelf even een moment van rust en even tijd om op ons effe te komen van de voorbije week, die mentaal uitputtender was dan we ons hadden ingebeeld. Tijdens dit rustmoment besefte Camille dat het de eerste Chirozondag was die ze zou missen met de tofste groep ooit. Dat pikte wel even, maar toen ze de story's van haar keti's zag, waarin ze zeiden dat ze haar miste, raakte haar dat wel enorm! (Zij mist ze namelijk ook enorm hard!). Zelfs van de andere kant van de wereld kan ze de Chiro niet loslaten (ai...).

Eens aangekomen in de winkel merkten we al snel dat er echt niet veel was dat we konden klaarmaken. We besloten om eten te kopen voor de komende drie dagen en één van de komende dagen op zoek te gaan naar een grotere winkel. Ook bijna al het eten zit hier in blik of ligt hier in de vriezer en moet gemaakt worden in een friteuse, maar dat hebben we niet op ons appartement. Na het winkelen namen we de Tuktuk terug naar ons appartement, waar we even een moment namen om te skypen met de andere dames hier in Sri Lanka en onze ervaringen en indrukken met elkaar te delen. 

Toen we de kip wouden bakken, merkten we dat dat maar niet wou lukken (waarschijnlijk door de slechte pan). Toen we deze wouden aansnijden na het bakken, bleek de kip vol bot te zitten waardoor er dus niet veel vlees aan was. Daarnaast was de kip nog vrij roos vanbinnen en zwart langs de buitenkant door de kleur dat de pan afgaf. We vertrouwden het niet echt echt en hebben vooral niet veel zin in salmonella... . Aangezien we hier geen friteuse hebben, moesten we creatief omgaan met de frietjes. We namen een kookpot, deden hier wat olijfolie in en ze begonnen te bakken. Raar maar waar, ze waren echt nog wel lekker! (Toch iets op ons bord...). We gaan hier nog goed moeten uitzoeken wat en hoe we gaan koken want anders gaan we hier vast en zeker verhongeren... . Aan tafel besloten we samen ook om even een gesprekje te hebben over hoe we ons hier voelen, wat er al in ons hoofd is omgegaan etc ... . We hebben ook afgesproken om dit iedere avond te doen tijdens het eten na het werk, omdat we denken dat we elkaar hier enorm gaan nodig hebben om onze indrukken en af en toe ook ons verdriet te delen. Communicatie gaat hier van groot belang zijn, maar we zijn ervan overtuigd dat dit ons zal lukken en we zeker op elkaar zullen kunnen terugvallen. 

Eens aangekomen in het centrum ontmoetten we onze CDC head. De kindjes zaten allemaal samen in een kring in de inkomruimte waar ze verschillende liedjes aan het zingen waren zoals twinkle little star, sleepy, watermelon ... . We werden van 8u45-10u30 aan het werk gezet bij de preschool kinderen. Dit was een beetje onverwachts, dus het was in het begin wat zoeken wat we moesten doen. Uiteindelijk maakten we een tekening met al onze handen en voeten en hoedjes uit papier die de kids dan zelf konden versieren. Toen ze zagen dat wij dat op ons hoofd zetten, moesten ze lachen maar uiteindelijk deden ze het zelf ook! Nadien maakten we samen ook nog enkele puzzels. 

Eerste indrukken van onze stageplaats:

• We moeten hier op blote voeten / kousen werken, dus raadde ze ons aan om slippers mee te nemen
• De kinderen leren hier van jongs af aan 'bidden'
• De kindjes eten hier ook met hun handen
• We worden meteen alleen gezet bij kinderen zonder enige opvolging
• Ze dragen hier allemaal een uniform
• Alle kindjes zijn ubercute
• Hier zijn maar 2 juffen, maar heel veel keukenhulpen (logica?)
• Kleine buitenruimte
• Afgelegen centrum
• Beetje de indruk dat we hier staan als kleuterjuf/chiroleidsters in plaats van hulpverleensters. Dit vinden we wel wat jammer, maar we zien wel hoe het loopt! 

Hola que tal

Wonder boven wonder was ook de vorige nacht niet wat het moest zijn... . Zoals we al zeiden, horen we de regen hier enorm hard op de daken. Ook deze nacht regende het aan één stuk door en enorm hard. We hadden op een gegeven moment echt schrik dat het dak zou instorten (zonder overdrijven). Ook de veringen in het bed voel je in elk bot van je lichaam, balen... . Het was jammer genoeg opnieuw een nacht met weinig slaap, daar zullen we dan toch aan moeten wennen. 

Onze wekker stond om 7u30 aangezien we werden opgehaald om 8u30 door onze persoonlijke Tuktukdriver om ons naar het centrum van Child Action Lanka te brengen. De weg naar het centrum zorgde wel voor wat (gezonde) stress, want het was onze eerste dag! Op de weg zagen we langs de weg van de straat ossen en paarden lopen zonder begeleiding, dat is hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld. Door de enorme regenbuien hier, zijn hier ook gigantische waterplassen. Deze plassen zijn niet zoals in België, hier zijn dat echt bruine 'rivieren' waar de tuktuk's rustig moeten doorrijden, aangezien je als passagier anders volledig doorweekt zou zijn. 

Na de activiteiten namen we een uurtje de tijd om samen te zitten met de CDC head van ons centrum om samen te bekijken hoe de komende maanden eruit zouden zien. Ze toonden ons ons werkschema dat er als volgt uitziet:

• Maandag: 8.00u-12.00u: Pre-school (2,5 jaar)
• Dinsdag: 8.00u-12.00u: Pre-school + 13.30u-15.00u: Grade 8 (12-14 jaar)
• Woensdag: 8.00u-12.00u: Kindergarten (3-4 jaar) + 13.30u-15.00u: Grade 
• Donderdag: 8.00u-12.00u: Pre-school+13.30u-15.00u: Grade 8
• Vrijdag: 8.00u-12.00u: Nurrserey + 13.30u-15.00u: Grade 8

Ze verwacht van ons dat we op maandagnammidag een invulling maken voor de rest van de week, zodat we dit aan haar kunnen voorleggen en ze ons eventueel zou kunnen bijsturen.

Daarnaast besprak ze ook even de problematiek van de kindjes met ons en de redenen waarom ze hier zitten. Dat gaat dan voornamelijk over het feit dat ze uit arme gezinnen komen, straatkinderen, vaders die alcohol- of drugsverslaafd zijn ... . 

Na de vergadering bracht onze persoonlijke driver ons naar het centrum van Colombo omdat we toch nog een aantal dingen nodig hadden. We kochten onze wifi-router (eindelijk terug wifi...), we gingen naar de apotheek (want ja lap, ons Isabeau is al zo ziek als nen hond), we gingen naar de bank en kochten een PROPERE pan en kookpot + messen (want voor de één of andere reden krijgen we dat hier niet).

Nadien konden we terug naar ons appartement waar we nog even aan onze schooltaak verder werkten (alleeja, Camille, want Isabeau had duidelijk GEEEEEN zin). Erna vonden we dat het tijd was om ons zelf eens te verwennen met wat ontspanning, dus besloten we PANNENKOEKEN te bakken, joepieieie!! (VEEEEEEEEL pannenkoeken hihi). En het grootste verwenmoment, was het moment waarop we ze in onze buikjes staken met ijs en nutella dabei (dus Lauranne, wij hebben hier ook goeie en lekkere dingen, plaag uw zus niet zo). 

Om de dag te eindigen, skypten we nog even met wat vriendinnetjes en familieleden (want jaa, jullie worden hier toch een beetje gemist!)

Buenas Noches 

Vandaag knutselden we een rups uit verschillende soorten gekleurd papier en een slinger om op te hangen in het lokaal. Door met deze kindjes rondjes te knippen, te plakken en te nieten proberen we hun motoriek te bevorderen. Aangezien de kindjes dat niet echt meekrijgen van thuis uit, is het belangrijk om op deze skills te werken.

Na het knutselen was het tijd om te oefenen voor hun optreden dat zal plaatsvinden in december. Hiervoor krijgen ze verschillende dansjes aangeleerd, maar voor die peuters is dat duidelijk geen makkie. We probeerden mee te dansen, maar trokken precies enorm de aandacht van de kindjes. De juffen besloten dan maar dat wij het moesten voordoen en de kindjes ons moesten nadoen & wonder boven wonder, dit ging echt vlotter! De oudere kinderen konden de dansjes al wat beter, maar je merkt hier wel dat ze dat er echt in 'drillen'. 

Rond een uur of 12u30 begint onze middagpauze en deze duurt tot een uur of 13u30. Tijdens deze pauze zijn we naar de bureau van de directrice van het centrum geweest om nog even wat dingen uit te klaren. Het bleek dus dat we het gisteren lichtjes verkeerd begrepen hadden en we toch iets meer richtlijnen hebben dan we dachten. We moeten ons namelijk aan een bepaald schema houden dat als volgt gaat:

Voormiddag:

• Spirituele oefening van 10 minuten zoals bv. yoga
• Zangles van een half uurtje waar we nieuwe engelse liedjes aanleren
• Het cognitieve van de peuters en kleuters bevorderen en hen dingen aanleren over bv. dieren en eten gedurende 45 minuten
• Werken rond life skills zoals bv. samenwerking gedurende een half uur
• Knutselen en werken met de motoriek gedurende 20 minuten
• Buiten sporten / spelen gedurende een half uurtje

Namiddag:

• Engelse - en wiskundeles geven + werken rond persoonlijke ontwikkeling bij kinderen van 12-14 jaar
• Afwisselend werken rond muziek, drama, creativiteit, dans en sport

In de namiddag moesten we ons bezighouden met de jongeren van 12-14 jaar. Zij komen na school nog naar het centrum van Child Action Lanka om nog wat dingen bij te leren zoals engels en wiskunde, maar ook om te oefenen voor het optreden van december. Wanneer zij binnenkomen van school hebben zij ook eerst een moment om te lunchen. Na hun lunch was het aan ons. Vandaag stond de les Engels op de planning. We besloten eerst het bekende kennismakingsspel te spelen met de bol wol die je naar elkaar gooit waarbij je je naam en leeftijd moet zeggen. We lieten hun dit zowel in het Engels als in het Sinhala's doen, zo leerden wij ook nog iets bij! Na dit spelletje, speelden we met hen 'ik ga op reis en ik neem mee', we merkten dat dat nog wat moeilijk was, maar met wat hulp konden ze het wel! Om even wat actiever te doen, riepen we ze nadien één voor één bij ons en gaven hen een engels woord dat ze moesten uitbeelden zodat de anderen het konden raden. Om de dag met hen af te sluiten, leerden we hen de macarena. Dit vonden ze duidelijk geweldig, dus we denken dat we dat hier nog veel gaan mogen dansen! 

Na het eten namen we nog even de tijd om te skypen met wat vriendinnen en het thuisfront en nu kruipen we optijd ons bedje in (want we zijn nog steeds enorm moe van de reis aangezien we nog niet echt een moment van rust gehad hebben) om er morgen weer tegenaan te kunnen gaan!

Goodnightttttt!   

Hello sunshine

Onze wekker stond om 7u30 (best wel vroeg, maar voor de eerste keer zijn we maar 3 keer op 1 nacht wakker geworden). We maakten ons klaar voor een nieuwe dag in het centrum van Child Action Lanka. We namen om 8u de Tuktuk en begonnen met werken tegen 8u20. Ook deze ochtend begonnen we met het zangmomentje om ons nadien bezig te houden met de kindjes van de Pre-school.

(Aanschouw het prachtige achterwerk van één van de ossen dat hier wild op straat rondloopt alsof het niets is (we krijgen de kopkes maar niet te pakken, dus momenteel zullen jullie het hiermee moeten doen)) 

Na de inspanning van het dansen was het tijd voor de lunch. Deze wordt hier klaargemaakt door een kookteam binnen CAL, super vriendelijke mensen en ook zij hebben duidelijk een goede band met de kinderen. Ook de kindjes eten hier met hun handen. Dat gaat echt nog even wennen worden voor ons om dat te zien. (Vooral omdat zij hun speeksel daar in mengen, beetje vies) Maar goed, voor hen is het dan net raar om ons met mes en vork te zien eten, dus uiteindelijk passen we ons wel aan! (Maar papa van Camille, als ze haar bestek nog eens verkeerd vasthoudt, denk dan aan het feit dat je blij moet zijn dat ze niet met haar pollekes eet!). Voor de kindjes van de pre-school en de kindergarten is het na de lunch tijd om naar huis te gaan. 

Buiten het schema kwamen we ook heel wat dingen te weten over de kinderen en hun achtergronden. We namen ook even de tijd te vragen aan de directrice of het mogelijk was om ook dingen te doen buiten het lesgeven, iets meer in onze branche. Ze vertelde ons dat ze af en toe ook workshops organiseren voor de moeders en dat we deze wel mee mogen volgen. Zelf zouden we graag ook eens een workshop organiseren rond bv. de connecties tussen ouders en kind, gezondheid, selfcare ... . Ook gaat ze ons vanaf nu meer informatie geven over de specifieke achtergronden zodat we ons ook meer kunnen focussen op specifieke situaties en eventueel met ideeën kunnen komen hoe we hiermee in het centrum kunnen omgaan. 

Onze dag in het centrum zat erop en we moeten zeggen, het is voorbij gevolgen (of toch het namiddag gedeelte!). Eens op het appartement merkten we dat er geen elektriciteit meer was, probleem... geen airco en onze diepvries en frigo uitgevallen. We belden Sunil (onze huurbaas) en die wist ons te vertellen dat de stroom was uitgevallen over het hele land en dat dit zeker tot 17uur zou duren. Om de tijd op te vullen besloten we dan maar onze lesvoorbereidingen van morgen te maken (voorbeeldig dat we zijn). Gelukkig was de stroom om 17u terug & werkt de WIFI nu zelfs beter dan ervoor, een geluk bij een ongeluk dus! 

We skypten nog even met de andere meisjes hier in Sri Lanka om te horen hoe het bij de anderen gaat en begonnen erna aan het eten. Vandaag stond er pita op de menu en we moeten zeggen, het was eens echt lekker! Het gasvuur is jammer genoeg nog steeds onze beste vriend niet (Isabeau weer verbrand) en we vrezen dat dat ook niet snel zal veranderen... . Intussentijd hebben we ook ons middageten voor morgen voorbereid aangezien het eten in het centrum niet echt ons ding is. Het worden 'geroosterde' (gebakken in de pan dus, want een broodrooster dat hebben ze niet) boterhammen met NUTELLAAA! 

Na de dagelijkse circletime was het tijd om met de kleuters naar hun klasje te gaan. Vandaag leerden we hen de dieren in het engels + de geluiden dat deze dieren maken aan de hand van verschillende spelletjes zoals bingo. Dit ging verrassend goed en de manier waarop ze ons nazeiden was ook ubercute (ze zeggen letterlijk elk woord dat we zeggen na). De kleutertjes kunnen zich niet te lang focussen op één onderwerp, waardoor we nadien overgingen naar het aanleren van het schrijven van het alfabet. Elk kindje heeft hier zijn eigen werkschriftjes voor wiskunde, alfabet, nummers, tekeningen ... . Elke keer wanneer ze ook maar één letter hadden nagetekend, vroegen ze bevestiging en wouden ze dat we 'fier' waren (dat zijn we ook hoor!).

Onze middagpauzes zijn hier, zoals reeds vermeld, enorm lang. We besloten dan maar om onze lesvoorbereiding voor de dag erna al te maken. We tekende fruit voor een fruitmemorie, maakten preparaties voor schilderwerkjes en werkten onze lessen voor morgen uit, zodat we dit niet meer moesten doen in de avond (handig wel). Maar ook hier tijdens het knutselen onder de middag op miniscule stoeltjes in een klaslokaaltje, voelden we ons toch weer kleuterjuffen (maar pas op, het gaat ons wel af hoor (ook al houden we het liever wat bij hulpverleners)). 

Onze werkdag zat erop en de kids moesten nog wat blijven om hun dansjes te oefenen voor het aanstaande optreden. We namen de tuktuk naar de foodcity om nog wat inkoopjes te doen voor de rest van de week. Camille had de vrouw achter de kassa bijna over de toog getrokken omdat ze Isabeau aan het 'uitlachen' was omdat ze te weinig had betaald.  

Het favoriete geluid van onze wekker ging deze ochtend om 7u15. We moeten eerlijk zeggen, we sprongen niet gelijk uit ons bed om enthousiast aan deze dag te beginnen, maar het is uiteindelijk toch gelukt! We maakten ons klaar en namen de tuktuk naar het centrum, waar ons weer een nieuwe werkdag stond te wachten!

Eens aangekomen in het centrum was het Circletime! Dat hebben de kids in ons centrum elke dag. Dit begint met een spiritueel moment en eindigt met liedjes in het engels en sinhala. Wij mochten deze ochtend circletime inkleden en begonnen de dag met een kwartiertje yoga, waarna we enkele liedjes met hen hebben gezongen. 

Tijd voor wat ontspanning na al deze educatieve inspanning. We begonnen met hen te knutselen en maakten frisco's uit papier. Nadien was het wel genoeg geweest met het zitten op een stoel, tijd om wat buiten te spelen: OUTDOOR PLAYINGTIME!

Na al dat leren, hun breintjes te moeten gebruiken en hun energie op te doen met het buitenspelen hadden de kids honger! Na het eten is het voor de jongste onder ons tijd om naar huis te gaan & voor ons tijd om zelf ook wat te rusten en te lunchen. Normaal krijgen we middageten in ons centrum, maar aangezien onze maagjes het eten hier nog niet echt gewoon zijn, houden we het momenteel nog bij bokes met NUTELLAAA (mama Isabeau heeft deze heel lief gesmeerd)! 

Tegen 14u was het tijd voor de engelse les aan de kinderen van de 8e graad. Ook hen leerden we de dieren in het engels. We speelden een memory en bingo en dit vonden ze geweldig! Na de engelse les wouden ze wat dansen, dus leerden we hen de macarena. Ze waren hier super snel mee weg en wouden het blijven dansen tot wij zelf niet meer konden. 

Gefrustreerd vertrokken we terug naar ons appartement waar we de laatste voorbereidingen voor morgen in orde brachten, namen we een frisse (letterlijk en figuurlijk) douche, skypten we nog even, kookten we pasta (hebben we ons weer verbrand) en haalden we eindelijk thuis in (enfin Camille, want ons Isabeau was weer gaan vliegen).  We ontdekten dat onze blog geblokkeerd was en jaaaa Jos, hier konden we echt niet mee lachen hoor! We hebben meteen gemaild naar webnode, en tadaaaa tis gefixt! 

Allee seg, tot de volgende hé! 

Na het gesprek gingen we naar beneden en was het weer tijd om te zingen! (Chance dat we beide zo een zangtalenten zijn ...) Daarna namen we onze kindjes van de kindergarten mee naar hun lokaaltje om samen aan een nieuwe dag te beginnen. Vandaag leerden we ze de engelse woorden voor verschillende soorten eten, hier speelden we een memory rond, maar dat was duidelijk nog wat te moeilijk voor hen. Ook vandaag moesten we ze wat laten werken in hun boekjes rond het alfabet en de cijfers en ook vandaag deden ze dit heel goed! We hadden een hele verfactiviteit gepland, maar net wanneer we hiermee wouden beginnen, kwamen ze ons uit ons lokaal halen om te dansen. We vonden het wel jammer dat onze activiteit niet kon doorgaan, aangezien we er wel wat tijd in hadden gestoken, maar wat we 'erger' vonden, was het feit dat daar ineens een lied wordt opgezet en ze tegen ons zeggen 'leer ze NU een dansje op Despacito'. We wisten van niets, hadden niets van voorbereidingstijd gehad en het moest wel op iets trekken aangezien dat het voor hun concert is. Naast hulpverleenster en kleuterjuf zijn we na vandaag dus ook dansjuffen, over multitasken gesproken... . 

Eens we ons eigen dagschema hadden opgesteld, konden we ook deze middag beginnen aan onze lesvoorbereiding van morgen. Iets wat minder aangenaam is tijdens onze middagpauze, is het feit dat één van de vrouwen die kookt voor het centrum ons echt al letterlijk elke middag heeft opgesloten, precies alsof wij 'taboe' zijn en niemand ons mag zien zitten of zien eten tijdens onze pauze. 

Tijd om naar huis te gaan, moe maar voldaan! Wat ons nu al elke dag is opgevallen, is het feit dat heel wat kids onze voeten aanraken wanneer we vertrekken. Wij wisten helemaal niet waarom ze dit deden, dus dat hebben we vandaag gevraagd aan onze CDC head. Zij vertelde ons dat dit hier het teken van respect is voor mensen die ouder zijn dan zij. Wij zouden dan eigenlijk moeten antwoorden 'bless you' om hen met een goed gevoel 'achter te laten'. 

Na deze druk dag en de nog altijd aanwezige vermoeidheid sinds onze reis om 8-9 september zijn we alweer uitgeput en klaar om in ons bedje te kruipen en te dromen over al het lekkere eten in België! Of enfin we dachten klaar te zijn voor ons bedje tot we ineens een ranzig insect zagen kruipen in onze gang. Heel ranzig... bruin lichaampje, gele kop en rode ogen, iemand HELP??? We durven letterlijk de kamer niet meer uit en Camille moest skypen met haar broer + op stap met een zaklamp en alle lichten aan om haar drinkbus 'veilig' te kunnen bijvullen in de keuken.

Wij zullen morgen en zaterdag onze blog niet kunnen updaten, aangezien we aan het rondtrekken zijn, maar zijn zondagavond terug met heel wat spannende ervaringen en (hopelijk) heel veel mooie foto's van het aanstaande weekend!

Sweet dreams & we will catch up soon! 

Goodevening to you, you and youuu

Het opstaan en ochtendgedeelte, is nog steeds niet ons favoriete moment van onze zwaar gevulde dagen hier. We weten ook elke ochtend dat er ons een zware dag staat op te wachten, maar ook dat deze weer voorbij zal vliegen. (Echt ongelooflijk hoe snel de dagen hier gaan). We hadden ons voorgenomen om deze ochtend wat vroeger op te staan en eens deftig te ontbijten, nou ja, dat is niet gelukt..., dan maar een yoghurtje eten in de tuktuk op weg naar het centrum (niet de gemakkelijkste opgaven met al die bulten hier in de weg, maar doenbaar!). Deze ochtend merkten we dat ze ook hier het woord 'verkeer' kennen, ook al is dat niet te vergelijken met de files bij ons. 

Eens aangekomen in het centrum hadden we een korte briefing met onze CDC head dat, surprise surprise, weer volledig andere en nieuwe verwachtingen had van ons. Dit begint voor ons allemaal heel verwarrend te worden, omdat we het gevoel hebben dat elke keer we er een beetje mee weg zijn, we moeten herbeginnen van 0. Dat is wat lastig uiteraard, maar langs de andere kant zien we ook wel dat ze veel voor ons wilt doen, zoals ons vervoer naar Kandy regelen voor morgen, een plaats om te overnachten komende week, vervoer naar het werk... . Onze CDC head is een heel tegenstrijdig persoon dat veel wisseld van gedacht, alles wel goed bedoelde, maar alles ook volledig op haar manier wil. (een voorbeeld hiervan is gisteren, we wouden de kleuters leren samenwerken door met hen een zo hoog mogelijke toren te bouwen van blokken, maar toen we wouden beginnen, kregen we onder onze voeten omdat je de blokken hier blijkbaar op een speciale manier moet opheffen en plaatsen en daar zouden we blijkbaar een cursus voor moeten volgen, ja nou...)

Tijdens het dansen zagen we dat Amaa, samen met enkele anderen van het hoofdcentrum van CAL, op bezoek was. We waren heel blij om haar te zien aangezien we goed met haar overeenkomen en zij ons echt kan helpen met alles. We wisten dat we nu dus eindelijk ons hart eens zouden kunnen luchten en zij ons zeker zou helpen wat meer duidelijkheid te krijgen. Na de lunch van de kids (en onszelf, we hadden zelfgemaakte pasta mee hihi) zaten we samen met Amaa om te bespreken hoe het tot nu toe was gegaan, wat onze indrukken zijn, hoe we ons voelen ... . We vertelden haar heel eerlijk dat we wel wat verschoten waren en dat het niet helemaal was wat we verwachtten, maar dat we zeker zijn dat het allemaal nog wel zal loslopen. Ze snapte ons volledig en al zeker onze verwarring over de timetables, dus zocht ze met ons naar duidelijkheid en oplossingen. Uiteindelijk zijn we er ook uitgeraakt en vertelde Amaa ons dat we echt goed bezig zijn en we haar altijd mogen sturen als er iets is. Dit was echt exact wat we even nodig hadden om te horen, want nu kunnen we er weer met volle moed volledig tegenaan. Nadien mochten we samen met Amaa, de mensen van CAL en de kids daar op de foto. 

Na onze pauze was het tijd voor de wiskundeles met de kids van de 8e graad. We deden rekenspelletjes met hen, rekensommen, vermenigvuldigen, delen, optellen en aftrekken. Dit verliep vrij vlot, enfin wel verbazend moeizaam voor die leeftijd, aangezien wij op die leeftijd al bezig waren met heel wat moeilijkere dingen binnen wiskunde en dat zij echt nog tellen op hun vingertjes voor makkelijke sommen of maaltafels. Ze deden wel echt hun best en waren opnieuw super enthousiast tijdens onze les. Na de les vroegen ze zelf om nog eens de macarena te dansen en ze kenden deze nog volledig! Echt fijn om te zien dat we hen een nieuw dansje hebben kunnen leren waar ze nu al zo veel geniet van hebben.

Eens op het appartement hadden we een mail dat onze blog terug gedeblokkeerd was en het eigenlijk gewoon een misverstand was, GELUKKIG! Nadien hadden we ons eerste skypegesprek met An (onze stagementor uit België). We bespraken hoe het hier gaat, hoe we het verder zien lopen en wat de plannen zijn wanneer ze op bezoek komt naar Sri Lanka. Mega awkward om met uw docent te skypen, maar ze was super lief en begripvol! Na het skypen werkten we nog wat aan onze taken voor school, want ook dit moet gebeuren! We maakten onze lesvoorbereidingen af en vonden nog wat pasjes op 'Despacito' om het dansje morgen verder aan te kunnen leren. Ook moesten we onze zak maken voor de komende week (Camille heeft voor de verandering veel te veel mee), want morgen na het werk vertrekken we naar Kandy omdat we er komende week een counseling zullen volgen. We gaan onze zakken morgenavond afzetten in Kandy en reizen zaterdag door naar Mineriya om op safari te gaan (WOEHOEWWWW). Daar zullen we dan ook overnachten, om zondag onze eerste berg hier te beklimmen voor een machtig uitzicht.

Toen we aankwamen in het centrum vertelde onze CDC head dat we vandaag mochten stoppen om 12u en we dan werden opgehaald door een taxi om te vertrekken naar Kandy. Zij had dit allemaal voor ons geregeld, super lief! Op dat vlak hebben we wel het gevoel dat we op haar kunnen rekenen, maar ook vandaag (voor de 5e dag op rij deze week) mochten we weer onze eigen planning niet opvolgen. We wouden beginnen aan onze dag en surprise surprise, we moesten weer beginnen dansen op despacito. Dit vonden we op zich nog niet zo erg want dan konden we de rest gewoon opschuiven qua uren, maar toen we wouden beginnen aan onze art and craft activiteit kwamen ze ineens af met vogels dat we moesten laten inkleuren... We konden echt een crise pakken aangezien we weeral zo lang aan voorbereidingen hadden gezeten voor niets, na een week word je zoiets wel een beetje beu... Na de vogel hebben we dan maar in hun werkboekjes gewerkt om op safe te spelen en Amaa gestuurd om ons te helpen een oplossing te zoeken hiervoor, zodat we volgende maandag kunnen beginnen met duidelijkheid en een schone lei. 

We waren de lange rit wat beu en daarbovenop kwam dan ook nog het feit dat onze chauffeur de weg niet vond, waardoor we enorm lang hebben rondgereden op een berg en uiteindelijk maar 1minuut van de bestemming waren. Daar moesten we wachten op de andere meisjes om onze bagage voor de rest van de week af te zetten. Dit duurde enooorm lang, we hebben meer dan 2u op het terras moeten wachten met enorme honger aangezien we de hele dag nog niets hadden kunnen eten. We konden wel genieten van het mooie uitzicht, maar de hond uit dit verblijf besliste daar anders over: de poort stond even open en Laika zag haar kans mooi. Ze liep naar buiten en liep de hele berg op en af waardoor wij er de hele tijd achter moesten lopen om de hond terug naar binnen te krijgen. Dit duurde letterlijk meer dan 20minuten. Uiteindelijk hebben we ze binnen gekregen doordat er een zwerm van honden op haar en ons afliepen. Nadat de hond eindelijk binnen was werd het donker en zagen we een enorme vleermuis naar ons piepen vanuit een boom, spectaculair om te zien, maar ook een beetje angstaanjagend. PLUS WE HADDEN NOG STEEDS HONGER... 

Gutentag

De laatste dag van de week is aangebroken. We moeten eerlijk toegeven dat we hier wel wat opgelucht door waren want zo een week stage lopen in CAL is best wel uitputtend. Vandaag kwam onze persoonlijke driver eens niet (omdat deze heel duur is en we wouden proberen iets anders te regelen). Maar er kwam geen tuktuk opdagen waardoor het bleek dat dit niet ons beste idee was. De driver die ons vandaag bracht wist zogezegd de weg niet, maar achteraf bleek dat hij expres aan het rondrijden was met ons om ons meer te doen betalen. Één van de mama's van één van de kindjes van ons centrum had ons gezien en gebeld naar de CDC head die vervolgens naar mij belde om de tuktukdriver door te geven en te zeggen dat hij onmiddellijk moest stoppen met toertjes met ons te rijden. 

De taxi kwam ons ophalen aan het centrum en reed met ons naar ons appartement om onze spullen op te halen. Deze man moest tanken en liet ons zijn benzine betalen, maar wij lieten ons niet doen! Toen hij ons op het einde van de rit zei hoeveel we moesten hebben we het bedrag van de benzine eraf getrokken en dus minder betaald, daar was hij duidelijk niet blij mee, maar we laten ons hier zeker niet in het zak zetten! Nadien reden we in één stuk door naar Kandy, hier deden we 4uur over. In het begin van de rit deden we beide een dutje omdat de voorbije week zowel mentaal als fysiek uitputtend was. Toen we wakker waren zagen we weer heel wat verschillende dingen langs de kant van de straat, zoals visjes in zakjes. Maar vooral: Camille zag haar eerste olifant (enfin, het gat ervan...). Ook zagen we ons eerste ongeluk binnen het verkeer hier (echt verbazend dat dat nu pas was met hoe ze hier rijden), het zag er niet zo goed uit want de vooruit was volledig kapot. 

Wanneer de meisjes toekwamen, keken we zo hard uit naar eten, maar dan kon het nog niet want er moest nog geskyped worden met An (stagementor). Na enkele uren wachten konden we eindelijk vertrekken naar ons hostel in Kandy om onze spullen voor het weekend af te zetten. Het was er dik oké, maar wel heel moeilijk te vinden aangezien de ingang in een steegje was. Nadien konden we EINDELIJK ETEN!!! Hiervoor gingen we samen met de andere meisjes naar de KCC. En laat ons zeggen dat we het er echt goed van gepakt hebben toen: voorgerechtje waren lookbroodjes en bruchetta, als hoofdgerecht aten we pizza en als dessert een hazelnotenchocomousse en een brownie. We kunnen jullie garanderen dat dit echt was wat we nodig hadden! We hadden een super gezellige avond en hebben veel gelachen.

We hebben er wel wat het varken uitgehangen en de boel daar afgesloten want we zaten ons daar te amuseren tot 22u30 in de avond (normaal sluiten ze om 22u, oeps). In dit restaurant krijg je een kaartje waarmee je buiten moet, maar Maxime besloot haar visa-kaart erin te steken in plaats van haar restaurantkaartje. Astrid had haar chocomousse zo traag op dat de mensen van het resto dit zijn komen afpakken... . Allesinds, het was een super fijne avond! Nadien gingen we naar het hostel om dikke dodo te doen, want de dag erna stond ons een drukke planning te wachten!

Slaapweeel

Eens aangekomen in Minneriya wouden we eerst iets gaan eten omdat we allemaal heel veel honger hadden. Het probleem was dat de bus ons gedropt had op een plek waar letterlijk niets aanwezig was buiten één klein hutje met local food. We wisten niet of onze maag dit zou aankunnen, maar we waagden het erop. We aten verschillende dingen zoals rotti met eitjes in, een speciaal gerecht met suiker gewikkeld in noodles en iets heel pikants waarvan we niet weten wat het was. Uiteindelijk viel het best wel mee en was het eigenlijk nog wel lekker. Achteraf gebleken was het nog een geluk dat we daar zijn gaan eten, want deze man wist ons te vertellen dat we best naar het Kaudulla park gingen in plaats van naar het Minneriya park. We vroegen hem waarom en hij wist ons te vertellen dat het afhankelijk is van het regenseizoen waar de olifanten zich bevinden. Deze parken grenzen blijkbaar aan elkaar en de olifanten verhuizen naargelang het klimaat. 

De man had een jeep waar we alle 8 in konden en dit kwam enorm goed uit want dan konden we met die jeep ook naar het park een half uurtje verderop. Voor we vertrokken kwam hij ons nog vertellen dat er een hertje lag onder de boom in zijn tuin waar we enorm dichtbij konden gaan. We gingen kijken en inderdaad, we konden het hertje zelfs aaien! We vertrokken met zen allen super excited met de jeep naar het nationaal park om olifanten te spotten. We mochten rechtstaan in de jeep, maar moesten ons wel heel goed vasthouden want we werden van de ene naar de andere kant geslingerd. Ook moesten we optijd en stond bukken want sommige takken hingen enorm laag, dit was echt al een avontuur op zich! 

We reden meer dan 2 uur rond in het park en passeerden meer en meer olifanten. Jammer genoeg begreep onze driver niet echt hoe hij het moest doen om mooie foto's te nemen. Hij stond stil op plakken waar we enkel het gat konden trekken en reed door op plekken wanneer we wel mooie foto's konden trekken. Zien hoe deze dieren functioneren en hoe rustig ze bleven onder de aanwezigheid van de vele toeristen verbaasden ons enorm. We waren wel blij om te zien dat deze olifanten niet graatmager waren en een goede omgeving hadden met veel groen en water om in te leven. Langs de andere kant waren we wel enorm onder de indruk hoeveel toeristen en jeeps er waren, dit is duidelijk 1 van de boeiendste toeristische gegevens in Minneriya. Voor de gevoelige lezers/ kijkers, kijk vooral niet naar de foto's hiernaast. Degene die wel tegen een stootje kunnen: meet de gigantische olifantenpiemel die Maxim absoluut wou fotograferen, das echt gigantisch wtf... . 

Onze chauffeur bracht ons ook naar ons hostel van de avond dichtbij de activiteit die we de dag erna gingen doen. Dit hostel begaf zich op een rustige plaats en was best nog wel mooi! We sliepen in 1 kamer van 4 en 2 kamers van 2. Het enige probleem was het feit dat er wel veel beesten waren en we daar allemaal niet zo een grote fans van zijn. Toen Camille naar de toilet ging en wou doorspoelen, sprong er ineens een kikker uit de wc. We moesten 3 keer doorspoelen eer deze weg was. Neen, we willen geen beestjes vermoorden, maar Amaa vertelde ons op de boerderij dat kikkers die muren enzo kunnen oplopen, giftig zijn. We dachten dat we ervan af waren, maar toen we wouden douchen zater er ineens 2 + een worm + een spin, dit was echt een ramp... . We durfden niet meer douchen in onze eigen kamer, dus gingen douchen in de kamers van de andere dames. 

Nadien wandelden we terug naar het hostel en werden we achtervolgd door honden dus liepen we allemaal goed door en dicht bij elkaar. Bij het aankomen in het hostel gingen we allemaal naar onze kamer en babbelden we nog wat over de dag en hoe fijn het weekend al verlopen is en hoe blij we zijn tijd door te brengen met elkaar.

Nadien was het tijd om eens goed te slapen, want de wekker stond om 4u30 om op stap te gaan en een berg te beklimmen om een geweldig uitzicht te krijgen bij de zonsopgang. 

We zullen nooit kunnen beschrijven hoe het was om dit allemaal mee te mogen maken en te zien in het echte leven. Woorden schieten hier werkelijk te kort om het gevoel van vandaag te beschrijven!

Moe maar voldaan, slaapwel! 

Lieve safarivriendjes 

De wekker ging om 6u30 om ons klaar te maken om de bus te nemen in het busstation van Kandy. We gingen met 8 meisjes naar Minneriya waar we op safari gingen. Er stond ons (alweer) een busrit van 3uur te wachten! Die bussen zijn hier echt zooo vervelend, uw benen plakken van de warmte vast, je moet met 3 zitten op een plaats van 2, er is geen airco en de bussen zitten overvol + er is weinig beenruimte (want zelfs Camille heeft met haar korte benen niet genoeg plaats). 

Na het eten in zijn hutje liet hij ons zijn tuin van zijn huis zien (klinkt raar, dat weten we, maar we begrepen meteen waarom!), het was daar zo mooi en een enorm ver en breed uitzicht. Er stond een hutje in de hoogte in zijn tuin waar je een overzicht had over het hele gebied. Er was een enorme 'vijver' waar krokodillen in leven en een klein vijvertje met lelies in, echt mooi om te zien! We gingen wat dichter bij in de hoop krokodillen te zien, maar helaas, dit was niet het geval. We genoten daar een tijdje van het uitzicht met zen allen en trokken weer heel wat foto's. 

Eens aangekomen aan het Kaudulla park, trok de man een groepsfoto van ons allemaal in de jeep. Het bleek ook voordelig te zijn voor ons dat we al een eigen jeep mee hadden want dat kwam goedkoper uit. We betaalden voor heel de safari en vervoer voor de hele dag 20 euro per persoon, terwijl het normaal 50 euro zou zijn voor enkel de safari + jeep. Eindelijk konden we het park binnenrijden. We zagen in het begin heel mooie landschappen en uitzichten wat op zich ook al heel mooi was, maar het moment dat we de eerste olifanten zagen was werkelijk een magisch gevoel. Het was Lotte die ze voor het eerste zag en echt haar geluk uitkraamde alsof het een kindje was die een lekstok kreeg omdat ze braaf was geweest! We reden als maar dichter en dichterbij de olifanten tot op een afstand dat we ze bijna konden aanraken. We zagen er 5 (waar we al zo blij mee waren), en toen 10, 50, 70 en wel 150 olifanten gezien! Hoe verder we reden, hoe meer we er tegenkwamen. Ge zou denken, na een tijdje went dat, maar neen echt absoluut niet! Zo een dingen zien en meemaken went hier werkelijk NIET! We bleven onder de indruk en genieten van elke seconden. 

De safari zat erop want we waren het hele park rondgereden. We vonden het heel jammer dat het al gedaan was, maar we hebben echt elk moment zo goed als mogelijk in ons opgenomen. Op weg naar de uitgang van het park stopte de chauffeur even bij een meer en vertelde hij ons dat we normaal krokodillen gingen zien. We bleven een tijdje kijken en uiteindelijk zagen we er ook echt één! Het was er maar één, maar het was wel echt machtig om te zien hoe dat beest wat lag te dobberen in het water en hoe groot dat eigenlijk is. Allesinds, we zouden ons er niet tussen willen begeven, dat was duidelijk. 

Nadat we eindelijk klaar waren met douchen gingen we op stap ietsje verderop omdat we daar gezellige restaurantjes hadden gezien aan de kant van de straat. Uiteindelijk gingen we eten in Sam's house. Hier stonden gezellige hutjes en tafeltjes buiten waar we met zen allen onder konden zitten. Hier klonken we voor het eerst op deze reis met een cocktail op een zeer geslaagde dag en op wat er dit weekend nog zou volgen. (Jammer genoeg viel de mojito wel wat tegen, dus volgende keer maken we ze gewoon zelf!). We aten lekkere burgers en hadden alweer een gezellige babbel met ons allen. Tijdens het babbelen gebeurden er wel weer heel wat met de aanwezige diertjes. Op een gegeven moment wandelde er een 7 tal ossen casual voorbij onze tafel, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ook waren er heel wat vleermuizen (echt hele grote volgens Lotte). Één van deze vleermuizen besloot ook om zijn diarree de vrije loop te laten op Camille haar gsm. Maar dit kon de avond of dag zeker niet verpesten aangezien we allemaal enorm gelukkig waren over deze dag. We konden er nog steeds niet van over en bleven bezig over wat we zagen en de foto's, maar ook weer over heel wat andere aspecten waardoor we weer meer over elkaar te weten kwamen. 

Lieve iedereen 

Het verhaal van deze dag zullen jullie vanaf morgen kunnen lezen! Zeker doen, want het is meer dan de moeite waard! 

Om 8u stipt kwamen we samen met de 6 andere aan in Buono, hier werden we ontvangen in een grote zaal samen met nog 20 andere volunteers die van de verschillende centra komen. Een man uit Signapore gaat ons deze dagen samen met zijn vrouw les geven over hoe we het beste mensen met psychologische problemen kunnen helpen bij het bereiken van hun doelen en ook hoe we hen advies kunnen geven. Voor we startten met de les, kregen we allemaal een naamkaartje opgespeld en moesten we ons voorstellen aan de rest. Hierin werd al snel duidelijk dat veel van de andere volunteers niet echt een opleiding hebben gevolgd. 

Om 13u kregen we Srilankaans eten (rijst, pikante vis en bonen) dit was weer veel te pikant dus besloten we beneden in het caféetje van Buono een cookiemilkshake te bestellen. Dit is een van de lekkerste milkshakes die we hier al hadden gedronken. Na de lunch begonnen we er terug aan. We leerden over de tabel van Erikson waarin de verschillende ontwikkelingsfasen worden uitgelegd. Deze begint bij de baby en eindigt bij de ouderdom. Daarna moesten we per twee naar voren om een rollenspel te spelen. (Funfunfun, daar begint de pret).

Om 19u bestelden we een tuk tuk naar de pizzeria 'vito pizza'. Dit uur is duidelijk niet het goede uur om vervoer te bestellen, want dit is het drukste moment van de dag op de baan hier. We moesten lang wachten op een tuktuk, maar uiteindelijk kwamen ze toch opdagen en het was zeker het wachten waard!

We bestelden elk een BBQ chicken (without peppers want dat is hier echt niet te eten) en een focaccia om te delen. 

Het was alweer een hele fijne avond, maar velen onder ons waren wel heel moe. Eenmaal terug op het hostel was het tijd om in ons bedje te kruipen, want morgen staat er ons nog een hele dag theorie te wachten.

 Slaapwel peeps

Olaaaaa

Om 7u exact ging onze wekker. Met kleine oogjes maakten we ons klaar want om kwart voor 8 moesten we in Buono zijn voor onze counseling die we de komende 4 dagen zullen volgen. Lotte en Dagmar kwamen gisterenavond ook aan om aan te sluiten bij de groep, maar zijn beide wat ziekjes. Deze nacht moest Lotte overgeven waardoor ze niet mee kon. We hopen dat het niet de griep is omdat we schrik hebben dat het dan zou overslaan op ons. Opweg naar de counseling stopte we nog even bij een bakkertje waar we koekjes en water kochten als ontbijt.

Tijdens de les leerden we wat counseling juist is, over de hechting bij kinderen en welke vaardigheden we nodig hebben bij het voeren van een gesprek bij de verschillende leeftijden. Deze dingen hebben we ook al gezien in de lessen SAV en Pedagogie vorig jaar, dus was voor ons vooral herhaling. Dit was een interactieve les, wat we niet altijd even leuk vonden aangezien we dan vanvoor in het engels moesten spreken in het bijzijn van al de andere mensen terwijl iedereen naar jou kijkt. De man gaf ons uitleg in het engels en vertaalde dit daarna in het Tamil omdat er sommige volunteers geen engels spraken. Dit was heel verwarrend voor ons omdat we hem soms niet goed verstonden en niet wisten of hij nu engels of Tamil sprak waardoor we vaak de concentratie verloren.

Om 17u zat de counseling er eindelijk op. We weten één ding zeker dit gaan nog heel vermoeiende maar interessante dagen worden. Vandaag viel het ons vooral op dat manieren van communicatie en omgang met kinderen en situaties heel cultureel afhankelijk is. Dingen die wij leerden in onze richting de afgelopen jaren, werden hier tegengesproken en dat konden we niet echt aan want we waren het duidelijk niet eens met wat deze man soms zei. Bv. De manier waarop je zit tijdens een gesprek, het gebruiken van een schrijftherapie etc... . 

Opweg naar het hostel stopten we nog even in een winkeltje om eten te kopen voor de twee meisjes die ziek in het hostel zijn gebleven. Daarna was het tijd voor wat platte rust want dat hebben we wel verdiend na zo een hele dag in een warm lokaal te zitten. Door de warmte, de drukte en concentratie hadden een aantal onder ons wel wat last van hoofdpijn. 

Aangekomen in Buono begonnen we met de leerstof van gisteren te herhalen. Nadien was het tijd voor nog wat theorielessen over de setting van de omgeving, hoe we cliënten op hun gemak kunnen stellen en over verschillende skills die we nodig hebben tijdens het voeren van een gesprek met een cliënt met psychische problemen. Nadien was het tijd voor wat praktijk en oefenen op de theorie! We hadden echt het gevoel dat we in de lessen van SAV (= communicatiewetenschappen) van de voorbije jaren zaten. Tijdens deze praktijk moesten we uiten in casussen. We moesten in duo's naar voor en de ene persoon was de counselor en de andere de cliënt. Dit was echt niet simpel en al zeker niet leuk voor zoveel mensen in het engels. 

Na de middag was het weer tijd voor wat rollenspelen en iedereen verveelde hier zich dood, zelfs Amaa en de andere mensen van Child Action Lanka. De helft van de rollenspelen konden we ook niet volgen aangezien dit in het Tamil gebeurde in plaats van in het Engels en dit amper vertaald werd. De namiddag was zooo vermoeiend, dus besloten we om onszelf met zen allen te gaan verwennen in het 'winkelcentrum' met nieuwe kleren! We kochten beide een nieuwe outfit, nieuwe shampoo en een bodycrèmeke!

Om de dag mooi af te sluiten gingen we eten boven het shoppingcentrum zelf waar we de voorbije dagen ook al een paar keer waren geweest. Ze beginnen ons hier al te kennen als 'the white girls'.

We moeten hier wel echt iets doen aan Isabeau haar lompigheid, want het is niet meer te doen... . Ze ligt onderaan in een stapelbed en botst haar hoofd ELKE dag meerdere malen op dezelfde plek, ze valt in elke mogelijke kuil op straat en ze morst met al haar eten en drinken. Daarbovenop merkten we vandaag tijdens het shoppen dat een vogel besloten had zijn boodschap achter te laten op Isabeau haar trui. Camille begint echt haar best te doen ervoor te zorgen dat Isabeau niks voor heeft door haar 100 keer te waarschuwen op straat voor alles wat mis zou kunnen lopen, maar momenteel heeft het nog niet geholpen. 

Nu zijn we net aangekomen in het hostel en gaan we beide een doucheke nemen, nog even een spelletje spelen met de andere meisjes en vroeg gaan slapen aangezien er ons morgen nog een counselingdag te wachten staat. Het wordt eerder een concentratiekampdag want we worden opgesloten van 8u30-13u (de deuren gaan letterlijk opslot), we mogen geen pc of gsm, mogen maximum 5 minuten buiten als we naar de wc moeten. Als we dit niet opvolgen, krijgen we geen certificaat van deze week, niceeeee.

Sweet dreamsss 

Goeiemorgen morgen, goeiedag

Joe-pie, vandaag ging onze wekker weer om 7u. We hadden er helemaal niet zo veel zin in aangezien we gisteren niet echt veel bijgeleerd hebben en alles zo verschillend is tussen culturen op vlak van technieken... . Het enige waar we naar konden uitkijken was onze middagpauze die we met zen allen gingen nemen in Buono! Dat is het cafétje dat verbonden is aan Child Action Lanka. Hier kan je lekkere wraps, toasts, burgers ... eten en verschillende shakes, mojito's en milkshakes drinken! De twee zieke dames waren jammer genoeg niet beter en besloten nog een dagje te rusten. Gelukkig maar, want de dagen op de counseling zijn echt zwaar, dus was het voor hun eigen bestwil! We vertrokken met zen allen naar Buono en passeerden ook deze ochtend nog even de bakker. (Ze hebben hier donuts, wooow!)

Eindelijk was het middagpauze om 13u en konden we gaan eten beneden bij Buono. We aten beide een kippenburger en dronken een bananenshake. Dit zorgden effe voor een luchtig momentje waar we weer goed gelachen hebben en fijne gesprekken hadden. In Buono verkopen ze toadbaggs van Child Action Lanka en we besloten ook deze te kopen. Het geld dat we hieraan geven, gaat namelijk ook naar de verschillende centra, dus onze goede daad van de dag was ook weer gedaan! 

Vandaag ging het over het onderwerp 'zelfmoord', best wel heftig en confronterend. Gisteren moesten we allemaal op een papier aanduiden of we al met zelfmoord geconfronteerd waren, er zelf al aan gedacht hadden, zelf al pogingen hebben ondernomen, zelf al mensen hebben moeten helpen om het te voorkomen ... . Vandaag kregen we hiervan de resultaten te zien en we verschoten enorm van het aantal mensen dat hier al mee in contact is gekomen, letterlijk 28 van de 30 aanwezigen!

We begonnen de dag in een cirkel met een filmpje over de cijfers van zelfmoord hier in Sri Lanka. Ook kregen we een boekje waarin we de komende 2 dagen zullen werken rond dit topic. Uit het filmpje kwamen we enkele shockerende dingen te weten over zelfmoord:

• 2% van het aantal doden per jaar is door zelfmoord
• 3% per week
• Meer doden door zelfmoord dan door de oorlog
• Dit gebeurd vooral tijdens de herfstperiode
• Vaak na vakanties

Ook zagen we enkele filmpjes over situaties van mensen die in problemen zaten en dachten aan zelfmoord. Er werd in deze filmpjes geschetst hoe de mensen er zelf mee omgaan en hoe de omgeving erop reageert

Wat mij vooral is bijgebleven is het feit dat je soms heel hard kan proberen mensen te helpen, maar dat het altijd de beslissing blijft van de persoon in kwestie. Ook het feit dat het al veel waard is dat we hulp bieden en we het niet mogen aanvoelen als 'gefaald' wanneer de hulp niet helpt. Dit zijn moeilijke aspecten om te hanteren en geloven en je naar te gedragen, maar als hulpverlener is het ook van belang er op deze manier naar te leren kijken, want anders zou je er zelf ook onderdoor gaan. Na de heftige voormiddag was het tijd voor de lunch bij Buono. Isabeau at een chicken burger en Camille een veggie burger. Dit was wel weer fantastisch lekker! Beide kochten we ook een haarband van hier passend bij onze outfit (ook het geld dat we hieraan gaven gaat alweer naar de kids van Child action lanka). De middagpauzes hier met de andere meisjes vliegen voorbij want wij blijven zoveel te vertellen hebben tegen elkaar! 

Na de les gingen Maxime, Noor en Camille naar de Kills (soort supermarkt hier) om eten te gaan halen voor vanavond. Onderweg naar de kills moesten ze over een brugje stappen, bij het naar beneden kijken op deze brug zagen ze dat het hier normaal is om over de sporen van de treinen te lopen. (moesten we dat doen in België, het zou onze beste dag niet zijn). Op weg terug naar huis begon het heel hard te regenen, dus besloot Maxime onopgemerkt om mee te gaan schuilen onder de paraplu van een Sri Lankaan die stond te wachten op zijn tuktuk. De andere meisjes gingen al door naar het verblijf waar we gingen koken. Na alle voorbije avonden door te brengen op restaurant hadden we er even genoeg van en wouden we nog eens zelf koken. We besloten naar de winkel te gaan om dan met zen allen te koken in het verblijf van de twee dames van Kandy. We aten een ovenschotel van groentjes, aardappelen en tomatensaus met daarbij kippenworst en gehaktballetjes, best wel lekker! Ook dit was alweer een heel gezellige avond, echt indrukwekkend hoe goed we het hier doen met ons tienen! Na het eten namen we de taxi naar ons verblijf in het centrum. Eens aangekomen in ons verblijf skypte Isabeau nog even en zat Camille nog wat bij de andere meisjes om na te praten over vandaag en de tattooplannen. (Jaja, jullie lezen het goed!) Nu is het tijd om in ons bedje te kruipen, alles van vandaag wat te laten rusten + bezinken en dodo te doen, want morgen staat ons een hele dag 'practising' te wachten woopwoop!

Goeie nacht he seg! 

Ne goeienavond iedereen

Zoals elke ochtend deze week maakte onze wekker ons weer wakker om 7u. We aten als ontbijt een stuk brood dat we gekocht hebben met zen allen in de supermarkt met wat confituur, aangezien elke dag naar de bakker gaan wat veel zou worden. Het was een gezellige picknick in één van de kamers in ons hostel. Uiteraard startte deze ochtend niet zonder kopstootjes van ons Isabeau, ze wordt echt geen vrienden met dat stapelbed hier, tijd dat we verhuizen. Om 8u15 kwamen we terug aan in Buono voor een nieuwe dag counseling, woe-hoew! Om 8u30 besloot de counselor dat hij het recht heeft om ons allemaal op te sluiten in een lokaal met 30 mensen als kiekes op elkaar, gezellige boel hier! We mochten geen gsm of pc op de tafel hebben liggen, laat staan aanraken want anders werden we buiten gezet en krijgen we geen certificaat. 

Na het filmpje was het tijd om verhalen over eigen ervaringen en gebeurtenissen te delen. Dit was enorm confronterend en kwetsend om te horen. We waren er allemaal erg van aangedaan en enkelen onder ons begonnen ook te wenen. Het was heel pijnlijk om te merken hoeveel mensen hier al mee in contact zijn gekomen en de verhalen die hierrond verteld worden.

Na de zware verhalen begonnen we aan wat stellingen rond zelfmoord zoals 'suicide is wrong', 'people have a right to suicide', 'there are limits to what I will do to prevent suicide' ... . Het was de bedoeling dat we een kruisje zetten op een schaal van agree tot disagree om aan te tonen hoe wij erover dachten. Hier viel ons enorm op dat het Westerse idee (dus wij als belgische meisjes) helemaal anders denken dan de mensen van Sri Lanka. Dit was voor ons wel heel moeilijk om mee om te gaan en te accepteren aangezien sommige dingen echt ongelooflijk waren voor ons om te horen

• In Sri Lanka zeggen ze dat zelfmoord verkeerd is omdat het een geschenk is dat je leeft en je egoïstisch bent naar familie toe als je dit doet
• Ook zeggen ze hier dat er limieten zijn om de persoon te helpen
• Ze zijn hier van mening dat het niet de persoon zelf is die er verantwoordelijk voor is, maar de mensen errond omdat ze vinden dat mensen met deze gedachten de verantwoordelijkheid leggen in de handen van de naasten om de situatie voor hen op te lossen
• Toen het voor ons even heel serieus was, viel het ons op dat ze er hier mee lachen. Niet omdat ze het grappig vinden, maar uit verlegenheid en ongemakkelijkheid en op die manier proberen ze hun problemen weg te lachen.
• Wij vonden het eerst heel respectloos en begrepen niet dat hiermee gelachen werd, maar dit is dus een cultuurverschil waar we op gebotst zijn en dan ook even over gepraat hebben

Na het middageten kregen we les over de noden en gevoelens van mensen die risico's lopen. In het begin was dit heel interessant en moesten we zelf naar voor gaan om op te schrijven wat er in ons op kwam, wat wij denken dat een reden kan zijn, wat kan helpen, wat een gevoel kan zijn of hoe mensen er mee kunnen omgaan. Na een tijdje werd dit wel wat langdradig, zeker aangezien we hier al van 8u zaten, daardoor werd het moeilijk om de concentratie erbij te houden. Dit gepaard met de warmte en de vermoeidheid van de voorbije weken, maakten het even moeilijk om wakker te blijven. Als laatste kregen we les over het safetyframe, maar dit was even een heel vaag gegeven waardoor onze concentratie nu volledig van de baan was. Lotte besloot haar nagels dan maar te vijlen en Maxime en Camille speelden OXO (Maxime kent hier duidelijk de spelregels niet van...). 

Na de theoretische lessen was het tijd om onderling te oefenen in rolspelen. 1 van de 2 personen moest caregiver zijn en de andere persoon moest de person at risk spelen. Het was de bedoeling dat we een situatie uitschreven en hierbij het schema van 'pathway for assisting life' hanteerden. De eerste keer was Isabeau de caregiver, de tweede keer Camille. We leerden dat het bij zulke situaties van groot belang is om het stap per stap aan te nemen, niet te snel te willen gaan en vooral te zorgen dat de persoon in eerste instantie veilig is om dan een gesprek te starten en samen oplossingen te zoeken.

Het schema ging als volgt:

• Eerst moet je exploreren wat er aan de hand is om nadien te vernoemen dat je het gevoel hebt dat deze persoon met deze gedachten zit
• Daarna is het belangrijk om het hele verhaal van de persoon te kennen, dieper door te vragen op antwoorden en de achtergronden van deze persoon te leren kennen.
• Als volgt moet je samen zoeken naar een turning point, iets wat de persoon de zin van het leven kan doen inzien en waar je als caregiver op kan inzetten
• Deze turning point gebruik je vervolgens om te beginnen aan het safetyplan dat je samen met de persoon opstelt. In dit plan zoek je naar acties en personen die kunnen helpen om de persoon veilig te brengen en de draad weer op te pikken
• Na het gesprek is het belangrijk te weten wat de persoon erna zal doen en of deze persoon een veilige plek heeft waar die heen kan

Na de lunch was het tijd voor nog meer rolspelen. Laat ons zeggen dat dit wel interessant is om te zien en horen, maar niet 3uur aan een stuk... . Mensen verloren hun concentratie waardoor de rolspelen ook wat misliepen. Zo hadden Maxime en Lotte bijvoorbeeld voor dat Maxime begon met 'Hi', Lotte antwoordde met 'Hi' & Maxime antwoordde opnieuw met 'Hi'. Iedereen begon hierdoor super hard te lachen, weg concentratie. Dilshan (de man van Debbie, de twee mensen die CAL hebben opgericht) zat achter Camille en vertelde grappige dingen omdat hij zich niet meer kon concentreren. Na de rest van de rolspelen was het tijd om nog wat les te krijgen over de dingen dat een person at risk moet weten over het centrum en over hulplijnen waarbij ze terecht zouden kunnen. Om 17uur waren de lessen gedaan en dat wilt ook zeggen dat de counseling er volledig op zat. We kregen 2 certificaten, één voor het volgen van een counseling en communicatieworkshop met cliënten & één voor een suicide intervention skills training. 

Nu is het tijd om dikke dodo te doen, want morgen gaat de wekker om 5u15 om de trein te nemen naar Colombo! (Enfin, we hopen dat de treinen gaan rijden, want vandaag hoorden we dat ze 3 dagen staken, jawel, staken doen ze hier dus ook)!

XOXO gossip girl 

JOEHOE BELGIË

Deze ochtend mochten we een half uurtje later opstaan, hier waren we echt al zo gelukkig mee! Na het opstaan maakten we ons klaar voor opnieuw een dag vol lessen en oefeningen. Om aan deze dag te beginnen hadden we nood aan onze dagelijkse stop bij de bakker dichtbij de plek waar we de counseling volgen. Camille nam er een cakeje, zonder echt te kijken wat het eigenlijk was. Nou... het bleek met rum te zijn, oeps, deze dag begon goed :p 

Na de bakker gingen we door naar de counseling. Vandaag kregen we les over 'pathway for assisting life'. We vulden de rest van het boekje in dat we gisteren gekregen hadden en we keken een filmpje over een gespreksvoering met een persoon die zelfmoordneigingen heeft. In dit filmpje zagen we een situatie van een persoon die met deze gedachten zit en erover gaat praten met haar broer. We moesten goed obsereveren hoe de persoon dan vragen stelt en dit goed tot ons laten doordringen. Nadien was het aan ons om hier ook op te oefenen. 1 van de mensen die de training gaf, kroop in de rol van een persoon met zelfmoordgedachten die van een brug wou springen. Het was aan ons deze persoon te benaderen en er een gesprek mee te hebben om deze persoon in eerste instantie in veiligheid te brengen en van de brug te laten komen, om dan samen naar oplossingen te zoeken. 

Na deze heftig voormiddag was het tijd voor de lunch. Vandaag aten we allemaal wel mee van het Srilankaans eten aangezien ze speciaal voor ons eten hadden voorzien dat niet pikant was. We aten kip met rijst en patatjes (echt wel nog lekker klaargemaakt)! Aangezien ze hier niet eten met bestek, hebben ze ook enorm weinig bestek liggen in het centrum. We aten dus maar met een vork of een lepel, maar echt handig om een stuk kip zo te snijden, was het niet. Tijdens deze pauze bespraken we onze plannen voor deze avond en het komende weekend dat we zullen doorbrengen in Colombo.

Na de counseling gingen we met zen allen nog maar eens lang de bakker aangezien we wisten dat het nog wel even ging duren tot het avondeten. Nadien gingen we naar het hostel om een doucheke te nemen (waar Camille op haar bek ging) en ons eens op te maken voor een avondje uit. Normaal wouden we ook nog naar een tempel, maar douchen met 8 meisjes in 2 badkamers, ging iets trager dan verwacht. Na het douchen gingen we met zen allen naar het centrum van Kandy en zijn we iets gaan drinken in een skylounge waar we een overzichtje hadden over de stad (Sommigen gingen ook nog naar de winkel voor het ontbijt van morgen, aangezien zo vroeg nog niets zal open zijn). Na iets te drinken trokken we naar de Global kitchen waar we met zen allen iets gingen eten. Vanavond was ook Amaa mee met ons op restaurant, zij is zo ontzettend lief en zorgend, niet normaal, deze groet verdient echt een goude medaille voor al wat ze doet voor ons! 

Aangekomen in Colombo splitsten we op in 2 groepen. Wij gingen samen met Dagmar en Lotte naar ons appartement en de zes andere meisjes gingen naar het huisje dat ze hadden geboekt. We gingen allemaal onze spullen afzetten, een doucheke nemen, ons klaar maken voor de rest van de dag en hierna gingen we terug samenkomen aan de ambassade om ons visum te verlengen. We bestelden een taxi naar daar. Deze man deed alsof hij de weg niet wist en alsof hij het adres verkeerd verstaan had, waardoor we 50 minuten onderweg waren. We werden het beu, dus besloten we de maps app van Sri Lanka te downloaden en omdat het zo lang begon te duren hebben we de man de weg gewezen en onder zijn voeten gegeven. Toen we moesten betalen was het 900 roepies, 900!! We gaven een briefje van 1000 maar eisten wel ons wisselgeld. Dat had deze man niet, dus zeiden we 'of ge haalt het wisselgeld en we betalen juist, of we betalen maar 500 roepies'. De man ging opzoek naar wisselgeld maar vond geen, we hebben uiteindelijk 800 betaald in plaats van 900 en hem gezegd dat dit niet juist was van hem van zo met ons te staan rondrijden. 

We besloten dan maar met enkelen een wandeling te maken en om zo af te spreken met zen allen aan het Hebrews cafe. Sommigen gingen te voet en sommigen gingen met de tuktuk. Wij gingen beide te voet, we passeerden een leuk marktje waar we even een toertje hebben gedaan, veel kleren, gigantische vissen, veel eten ... . We zagen hier ook heel casual een veraan rondkruipen, we konden zo dichtbij gaan, maar vertrouwden het toch niet voor de volle 100%. We stapten nog wat door langs een mooi meer en kwamen zo na een stevige wandeling aan bij het cafe. We waren wel blij om er te zijn omwille van de airco, want het was gigantisch warm vandaag! We bestelden er een bananenmilkshake en een kippanini, maar we moesten hier op alles echt 5 eeuwen wachten. Hier is Sri Lanka gaat alles oprecht veel trager dan in België. 

We splitsten op in 2 groepen van 5 aangezien iedereen wel wat anders wou eten. Enfin, je had de sushiliefhebbers en de niet-sushiliefhebbers. Isabeau, Lotte, Lotte, Maxime en Astrid wouden heel graag sushi eten dus vonden een plaatsje bij de Japanees om er te genieten van hun sushi waar ze al zo lang naar uitkeken. Maxime, Noor, Anke, Dagmar en Camille gingen eten in een restaurant waar je kon kiezen tussen Italiaans, Indisch, Amerikaans, Japanees, ... . Eerst waren zij van plan om helemaal beneden iets te eten, maar dat bleek een sportcafe te zijn (niet zo gezellig dus). Dan gingen ze maar naar boven, maar bleven ze binnen zitten, tot op het moment dat ze door hadden dat het terras een fantastisch uitzicht had, echt precies New York. Het was wel leuk om te zien dat de opsplitsing ervoor zorgde dat alle duo's eens gesplist waren. Dit toonde echt dat we ook alle 10 aan elkaar hangen. 

Vandaag hadden we een pittige ochtend. De wekker wekte ons om 5u15, maar aangezien we deze hebben afgedrukt uit vermoeidheid schoten we wakker van het geklop van de andere meisjes op onze deur om te zeggen dat het nu echt wel tijd was om op te staan. We maakten ons klaar, maakten onze zak en vertrokken vanuit het hostel naar het busstation van Kandy. Het was eigenlijk de bedoeling dat we met de trein zouden gaan, maar deze besloten om net op het moment dat wij die willen nemen, te staken. Het is hier echt precies de NMBS. We hadden wel onze tickets al besteld op voorhand, dus betaald voor niks, dit moeten we dus nog zien te regelen vanaf de staking voorbij is en de loketten weer open zijn (maandag). We namen dan maar de fastbus naar Colombo waar we 4uur op zaten. We waren allemaal zo moe dat we in slaap vielen, maar echt goed slapen op die bus kan je niet aangezien je er amper been- of zitruimte hebt. 

Eens we bij de ambassade waren, moesten we eerst allemaal pasfoto's laten nemen om op ons visum te laten zetten. Dit was best wel grappig aangezien dat in een zaal was met allemaal mensen die op jouw vingers stonden te kijken. Na deze foto's moesten we naar de 4e verdieping waar we moesten wachten op het aanvraagformulier om dit te kunnen invullen. Jammer genoeg zijn we zo ver zelfs niet geraakt. We waren er om 13u45, een kwartier te laat blijkbaar want ze doen de aanvragen sinds kort maar tot 13u30. Dit was een diepe teleurstelling en een grote frustratie aangezien we hiervoor waren opgestaan om 5u15 en we pas op maandag kunnen teruggaan, aangezien dit in het weekend gesloten is. Dit wil dus ook zeggen dat we maandag niet naar stage kunnen en iedereen nog een dag langer in Colombo moet blijven. 

Na hier iets kleins te eten en te drinken namen we allemaal samen de tuktuk naar het shoppingcentrum van Colombo 'Colombo city center'. We kwamen toe en er stond een standje van de body shop, waar we met een balletje kaartjes omver konden gooien om zo een prijs te winnen. We deden dit allemaal en het is Camille gelukt! Ze kreeg een zakje met een bodycrème, een zeepje en een gezichtsmasker. Na het spelletje gingen we met zen allen wat shoppen. Isabeau kocht nieuwe kleren (hele mooie kleren!!). Ze hebben hier ook een winkeltje dat lijkt op de flying tiger. Na al dat shoppen, wandelen en de miserie van vandaag hadden we wel wat honger. 

De dames van de sushi bestelden verschillende sushiplaten en dit zag er echt geweldig goed uit! Ze vonden het dan ook enorm lekker en hebben er ongetwijfeld van genoten. De andere meisjes beneden aten allemaal iets verschillend en genoten nadien nog van een cullineair dessert (tartatin met vanilleijs). Op het terras speelden ze heel wat muziek dat we in België ook spelen, eerste keer dat we dat hier horen in Sri Lanka. We konden maar niet over van het uitzicht, echt prachtig om te zien! We wouden graag nog een cocktail drinken, maar het was al vrij laat en iedereen was vrij moe, dus dat houden we voor de volgende keer. Na de gezellige avond nam iedereen een tuktuk of taxi naar hun verblijf. 

We kwamen toe in het appartement, babbelden nog even na van de dag en kropen in ons bedje zodat we morgen weer klaar waren voor een nieuwe frisse dag!

Adios Amigos! 

Na de ontmoeting en eerste kennismaking begonnen we te wandelen naar het strand van Colombo. Tijdens deze wandeling zagen we heel wat dingen. Mooie dingen, maar ook dingen waar we even stil van werden en ons terug met beide voetjes op de grond brachten. Zo passeerden we het huis van de president, die ook net op dat moment toekwam met heel wat politiewagens rondom hem. Maar hetgene waar we nadien nog veel over gesproken hebben was het hotel dat we passeerden waar de aanslagen gebeurd zijn in April dit jaar. Het voelde even onwerkelijk om te staan op de plek waar 5 maand geleden zo veel paniek uitzaaide en zoveel mensen hebben geleden en familie hebben verloren. We werden er allemaal werkelijk even stil van. Wat ons ook wel opviel, is het feit dat je er nu al niet meer veel van ziet, Liesl vertelde dat zij aanwezig was tijdens de aanslagen en normaal in dat hotel zou geweest zijn op dat moment. Ook vertelde ze over een verhaal over de baas van het kledingmerk 'Mango', die hier zijn gezin verloor. Dit verhaal ging door merg en been. 

Na de apotheek splitsten we op in 3 groepjes. 6 onder ons gingen naar een tattooshop in Colombo, 2 naar het winkelcentrum en naar een moskee en 2 naar de dokter.

Isabeau en Astrid trokken naar het winkelcentrum waar Isabeau nog wat kleertjes en oorbelletjes kocht. Nadien bezochten ze een moskee, maar deze was vooral voor mannen waardoor ze bijna nergens binnen mochten. Echt vreemd te zien hoe weinig vrouwen er mochten bezoeken. Ze sloten hun dag af met een wandeling in een klein mooi straatje met verschillende winkels. Nadien spraken zij af met Dagmar en Lotte die van de dokter kwamen om samen naar het huisje in Colombo te gaan waar ze samen wat zwommen en een pizza van de pizza hut aten. 

Nadien zagen we elkaar allemaal terug in het huisje. We babbelden nog wat over onze dag, vertelden allemaal onze verhalen en toonden elkaar heel wat foto's. Hierna namen Dagmar, Lotte, Camille en Isabeau de taxi terug naar ons appartement. Hier kreeg Camille even een moment van slappe lach met de taxichauffeur die een beetje onzin uitkraamde en wat gek sprak. We vulden nog onze documenten in voor de ambassade (enfin dat dachten we, bleken dat weer de verkeerde te zijn), we gingen nog even in gevecht met een kakkerlak en trokken dan naar ons bedje om eindelijk eens wat uit te slapen! 

Tijd voor alweer een nieuwe dag hier in Sri Lanka! Onze wekker ging om 9uur om te beginnen aan deze dag. We namen samen met Dagmar en Lotte een ontbijtje in ons appartement en deden al wat was van de voorbije 10 dagen. Nadat we ons hadden klaargemaakt namen we een taxi naar het station van Colombo. Onze taxi was voor de verandering opnieuw te laat, waardoor wij zelf een half uur na afspraak pas toekwamen. Hier wachtte Liesl (een meisje uit België dat ook vrijwilligster is bij Child Action Lanka en al een jaar in Sri Lanka heeft gewoond dus ons wel wat tips kan geven). 

Eens aangekomen bij het strand lieten we deze verhalen even los en genoten we van het uitzicht dat we hadden op de brug over het water. Dit was voor de zoveelste keer weer een machtig uitzicht. We genoten hier even van en lieten weer even tot ons doordringen hoe gelukkig we zijn om hier aanwezig te zijn. Na het genieten van dit uitzicht trokken we met zen allen naar een cafétje in de buurt waar we iets kleins aten en iets dronken. Het was echt ongelooflijk warm vandaag dus wat hydratatie was zeker op zijn plaats. We stopten intussen ook even bij de apotheek omdat heel wat onder ons toch wel wat last hebben van de darmpjes (gelukkig wij nog niet, hout vasthouden!). 

Lotte, Maxime, Maxime, Noor, Anke en Camille trokken naar de tattooshop. Anke en Maxime lieten er hun tattoo zetten van een lotusbloem op hun pols & Camille liet een vliegertje plaatsen met taksjes aan op haar rib. Nou, dit was best wel pijnlijk om heel eerlijk te zijn, maar ze zijn er heel blij mee! De andere meisjes willen er graag ook nog één maar twijfelen nog over de details, dus zij gaan later nog eens terugkomen. Na de tattooshop gingen ze iets eten op het dakterras van het shoppingcentrum van de dag ervoor. 

Toen iedereen eindelijk wakker was en klaargemaakt, waren we klaar om te vertrekken naar de andere meisjes. We namen een taxi terug naar het Hebrews café waar we gisteren ook iets waren gaan eten en drinken, aangezien het daar best wel lekker was en vrij goedkoop! We aten beide opnieuw de kippanini en dronken een bananenmilkshake. Deze keer kwam al het eten gelukkig wel vrij te samen en op tijd, enkel Astrid haar eten waren ze weer vergeten. Het is hier nog nooit gebeurd dat de volledige bestelling juist was en aanwezig, elke keer ontbreekt er wel iets of komt er een foute bestelling door, best wel grappig eigenlijk! 

We zochten iets anders om te doen op deze verschrikkelijk warme dag en vonden op tripadvisor iets over 'gardens'. We besloten dan maar te wandelen tot daar en niet opnieuw een tuktuk te bestellen. Lotte voelde zich wel een beetje slapjes, dus stopten we even in een winkeltje voor wat suikers en zouten. Hier vonden wij ook onze aansteker voor ons vuur op het appartement, zodat we dit niet elke keer moeten aansteken met lucifers en onze vingers moeten verbranden. Na de winkel wandelden we door en kwamen we aan bij een parkje waar er paarden losliepen, verschillende kraampjes stonden met kleine spulletjes, een suikerspinnenkraam ... . Het was wel een gezellig parkje en ook best nog wel mooi, maar dit was niet waar we naar zochten.

Na het cafétje besloten we met zen allen naar een tempel te gaan die niet zo ver weg was. Op weg naar de tempel die we eigenlijk wouden bezoeken, kwamen we een soort tempel tegen op het water. Toen we vroegen hoeveel dit kostte, bleek dat samen te hangen in prijs met de tempel die we werkelijk wouden bezoeken en dit bleek maar 300 roepies te zijn. We begonnen met het deel op water. Dit was niet zo groot maar had wel een fantastisch mooi uitzicht en werd net zo speciaal, net omdat het op water stond. Er stonden verschillende boedhabeeldjes, beeldjes van olifanten, geld op een stokje, veel bloementjes en heel gezellige lampjes. Wanneer je bovenaan de tempel stond had je een uitzicht over het water met in de verte hoge gebouwen, precies een gevoel van in New York te zijn. 

Na de tempel gingen we nog eens eten in het restaurant van het shoppingcentrum, aangezien dit dichtbij de tempel was. Het was hier alweer dik feest met just dance in de hal en alles erop en eraan. Isabeau heeft noodles gegeten met ranzige kip (met bloedvaten, 'het was echt niet zo, dat korstje', 'geen aanrader'). Camille at een pasta pesto toast met tomaatjes en kaas. Na het eten namen we een taxi naar ons appartementje samen met Lotte en Dagmar. Hier babbelden we nog even na en skypte Isabeau nog even, waarna ze nog een klein hongertje had en dus nog wat Nutella met een lepel at. Hierna kropen we allemaal ons bedje in aangezien we er morgen vroeg uit moeten om naar de ambassade te gaan om een aanvraag in te dienen om ons visum te verlengen. 

Sweet dreams xxx

Hello again

Vandaag konden we voor de eerste keer sinds we zijn aangekomen eens lang en deftog uitslapen! De wekker stond om 11u, maar we waren wel wat vroeger wakker aangezien onze biologische klok dit niet meer gewend is. Isabeau was vroeger wakker dan de andere meisjes en besloot de badkamer en keuken al eens te poetsen met nat (het was wel eens nodig oeps...). Ook stak ze de was in van de voorbije dagen en wasten we onze lakens nog eens om terug in verse lakentjes te kunnen slapen (heerlijk gevoel!). Toen Camille wakker werd werkten we beide nog even aan onze taken voor school, maar de concentratie was voor de verandering weer eens ver te zoeken... . Ook nam Camille even de tijd om te sturen naar haar jarige oma en naar haar leidingsploeg van de Chiro aangezien het vandaag overgang was en er heel wat chirovriendjes stoppen dit jaar.

Na het eten vertrokken Lotte en Maxime met de bus terug naar Nuwara Eilya. Wij besloten met de andere meisjes dat we de Lotus Tower van Colombo wouden bezoeken en hier in wouden gaan. We namen 2 tuktuk's op weg naar daar, maar eens aangekomen stond er ons een grote teleurstelling te wachten. Uit 'veiligheidsredenen' was de toren voor 5 dagen gesloten. Over welke veiligheidsredenen het ging, dat weten we niet, maar daar ging ons plan! We waren best wel teleurgesteld aangezien we denken dat er ons een machtig uitzicht staat te wachten daarboven! Maar goed, uitstel is geen afstel, binnen een paar weken wagen we onze kans zeker opnieuw!

We besloten dan maar even door te wandelen in de hoop het toch nog tegen te komen, maar helaas, tripadvisor heeft dus toch niet altijd gelijk! We hadden dus zo ver gestapt voor niks... . Daar zochten we opnieuw iets in de buurt om iets te doen en kwamen we uit bij 'streetart'. Eerst dachten we dat dit wat flauw ging zijn, maar uiteindelijk zagen we er heel wat mooie en spectaculaire dingen! Mooie schilderijen en kunstwerken in verschillende stijlen en genres, verschillende composities etc. Isabeau kocht er een kunstwerkje van een olifant. We wandelden heel deze straat af en trokken een aantal foto's, maar het was zodanig warm vandaag dat we echt even nood hadden aan rust en airco. We zochten een cafétje in de buurt om even wat verfrissing te hebben. Hier dronk Isabeau een cookiemilkshake die er best wel goed uit zag! 

Na deze tempel gingen we naar het andere deel. Deze was al een pakje groter en bestond uit 15 verschillende departementen. We kregen een bepaalde rok die we moesten aandoen omdat onze kleren niet tot over onze knieën kwamen, aangezien we in de weekends toerist zijn en hier dus niet toe verplicht zijn (we moeten zeggen, dit was een mooi zicht). We bezochten elk deel. Jammer genoeg was dit niet de mooiste tempel dat we ooit hebben gezien, maar leek het meer op een antiekwinkel aangezien er zoveel kleine dingetjes stonden en alles in hele felle kleuren was. Dat nam de charme een beetje weg van de Boedha en de kleinere details. Maar uiteraard waren we wel blij dat we dit hebben kunnen bezoeken, we zijn weer een ervaring rijker en we hebben weer wat meer van dit land kunnen zien! 

We arriveerde bij de ambassade tegen 8u45. We moesten aan de balie een blad vragen waarop we enkele vragen moesten invullen betreffende onze aanvraag. Dit papier moesten we gaan afgeven in een nieuwe ruimte, waarna we moesten wachten in de paymentroom tot het aan ons was om ons visum te betalen. Eens dit gebeurd was, moesten we naar nog een nieuwe ruimte waar we moesten wachten tot ons nummer werd afgeroepen om te weten te komen of onze aanvraag nu was goedgekeurd of niet. Laat ons zeggen dat we allemaal hoopten dat het goedgekeurd zou worden, aangezien we anders binnen 10 dagen het land uitgezonden zouden worden. Uiteindelijk zaten we hier binnen van 8u45 tot 11u15, een dikke 2 uur en 30 minuten, het viel uiteindelijk beter mee dan verwacht! We spendeerden de tijd aan taken maken, babbelen en thuis inhalen. Alle aanvragen werden goedgekeurd en nu kunnen we met een gerust hart nog blijven tot het einde. 

Nadat alle praktische dingen in orde waren begonnen we met ons vieren te koken. We maakten een ovenschotel met verschillende groentjes, gekruide patatjes, tomatensaus, kippenworstjes en kippengehaktballetjes. Jammer genoeg werkt de oven hier niet optimaal en hebben we het uiteindelijk anders aangepakt en zijn we het beginnen koken in kookpotten. Maar laat ons eerlijk zijn, het resultaat mocht er zijn, het was echt lekker!

Toen ze vertrokken waren babbelden wij nog wat bij over het weekend en de afgelopen 10 dagen hoe heftig deze wel niet zijn geweest met 2 fantastisch mooie en overvolle weekends en een week counseling en training volgen over diepe en zware onderwerpen. 

Het is hier vanavond weer goed aan het stortregenen waardoor de elektriciteit en de wifi voor de verandering weer eens moeilijk doen. Voor ons ook wel een reden om eens vroeger ons bedje in te kruipen, want vanaf morgen worden we weer verwacht op stage!

Hierna nam Isabeau nog even de tijd om te skypen met haar zus die haar jaloers maakte met pralines. 

Hallo, het zijn wij nog eens he

Vandaag was er jammer genoeg al geen sprake meer van uitslapen. De wekker stond om 7u30 omdat we vandaag wel echt optijd moesten zijn bij de ambassade want anders zouden we ons visum weer niet kunnen verlengen en dat zou wel eens een probleem gevormd kunnen hebben. We maakten ons klaar en namen een taxi naar het departement van immigratie en emigratie een half uurtje van bij ons vandaan. Op weg naar de ambassade was er enorm veel file (echt altijd hier in Colombo), waardoor we iets later toekwamen dan gepland, maar nog steeds ruim optijd. Hier spraken we af met de 4 andere meisjes, die in een hostel sliepen, om samen naar boven te gaan. 

Na de ambassade namen we een taxi naar het fort railwaystation van Colombo omdat alle andere meisjes vandaag de trein gingen nemen terug naar hun deel hier in Sri Lanka. Eens we hier waren toegekomen, vertelden ze ons dat de treinen nog steeds staken en ze ons niet konden vertellen wanneer dit zou eindigen. Hierdoor moest dus iedereen met de bus. Vooraleer iedereen vertrok zijn we eerst allemaal samen nog iets gaan eten in een Amerikaans restaurant, het was er best nog wel lekker eigenlijk, maar wel redelijk duur voor een restaurant hier in Sri Lanka (Hier kreeg ons Isabeau haar vermoeidheidsklopje).We merken hier echt dat we snel iets 'duur' vinden, omdat het hier allemaal normaal gezien heel goedkoop is. Maar het blijft wel zo, dat al wat hier duur is, super goedkoop lijkt in België en het er dus op neer komt dat België een ongelooflijk duur land is. 

Na het eten was het tijd voor Maxime en Noor om hun zak te maken en te vertrekken naar het busstation dat op 45 minuten rijden van bij ons ligt. Deze vertrok om 20u20, maar het was spannend of ze deze al dan niet gingen halen aangezien er maar geen driver kwam opdagen. Uiteindelijk vertrokken ze hier gepakt en gezakt en goed bedekt aangezien het aan het stortregenen was om 19u30. Dit beloofde een spannende rit te worden naar de bushalte met vooral de grote vraag: halen ze het of niet? Uiteindelijk kregen we een berichtje dat ze lang hebben moeten zoeken naar de juiste bus, maar dat ze wel nog net op tijd waren, gelukkig! 

Camille schreef nog wat voor de chiro en stuurde nog wat foto's door aangezien het nieuwe chirojaar gisteren begonnen is (ze gaat de leidingsploeg van vorig jaar enorm missen, maar kijkt er heel hard naar uit om leiding te geven aan de speelclubbertjes als ze terug is).

Goodnighttt 

Eens voorbij de tempel begonnen we de trappen naar boven te doen. We waren er duidelijk niet alleen, er waren nog heel wat andere toeristen die hetzelfde idee over de zonsopgang hadden als wij. We dachten dat het in de ochtend nog niet zo warm zou zijn, maar daar hebben we ons toch stevig in vergist, al snel begonnen we de warmte te voelen en merkten we al gauw dat we niet voldoende water mee hadden. We wandelden door naar boven met één kleine pauze omdat Maxime wat last had van haar voet (ze was haar brace vergeten, foei). De wandeling ging verbazend vlot en we waren sneller boven dan verwacht. Wat we wel merkte was het feit dat de trappen beneden echt nog op trappen leken, maar hoe hoger we gingen, hoe minder sprake er was van 'trappen'. Het laatste stuk was het moeilijkste, daar kwamen dunnere paatjes tussen de rotsen en moesten we echt beginnen klauteren en klimmen, precies één of andere speleobox waar we inzaten. 

Hierna was het tijd om nog een platform hoger te gaan waar we pas echt tot het uiterste uitzicht kwamen. Wat we zagen was werkelijk onbeschrijfelijk. We hadden zicht op de Sigeriya rock en op de prachtige landschappen rondom de Pidurangala rock waar we zelf op stonden. We hadden verwacht dat we mooie dingen gingen zien, maar dit was ver van wat we in gedachten hadden. We stapten het hele platform rond en trokken wat foto's, maar daarna was het tijd om het even tot ons te laten doordringen. We gingen met zen allen zitten op het plekje met het mooiste uitzicht en genoten daar een 3-tal uurtjes van het uitzicht. We konden er niet van over en wouden het ook niet zo maar aan ons voorbij laten gaan dus we vonden het allemaal nodig om dit even tot ons te laten doordingen. Op een gegeven moment was het zelfs volledig stil en genoten we allemaal even voor onszelf van dit moment. We hebben er zo lang gezeten dat we er op een gegeven moment nog enkel met ons 8 waren. Doordat het stiller was geworden op de rots, kwamen ook de aapjes een kijkje nemen. Ze zwierden in de bomen, liepen ons voorbij op nog geen meter afstand, liepen achter elkaar aan & een baby aapje knelde zich goed vast aan de buik van de mama. 

Eens aangekomen bij de bushalte moesten we eventjes wachten op de bus richting Cambella. Hier moesten we een half uurtje opzitten en deze bus zat eens niet overvol, dus dat was best wel aangenaam. Eens aangekomen in Cambella, zochten we een restaurantje waar we iets kleins konden eten en drinken voor we begonnen aan de busrit van 4uur naar Kandy. We aten er een wrap met kip, die toch wat pikant was (enfin Isabeau had er geen last van, maar Camille, Lotte en Anke hun lippen stonden in brand). We hebben hier extreem lang moeten wachten tot iedereen eindelijk had wat ze gevraagd hadden en ook hier waren bestellingen verkeerd opgenomen en is de bestelling van Noor nooit gekomen. 

Eens aangekomen bij het hostel, besloot Isabeau dat het al te lang geleden was dat ze nog eens op haar gezichtje ging. Er was een put in de weg, dus waarschuwde Maxime Camille & Camille Isabeau, maar ze vond het niet nodig om te luisteren dus 1 minuut later hoorden we 'BOEM'. Camille draait zich om en daar lag ze dan, met haar gezicht op de grond... Isabeau toch... . De Srilankaanse mannen, lief als ze zijn, grepen meteen hun kans om Isabeau recht te helpen. Gelukkig was het hostel niet meer ver en kon ze de wonde snel verzorgen. 

Hello from the other sideee

Onze wekker ging om 4u30 stipt af. We moeten eerlijk zijn, dit was wel even pittig, maar toch geraakte we vrij makkelijk uit ons bed aangezien we wisten dat er ons een hele fijne ochtend te wachten stond en we ook vandaag iets prachtig gingen zien wat ons nog verliefder zou maken op dit land. We maakten ons klaar met kleine oogjes, deden onze stapschoenen aan en waren klaar voor vertrek! We hebben zaterdagavond voor de zekerheid al tuktuk's besteld die moesten toekomen om 5u, zodat zij ons konden brengen naar de onderkant van de berg. Jullie vragen jullie misschien af waarom zo vroeg, we dat was ons aangeraden omdat we dan de zonsopgang konden zien eens we boven zouden komen aan de berg. De tuktuk's zetten ons af en we konden beginnen aan de klim. Voor we werkelijk konden klimmen passeerden we eerst de inkom waar we ook lange doeken kregen om onze knieën en schouders te bedekken, aangezien we eerst door een tempel moesten. Deze tempel zagen we momenteel nog niet goed aangezien het nog pikkendonker was buiten en ze duidelijk vergeten waren de lampjes aan te doen.

Uiteindelijk kwamen we aan op het eerste 'platform' waar we even uitrusten en al meteen konden genieten van een adembenemend uitzicht. Het is ons hier wel duidelijk geworden dat de zon in Sri Lanka niet zo opkomt als in België, want ineens was het licht. Wel had je nog de mooie kleuren in de lucht die wezen op een zonsopgang en dat vonden we meer dan goed genoeg. We namen hier al even de tijd van te genieten van het uitzicht en uiteraard al heel wat foto's te nemen. 

Nadien was het tijd voor de afdaling (die was iets minder prettig aangezien het toch een beetje stijl was). Eens beneden aangekomen besloten we te voet terug te wandelen naar het hostel, maar al snel werd duidelijk dat we de afstand een beetje onderschat hadden. We hadden ook nog niets gegeten, dus eerst een klim, dan een afdaling en dan nog een wandeling op een lege maag. Dat was misschien niet ons beste idee... Maar we hebben doorgezet tot aan het hostel en de weg wat aangenamer gemaakt met liedjes te zingen. Eens aangekomen in het hostel had onze gastheer een Engels ontbijt voorzien met eitjes, bananen, confituur, brood (beschimmeld rip), thee en koffie. We waren toch wat uitgeput van deze trip dus hebben snel een powernap gedaan van een halfuurtje waarna we onze zak hebben gemaakt en zijn vertrokken richting de bus. 

Nadat ons buikje goed gevuld was, wandelden we naar de bushalte waar we de bus gingen nemen naar Kandy. Het was weer ongelooflijk druk en warm in de bus. Dat zijn hier zo van die leren zetels waar uw benen enorm hard aanplakken, dus Camille besloot een handdoek onder haar benen te leggen aangezien ze toch niet kon slapen. Dit allemaal terwijl Isabeau een goed dutje aan het doen was met haar hoofd tegen de zetel van de persoon voor haar (beetje een grappig zicht). Eens aangekomen wandelden we naar ons hostel in de gietende regen (gelukkig was het niet zo ver want onze regenjas stak verweg in onze bagage). Eens aangekomen in het hostel waren we opgelucht dat we er eindelijk waren. We deelden de kamers in en sommigen onder ons deden een dutje en anderen gingen naar de bakker iets verderop in de straat. We aten een eclair, een coconutcookie en een stukje chocoladecake, we hadden echt honger gekregen van zo een dagje. 

We namen allemaal een doucheke, maakten ons klaar en trokken met zen allen naar de KCC (het restaurant boven in het winkelcentrum) waar we onze buikjes nog eens goed rondaten. Eens terug in het hostel skypten we nog even met het thuisfront waarna we allemaal ons bedje inkropen, want we waren toch wel moe na zo een drukke dag en de komende week beloofde zwaar te zijn met de counseling. 

See you later alligator 

Toen we aankwamen op stage hoorden we dat het vandaag wereldkinderdag is. We vonden het heel fijn te horen dat ze dat ook hier vieren en er ook hier aandacht aan besteden. Dit zorgde er wel voor dat we alweer onze voorbereidingen voor niks hadden gedaan en weer ons programma niet mochten doen. Dit is wel wat jammer aangezien we er elke keer veel tijd insteken voor niets... . Onze CDC head zei dat we samen moesten werken met de 2 andere leerkrachten vandaag om alle kindjes een fijne dag te bezorgen. Wanneer we dit wouden doen, stapten de leerkrachten weg zonder iets te zeggen en moesten we maar gewoon wat volgen. Communicatie is hier wel echt een enorm struikelblok, aangezien enkel de CDC head en onze driver engels kunnen in dit centrum. 

Nadien gingen we naar binnen en maakten we binnen een kleine 'cinema' voor de kindjes waar ze konden kijken naar cartoons over kinderrechten. Naar ons gevoel was dit voor hen nog veel te moeilijk aangezien er kindjes bij zijn van 2 jaar die nog niet kunnen lezen in hun eigen taal, dus dit zeker ook niet begrepen in het Engels. Tijdens de cartoons viel de pc van de CDC head ook uit, dus was het gedaan met de cinema. (Aanschouw een neuspeuterende kleiter op foto) We gingen opnieuw met ballonnen spelen, joepie! 

Na deze 'drukke' voormiddag was het tijd voor de lunch en kregen de kids als dessert een ijsje, daar was Isabeau dus wel jaloers op. Na de lunch kregen alle kids een gigantisch kleurenboek mee naar huis als cadeautje voor wereldkinderdag, ook kregen ze een badge van een lachende smiley opgespeld. Wanneer de kindjes naar huis waren, konden wij onze bokes met choco opeten, en jawel, ook wij kregen een ijsje! Onze CDC head kwam tijdens onze luch vertellen dat de oudere kindjes vandaag niet zullen komen wegens activiteiten op school. We namen onze middagpauze en wachten een uur op wat we moesten doen, toen Isabeau het uiteindelijk ging gaan vragen zei de CDC head dat we eigenlijk wel naar huis mochten, voor niets gewacht dus... . We vertrokken dan maar met de tuktuk naar het appartement. 

Hierna begonnen we samen te koken. Vandaag gingen we wentelteefjes eten. We maakten het mengsel met eitjes, suiker en melk en begonnen eraan. Het rook allesinds al heel goed, maar de keuken hing weer vol rook... . Tijdens het koken belde de papa van Camille en skypte ze even met het papa'tje! Na het eten namen we een douche, skypte Isabeau nog even met haar neefje en nichtje en keken we samen naar thuis. Nu is het tijd om onze oogjes dicht te doen zodat we klaar zijn voor morgen!

Toedelsss 

Hoipipeloi

Vandaag ging onze wekker om 7u30 af om ons te beginnen klaarmaken voor een nieuwe dag op stage in het centrum van Child Action Lanka. We waren beide nog behoorlijk moe, maar besloten met volle moed aan de dag te beginnen. We aten een kelloggsreep om wat krachten op te doen en vertrokken naar buiten waar we gingen wachten op onze driver. Deze was voor de verandering alweer te laat, meer dan 20minuten deze keer... . 

We speelden samen met de kinderen met ballonnen eerst binnen en erna buiten. Ze vonden dit duidelijk wel enorm leuk, dus dit was wel even fijn om te zien, maar dit moesten ze een uur aan een stuk doen, iets te lang voor deze leeftijd. Na het spelen met de ballonnen kwamen de leerkrachten naar ons en stopten ze verf en penselen in onze handen. We moesten aan 'bodypaint' doen bij de kindjes, dus besloten we bloemetjes te tekenen op hun handjes. Wel gek dat we nu ineens op hen mochten verven, maar ze vorige week niet mochten vingerverven... we zijn nog wat opzoek naar de logica hier! Na het verven mochten ze nog wat verder spelen met de ballonnen. 

Net voor de lunch werd er muziek opgezet en mochten de kindjes vrij dansen en wat zingen. Op een gegeven moment zetten ze terug 'Despacito' op en was het terug aan ons om het voor te tonen, maar ze onderbraken dit liedje in het midden van onze dans L. De kindjes waren zo gefocust op ons dat ze naar ons bleven keken om te weten wat ze moesten doen op de volgende liedjes, dit zorgde ervoor dat we opnieuw on the spot pasjes moesten uitvinden. 

Eens toegekomen op het appartement deden we beide een dutje, dit was duidelijk nodig want we vielen praktisch in slaap tijdens onze middagpauze in het centrum. Na het dutje begonnen we beide aan onze taken voor school (het zijn er behoorlijk veel). We hebben er voor school en ook nog voor Amaa. Na wat werken hadden we een pauze nodig, dus besloten we eindelijk de blog van vorige week zondag in te halen en de foto's van de voorbije 3 weken hier op onze pc te zetten. Isabeau nam ook even de tijd om te skypen met haar oma. 

Eens aangekomen in het centrum gingen we naar boven om onze spullen weg te zetten en hier wachtten we op onze CDC head voor een gesprek, aangezien Amaa haar had gecontacteerd gisterenavond wat betreft de twijfels en frustraties over de veranderingen elke dag. Ze was duidelijk niet zo gelukkig met het feit dat we Amaa hadden ingelicht over het veranderende schema altijd. Eerst begreep ze niet waar het vandaan kwam en zei ze dat zij vond dat er geen probleem was. Ze begon over het feit dat we onze dagplanning moeten tonen aan haar zodat ze zou kunnen helpen. Fun fact, dat deden we elke ochtend maar dit bekeek ze nooit. Nu zei ze uiteraard dat ze nooit een schema gezien had, nou ja, discussiëren had duidelijk geen zin dus lieten we het maar zo en knikten we. We bespraken met haar de timetables die we hebben opgesteld in de hoop dat we deze vanaf nu dan zo mogen doen. Ze klonk er enthousiast over, dus dat geeft wel al wat hoop. We stuurden al onze plannen door via mail en dat gaan we vanaf nu ook elke keer zo doen, zodat we kunnen 'bewijzen' dat we het wel degelijk hebben getoond. 

Na de les over de natuur was het danstijd! Vandaag dansten eerst de andere groepjes kinderen hun dansjes terwijl de leerkrachten het voordeden. Camille danste vandaag ook eens mee samen met de andere leerkrachten zodat de kindjes wat meer naar voor keken in plaats van opzij. Het was leuk, maar heel vermoeiend en warm! Nadien dansten we samen met enkele kleuters opnieuw op 'despacito', ze kenden het nog verbazend goed. Duidelijk tijd dat we er een vervolg aan breien. 

We waren alweer aan het wachten op de oudere kinderen, maar de CDC head kwam zeggen dat ze ook vandaag niet zouden komen door een staking van de leerkrachten. Vandaag moesten we dan een iets jongere groep lesgeven, maar eens zij eindelijk aankwamen begonnen ze hun dansjes te oefenen voor het concert en mochten we weer vroeger naar huis, dus hadden we hier weer gewacht voor niets, sad, ook al waren we blij dat we naar huis mochten. 

Eens aangekomen in het appartement wouden we een tafeltje en stoelen buitenzetten op ons terras, aangezien het ons leuk leek om ook daar af en toe te kunnen zitten, werken voor school en eten. We stuurden Sunil een berichtje en hij zei dat het mocht dus we installeerden ons buiten. We begonnen met volle moed verder te schrijven aan onze taken, met wat chipjes daarbij ging het al wat vlotter. Terwijl we buitenzaten werd het al enorm donker, maar we zagen een fantastisch mooie zonsondergang, het was echt een oranje gloed. 

Opstaan jij kleine slaapkop, de koekoek roept u op, koekoekkoekoek. 

Zo enthousiast waren we uiteraard niet echt, maar goed, een beetje verbloemen mag wel eens! Vandaag besloten we eens wat langer te blijven liggen aangezien onze driver al elke dag 20minuten te laat was. Uiteraard was hij vandaag dan weer wel optijd, maar we waren al klaar dus dat was niet erg! Na het gewekt worden door onze wekker maakten we ons klaar om te vertekken naar het centrum met de tuktuk. 

Na het gesprek met de CDC head gingen we naar beneden en begonnen we aan onze lesjes van vandaag. Het thema was 'natuur'. We leerden hen de engelse benamingen voor dingen zoals boom, tak, bloem, blad, waterval, rivier, gras, modder ... . Nadien gaven we hen prentjes van een bloem, blad, tak en boom en moesten ze hetgeen dat we zeiden in de lucht steken. Als ze juist waren mochten ze deze na een tijdje inkleuren om er nadien een grote boom mee te versieren. Jammer genoeg zijn we vandaag nog niet tot de boom kunnen komen, dus dat zal voor morgen zijn. 

Eens het dansen voorbij was, was het lunchtijd! De kids van ons klasje babbelen zo ongelooflijk veel tijdens hun eten dat het allemaal heel traag gaat. Dat zorgt ervoor dat wij ons soms al eens lastig moeten maken en dat het altijd heel lang duurt. Na de lunch mogen de kids naar huis, maar niet zolang hun bordje niet leeg is. Ze staan er hier wel op dat het bord leeggegeten wordt, we vermoeden dat dat komt door het feit dat ze thuis misschien niet veel etensmiddelen zullen hebben. Het was ook voor ons tijd om te pauzeren. We hadden bokes met choco mee, maar Isabeau had er ook graag wat miertjes tussen. De bokes van Isabeau waren dus voor de vuilbak en Camille was zo lief om de hare te delen. Camille at nog een appel en Isabeau waagde zich op het eten van het centrum, nou dat was toch wel behoorlijk pikant. Na het eten maakten we onze lesvoorbereiding van morgen en werkten we wat aan onze taken voor school. 

We namen even een pauze van onze taken om te douchen en te koken. Camille at croque monsieurs en Isabeau at de rest van de schotel van maandag. Na het eten moesten we terug verder werken aan onze taken, maar deze keer deden we dat in onze kamer waar het goed fris was door de airco. We werkten in alle rust, tot een giga kakkerlak dit kwam verstoren. Camille riep dat er een gigantish beest in de kamer zat en Isabeau, overdrijfster dat ze is, dacht dat het een vleermuis was. Die vloog de hele kamer rond om uiteindelijk rustig op de muur te kruipen, Camille heldin dat ze is kroop onder de lakens, dus ons Isabeau (echte heldin) mocht het oplossen. Ze liep naar de kakkerlak, maar die was ze kwijt dus sprong ze zelf ook terug in bed, tot Camille het beest weer opmerkte. Isabeau vloog er naartoe en mepte het plat met haar sloffen, goeie chick!

Na het avontuur met de kakkerlak skypte Isabeau nog even en dan was het tijd voor een dikke dodo want we waren beide goed moe! 

Oogjes dicht en snaveltjes toe! 

Eenmaal aangekomen in het centrum waar het weer tijd voor Circle time (lees het op zen Dora's, maakt het leuker). Na ons dagelijks cirkelmomentje begonnen we aan de les van vandaag. Het thema van de dag was wiskundige figuren. We leerden ze de cirkel, een vierkant en een driehoek aan de hand van verschillende voorwerpen in deze vormen. Ze moesten de juiste voorwerpen bij de juiste vormen weten te leggen. Het was even moeilijk om hen het woord 'square' en 'triangle' aan te leren, maar uiteindelijk lukte het. 

Het was tijd voor de lunch. Ze begonnen dit zoals elke dag met een kort gebed in het Sinhala's en sluiten dit af met een Engelse zin 'We thank you for our food'. Één van de kindjes wou haar eten niet opeten, maar ze staan er hier in het centrum wel echt op dat ze dat wel doen, dus ze mocht niet van tafel. Dit zorgde ervoor dat ze begon te wenen en dat vonden we super zielig, dus we konden er niet meer 'streng' tegen zijn. Uiteindelijk duurde het zo lang dat de CDC head er kwam bij zitten en zich boos maakte, waardoor ze nog harder begon te wenen, maar uiteindelijk wel haar bordje leeg at.

De oudere kinderen moesten eerst nog even eten en dan konden we beginnen aan de namiddag les. Vandaag stond er wiskunde op het programma, dus deden we samen met hen een telslang. Dit vonden ze duidelijk wel leuk, maar tellen verloopt dus toch nog niet altijd even vlot. Ook zij moeten oefenen voor hun dansoptreden en vanaf vandaag moeten wij ook aan hen een dansje aanleren, maar dan op het nummer 'La bamba'. We begonnen met hen dit aan te leren, maar hebben het soms misschien iets te moeilijk gemaakt, maar oefening baart kunst, dus dat komt in orde! 

Na het koken namen we even de tijd om nog wat te schrijven aan verslagen voor school, maar we hadden het gehad dus we stopten ermee. Nadien maakten we onze zak voor dit weekend, want morgen na stage vertrekken we naar Galle voor het komende weekend! We gaan op bezoek bij Dagmar en Lotte! Jammer genoeg zaten onze verplichtingen van de dag er nog steeds niet op. We moesten de dansjes voor de kleuters en de oudere kinderen nog afwerken, dus we begonnen deze aan te vullen in onze kamer aangezien dit de koelste ruimte is van ons appartement. Toen we hier eindelijk mee klaar waren was het al 21u30. Nadien namen we beide nog even de tijd om te skypen met het thuisfront. Nu kruipen we doodmoe van deze week ons bedje in en hopen we op een goede nachtrust!

Goodnight!  

Tuktuk, de tuktuk was te laat, voor de verandering. We stonden vandaag weer een beetje later, achteraf gezien was dat een goede beslissing aangezien onze driver zijn klok duidelijk kapot is. We vertrokken naar het centrum, maar deze tocht verliep niet vlekkeloos (niet zo vlot voor degen onder ons dat dit woord niet begrijpen). De tuktuk viel namelijk een aantal keer stil. Onze driver wou de tuktuk bijvullen met alcohol, maar dit werkte niet. Wanneer hij terug wou starten moest hij regelmatig aan de hendel trekken. Toen we terug wouden vertrekken op een helling, gingen we, jawel, achteruit. Op een moment besloot de driver ons helemaal alleen, in een land hier ver vandaag, achter te laten. Na een tijdje kwam hij terug en sukkelde hij nog even met in gang geraken. 

Aangezien we gisteren onze knutselboom niet konden afwerken, deden we dat maar vandaag. Ze moesten nog enkele bloemen en blaadjes inkleuren en opplakken op de boom. Nadien mochten ze de stam inkleuren met zen allen in het bruin, de kruin in het groen en al de witruimte errond in het blauw als de lucht. We legden het kunstwerkje op de grond zodat de kindjes het makkelijker konden kleuren. Het resultaat mocht er zeker zijn! Onze CDC head was hier duidelijk heel blij mee en was er zelfs fier op. Ze wou dat we het ophingen op het prikbord buiten en mochten zelfs de voorgaande kunstwerkjes door dit grote kunstwerk vervangen. Na het knutselen was het opnieuw tijd voor het oefenen van de dansjes voor het optreden. Ook wij moesten opnieuw op Despacito dansen met de kleuters. We gebruikten vandaag nog even om te herhalen wat ze al geleerd hebben, zodat het er zeker goed in zit en we morgen een nieuw stukje kunnen aanleren. We hadden voor de lunch nog even tijd dus we oefenden nog even op het alfabet met hen en gaven hen erna even de tijd om hun buiten wat uit te leven en hun energie kwijt te geraken op het klimrek. 

De kindjes vertrokken naar huis en wij begonnen aan onze middagpauze. Deze gebruikten we om te eten, onze lesvoorbereidingen van morgen in orde te brengen, onze timetables door te sturen naar onze CDC head en Amaa, om een dansje te maken voor de oudere kinderen op 'La bamba' en wat aan onze blog te schrijven. We proberen onze lange middagpauzes hier zo goed mogelijk te benutten zodat de avonden iets aangenamer worden. De oudere kindjes begonnen toe te komen en kwamen ons op een gegeven moment uit onze middagpauze halen voor een 'verrassing' dat ze hadden voorzien. We moesten één van de lokalen binnenwandelen en er viel ineens confetti op ons hoofd en we kregen een applaus van de kids bij het binnenkomen. Er lagen koekjes op tafel en er stond op het bord geschreven 'happy teachersday'. Blijkbaar is het hier binnenkort teachersday en de kids wouden dat nu al vieren. Super schattig, we waren hier heel blij mee! We trokken nog een foto met de andere leerkrachten en de kids om dit moment vast te leggen. 

Na de dansles was het tijd voor ons om naar huis te gaan. De tuktuk was duidelijk nog niet volledig in orde, want ook deze keer geraakten we niet in gang en vielen we voortdurend stil. We vroegen aan onze driver om nog even bij de winkel te stoppen zodat we nog eten voor vanavond en morgenmiddag konden halen. We komen toe bij de foodcity, blijkt dat ze hier geen tomatensaus hebben... . We reden dan maar door naar een lokaal winkeltje en kochten daar tomatensaus, in de hoop dat het lekker zou zijn.

Eens aangekomen op het appartement installeerden we ons opnieuw buiten op ons terras en begonnen we weer ijverig te schrijven aan onze verslagen voor school. We deden hier weer uren over en spendeerden onze pauze aan een koude douche en aan het koken. Vandaag aten we spaghetti. Het was lekkerder dan vorige keer (ook al ziet het er niet uit op foto), maar deze keer was het goed pikant! Voor de verandering hadden we weer veel te veel gemaakt, maar we hielden ook wat bij voor een koude pasta morgenmiddag tijdens onze lunchpauze, een middagmaal om naar uit te kijken! 

We begonnen aan de circle time en ook de leerkrachten deden vandaag super aangenaam tegen ons! Tijdens circle time besloot Camille haar haar goed te leggen, met alle gevolgen vandien... Ze stootte haar hoofd met een hele luide bonk tegen de punt van de kast. Het was ineens muisstil en gedaan met zingen want iedereen was enorm had verschoten. De ene leerkracht verstijfde van de stress, terwijl de andere meteen achter ontsmettingsmiddel ging en dit over haar hoofd kapte (vettig boeltje). Dit terwijl ook de CDC head binnenstormden van het verschieten aangezien ze het tot buiten had gehoord, om te komen vragen of alles oke was. Super lief wel hoe bezorgd ze meteen waren! 

Na de herhalingslesjes begonnen we aan onze art and craft van vandaag. We maakten een grote winkelmand en deelden kleine kleurplaatjes uit van verschillende soorten groenten, fruit, drinken ... . Dit konden ze inkleuren en in de winkelmand opplakken onder het motto 'we went shopping today'. (volgens Isabeau zegt ge dat zo: vandaag gingen we shoppen vandaag). Na de winkelmand hebben we sterretjes geknutseld waarin we de wiskundige figuren lieten voorkomen die ze allemaal in een verschillend kleurtje moesten inkleuren, dit was voor sommige onder hen duidelijk een moeilijke opdracht, maar het is dan toch gelukt!

Toen we terug aankwamen aan het centrum werden de kids opgehaald door hun ouders, echt zo leuk om te zien hoe lief deze mensen tegen ons zijn! Soms wel iets te lief dat het wat ongemakkelijk wordt omdat ze ons nooit even lief laten terug zijn. We aten onze pasta op en begonnen weer ijverig te werken aan onze taken voor school. Surprise surprise, voor de 3ekeer deze week kwamen de leerkrachten en de CDC head vertellen dat de oudere kids vandaag weer niet zouden komen. Om heel eerlijk te zijn hadden we dat wel al door aangezien het al 14uur gepasseerd was, maar goed, ze bedoelen het goed om ons info te komen geven dus we appreciëren het! Tijdens onze middagpauze kwam de CDC head even bij ons zitten en stelde ze wat vragen over ons persoonlijk leven, zoals naar het vegetarisch zijn van Camille. Nadien vertelde ze ons dat ze blij was over ons werk deze week en fier was (enfin, das toch waar het op neer kwam). Ze wil dat we tegen maandag wat dingen voorbereiden waarbij we info kunnen geven aan haar vaste leerkrachten over hoe wij het aanpakken met de kindjes, over hoe wij les geven en communiceren met hen. Zij zal dan bij dat gesprek aansluiten om het te vertalen, aangezien de leerkrachten geen engels kunnen. Voor ons voelde dit als een enorme eer omdat ze duidelijk wel blij is met wat we hier verrichten en zelfs wil dat we tips geven aan haar leerkrachten. Langs de andere kant hopen we wel dat dit niet te intimiderend gaat overkomen naar hen toe, aangezien ze afgelopen week wel veel onder hun voeten hebben gekregen. 

We vertrokken met de tuktuk, samen met de CDC head, naar het busstation van Kadawatha waar we de bus gingen nemen naar Galle. We hadden er vrijwel meteen één. We zaten hier een uur en een half op. Bij aankomst werden we meteen aangesproken door heel wat tuktuk drivers en taxichauffeurs die allemaal wouden weten waar we naartoe moesten en heel opdringerig waren en zelf zo dichtbij kwamen dat Isabeau haar persoonlijke bubbel volledig doorprikt was. Uiteindelijk vonden we een taxi die ons eerst 1500 wou laten betalen, uiteindelijk hebben we kunnen afprijzen tot 600 roepies. 

Na een gezellige avond hier, wandelden we over het strand terug naar het huisje. We gingen elk onze kamer in en babbelden (nog tot veel te laat) na over deze dag en over wat we morgen allemaal gaan doen!

SSSSLAAPWELLLL 

Fijne vrijdag iedereen!

Vandaag moesten we bij het opstaan nog de laatste dingen in onze zakken steken zodat we zeker alles bijhadden voor het komende weekend, aangezien we rechtstreeks van het centrum gingen doorreizen naar Galle, waar we dit weekend zouden doorbrengen. Het was een vrij hectische ochtend, we moesten onze spullen bij elkaar rapen, ons middageten voorzien, de spullen om te werken vandaag meenemen ... . Wanneer we dachten eindelijk alles bij elkaar gerapen te hebben, was onze driver er en vertrokken we met al ons hebben en houden naar stage. Eens we daar aankwamen, beseften we meteen dat we onze pasta voor deze middag in de frigo hadden laten staan. Daar ging ons lekker middageten en we moesten ons voorbereiden op wat schimmel en beestjes na het weekend, joepie... . 

Na de circle time, met een buil erbij, gingen we met de kids naar de klas en begonnen we aan de les van vandaag. We hebben besloten om vanaf nu elke keer op vrijdag een herhalingsdag te doen van de week dat geweest is. Zo kunnen we kijken wat ze onthouden hebben, waar we nog op moeten inzetten en welke 'leerspelletjes' het beste aanslaan bij deze kids. Herhaling bij zo een jonge kindjes is ook nooit slecht! We begonnen te herhalen bij het eten door van alles nog eens de naam te overlopen, waarna we de diertjes herhaalden in het engels gepaard met het geluid dat ze maakten en nadien herhaalden we ook nog de wiskundige figuren met het spelletje waar ze de juiste voorwerpen bij de juiste figuren moesten plaatsen. Uiteraard herhaalden we ook nog eens onze natuurelementen, mochten we niet vergeten na het maken van zo een chique boom! 

Wonder boven wonder hebben we vandaag eens niet moeten dansen! Wel heel typisch dat we er gisterenavond werk in hadden gestoken een vervolg te zoeken en het dan net vandaag niet doorging, maar goed, dat is op zich niet zo erg, nu is de dans ten minste af! In plaats van hun energie kwijt te spelen bij het dansen mochten ze even buitenspelen. Tijdens hun buitenspeelactiviteit hebben wij gevraagd aan de CDC head of het een mogelijkheid was dat we achter ons middageten zouden gaan, kwestie dat het niet slecht zou worden (en we het pikante eten van het centrum stiekem mochten skippen). Ze vond dit geen probleem dus gingen we snel over en weer naar het appartement achter ons eten.

Na onze middagpauze moesten we nog 2 kindjes die toch waren komen opdagen even wat wiskundeles geven. We lieten hen een wiskundig rooster oplossen waar ze allemaal optellingen met een uitkomst van 12 in moesten terugvinden. Toen we wouden vertrekken, kreeg één van de kleuters, die nog aanwezig was op het centrum (geen idee waarom), enorme pijn in haar buik en begon ze heel hard te wenen. We vroegen achteraf aan de CDC head wat er aan de hand was en zij vertelde ons dat het kindje al een aantal dagen heel ziek is en niet naar de wc kan gaan, waardoor ze enorme pijn heeft in haar buik. Dit is hetzelfde kindje als het kind dat haar bord al de hele week niet wou leegeten, ineens vielen alle puzzelstuksjes samen en werd het ons duidelijker wat er aan de hand was. 

Na deze taxirit kwamen we aan bij Lotte en Dagmar en gingen we samen naar hun verblijf hier in Galle waar Isabeau bij Dagmar ging slapen en Camille bij Lotte. We namen allemaal even de tijd om een douche te nemen en ons klaar te maken om iets te gaan eten. Er is een heel gezellig straatje bij hen in de buurt met verschillende restaurantjes. Na het eten gingen we naar het strand (wat aan de overkant van de straat was), namelijk 'unawatuna beach'. Dit is een strand met veel verschillende restaurantjes en bars waar je gezellig iets kunt drinken. We stopten bij de 'Catamaran', aangezien Lotte en Dagmar hier al eens geweest waren en ze hier goede cocktails hebben. We kwamen toe tijdens 'Happy hour', dus 2 kopen was 1 gratis erbij. We bestelden 4 keer 'sex on the beach' en 2 keer 'arrack attack' (een lokale cocktail, niet echt heel lekker, smaakt een beetje naar taquila). Ook bestelden we 3 keer een pannenkoek met banaan en chocoladesaus & 1 maal zonder banaan (want ja, ons Isabeau en fruitjes, dat zijn niet de beste vrienden). De mensen in dit barretje waren heel vriendelijk en super grappig! Na het babbelen met de werkers hier en het krijgen van rietjes in de vorm van een hartje, speelden we 'circle of death', moet ook eens kunnen hier in Sri Lanka he! 

We besloten om naar een ander deel van jungle beach te gaan, aangezien we hadden gelezen dat het daar rustiger zou zijn. Om hier te geraken moesten we een rotswandeling doen, niet altijd even praktisch, maar ongetwijfeld wel enorm avontuurlijk! Een paar keer onze voeten gestoten en een paar keer op ons gezicht gegaan, maar goed, we leven nog & ook deze wandeling bracht ons heel wat mooie uitzichten en foto's op. Het einde van de wandeling was iets minder 'grappig' en 'makkelijk', aangezien de rotsen hier nat waren en dus ook heel glad door de golven die hier op terecht komen, het kwam erop neer dat we goed moesten opletten waar we onze voetjes zetten en erop moesten hopen dat er niet ineens een grote golf afkwam dat ons zou doen omvallen. 

Na wat zwemmen en zonnen besloten we ons hier ook een milkshake te bestellen, dat was wel effe nodig om wat te hydrateren tijdens een hele voormiddag zonnetje. We speelden met de kaarten op het deken van Dagmar en ook hier mocht een fotoshoot niet ontbreken! We kwamen hier ook Belgische meisjes tegen die ons even kwamen helpen met de fotoshoot. Zij zijn hier ook op buitenlandse stage, maar dan in een weeshuis en zij zijn hier nu nog maar een week. 

Na de winkeltjes wat af te gaan, namen we een tuktuk naar een turtlefarm. We mochten van deze man met ons alle 4 in de tuktuk, komt voor ons veel goedkoper uit natuurlijk! We wisten heel goed naar welke farm we wouden gaan, aangezien we op voorhand hadden opgezocht waar ze wel en niet goed zijn voor de diertjes. De tuktuk driver bracgt ons eerst naar een farm waar ze niet goed zijn voor de schildpadden, dus we weigerden uit te stappen en we wouden dat hij ons bracht naar hetgene dat we hem hadden gevraagd. Uiteindelijk deed hij dit ook. Toen we aankwamen kregen we een rondleiding en uitleg over hoe schildpadjes gebroed worden. De temperatuur onder het zand bepaald of het een jongen of een meisje zal zijn, dit kan je na 10 jaar zien aan de lengte van hun staart. De mannetjes hebben een korter staartje dan de vrouwtjes. We zagen schildpadjes van 6 jaar oud, van 3 weken oud, schildpadjes die al een pak ouder waren en ook een aantal die een vin kwijt waren of waar de achterste vinnetjes te kort waren, waardoor ze niet meer goed kunnen zwemmen. Deze farm zorgt ervoor dat ze een thuis hebben, aangezien ze het niet zouden overleven in het wilde water. 

We gingen naar boven om samen te koken en aten onze lekkere, zeer geslaagde macaroni! Na het eten speelden we samen nog een gezelschapsspelletje 'Hally Gally', lijkt een beetje op Jungle speed. Laat ons zeggen dat ons Lotte er nogal in kon opgaan... . Na een aantal keer spelen, besloten we naar beneden te gaan en samen een filmpje te kijken op Netflix. Dit hielden we niet lang vol want we vielen voortdurend in slaap, dus besloten we om vandaag iets vroeger te gaan slapen, om morgen weer fris te kunnen beginnen aan een nieuwe dukke dag! 

Slopwel Joskes 

Goeiemorgen Rita'kes 

Onze wekker stond om 8u30 om aan een nieuwe, enorm zonnige dag te beginnen. We maakten ons klaar per twee en gingen dan naar boven om samen gezellig te ontbijten. We aten geroosterd brood met choco en een glaasje fruitsap dabei. Na het ontbijten namen we een tuktuk naar 'jungle beach'. Hier in Galle mag je blijkbaar niet bestellen via pickme, want hier zijn dat 'rivalen' van elkaar. We spraken dus de eerste de beste tuktuk driver aan om ons te brengen en kwamen zelf met een prijs, aangezien we de trukjes van de foor hier al beginnen te kennen! Eens aangekomen bij jungle beach, moesten we eerst een bergaf wandelen tussen bomen en 'rotsen'. Toen we beneden aankwamen, konden we onze ogen niet geloven! Het was hier zo mooi en je had een uitzicht dat enorm ver ging. Op dit strand stond ook een band waar je in kon gaan zitten en uiteraard was dit weer de ideale moment voor mooie foto's! (Instagram up to date houden he). 

Eens aangekomen op het andere deel van jungle beach zochten we ons een plaatsje uit om ons te installeren, alleen waren we niet zeker dat bikini's wel waren toegelaten aangezien we in het begin niemand zagen in bikini. Uiteindelijk waagden we ons erop en was het allemaal wel oké! We smeerden ons goed in (haha, not, dat is dus wat we dachten) en begonnen wat te zonnen, want even bleek terug aankomen in België als dat we zijn vertrokken, is na 4 maand Sri Lanka wel echt NOT DONE! Buiten het zonnen gingen we ook af en toe het water in, dat is hier zo helder blauw en blijkbaar wordt het nog helderder wanneer het regenseizoen voorbij is, aangezien het zand dan minder meegetrokken wordt. We zijn al benieuwd hoe het er dan uit zal zien! Dat water is door de temperaturen hier ook niet echt 'verfrissend', aangezien dat warmer water is dan het water dat hier uit onze douches komt... . Het strand is niet te vergelijken met het zand in België, dat is hier zo zacht en een aangenaam gevoel om uw teentjes in te steken. 

Tegen een uur of één besloten we van het strand weg te gaan en gingen we op zoek naar een tuktuk. Deze keer niet meer via de rotsen, maar via een normale weg (die was er dus blijkbaar ook). Toen we weggingen zagen we dat er net een opruimactie van het strand ging beginnen en ze plastiek gingen opruimen. Eens boven aangekomen op de berg die we daarnet afwandelden, zochten we een tuktuk die ons bracht naar een gezellig restaurantje. We aten er een choco bowl met banaan en taco's met gefrituurde scampi's.

 Na het eten gingen we naar de winkeltjes in de straatjes rond het huisje van Dagmar en Lotte. We kochten hier beide een groot strandlaken met afbeeldingen op van olifantjes, als we zeggen groot, bedoelen we wel echt enorm! Ook kochten we hier elk een strandkleedje, Isabeau een zwart en Camille een geel.

Aan de turtlefarm was ook een mooi rustig strand gelinkt, dus gingen we daar nog even uitwaaien en genieten van het uitzicht. Ondertussen was de zon al lichtjes aan het ondergaan, dus ook dat leverde heel wat foto's op! Na het uitwaaien namen we de tuktuk naar de foodcity waar we ingrediënten kochten voor onze macaroni met kaas en kippenballetjes voor vanavond. We namen de tuktuk naar het huisje, namen allemaal een douche en beseften hoe verbrand sommigen onder ons wel niet waren (oeps... we hebben ons echt wel ingesmeerd hoor, 1 keer). 

Eens aangekomen in Gallefort wandelden we door heel wat gezellige straatjes opweg naar de vuurtoren hier in Galle. Dit was ook alweer iets heel mooi en machtig om te zien. We keken ook uit op een ver uitzicht op het water. We wandelden hier even op de heuvels en trokken dan het stadje van Galle in waar we naar enkele lokale winkeltjes en souvenierswinkeltjes gingen. We hadden nog niet echt honger, maar wel zin in een ijsje en Lotte en Dagmar wisten hier een plekje zijn met lekker ijs, dus we wisten meteen wat ons te doen stond! Tijdens het ijsje begonnen we na te denken over wat we de rest van de dag wouden doen. We waren tijdens het wandelen een bord gepasseerd met verschillende activiteiten zoals walvisspotten, een meer afvaren, een theeplantage bezoeken ... . 

Voor de rest genoten we tijdens het varen ook van de prachtige uitzichten en eilandjes. We maakten een stop bij het 'cinnamon'eiland (kaneeleiland). Hier kregen we uitleg van een local, die op dit eiland woont met enkel zijn familie, over hoe kaneelpoeder, kaneelolie en kaneelstokken gemaakt worden. Hij liet ons proeven van kaneelblaadjes en versgemaakt poeder dat hij voor onze ogen demonstreerde. We mochten zelf ook helpen bij het bereiden van dit kaneel. Ook liet hij ons ruiken aan verschillende bladeren die roken naar kaneel, curry, sinaasappel ... . Hij gaf ons een rondleiding op zijn eiland en bood ons een kaneeltheetje aan. We kochten hier een pakketje met kaneelpoeder, kaneelolie en kaneelstokjes die deze man helemaal zelf had bereid.

Na de fishpeeling vaarden we nog wat verder op het meer en zagen we de krokodil en de varaan. Hierna was het tijd om terug te keren naar het startpunt, waar we de taxi namen naar een local restaurantje en voor het eerst 'cottu' probeerden. Dit is een typisch Srilankaans gerechtje met groentjes en kip, was best wel lekker! (Isabeau begint de pikantheid hier goed aan te kunnen, Camille daarentegen, das een ander paar mouwen). Hierna gingen we verder naar een bakkerijtje om een dessertje op te halen en vertrokken we terug naar het huisje.

GOODMORNING L.A.!

We werden gewekt door het geluid van onze wekker rond 9u deze ochtend. We maakten ons opnieuw klaar per 2 en gingen weer naar boven voor een ontbijtje. We aten geroosterde bokes met choco en een stukje watermeloen en ananas erbij.

Na het ontbijt maakten we ons verder klaar om te vertrekken en wandelden we naar beneden om een tuktuk te nemen richting Gallefort, het dorpje van Galle. Ook vandaag mochten we weer met zen vieren in een tuktuk, niet zo heel praktisch, maar wel veel goedkoper en het was niet zo heel ver dus dat viel wel mee! We hadden een super lieve driver die ons vanalles vertelde over zijn vrouwtje en al het lokale eten hier. Op weg naar Gallefort hadden we het allemaal even heel moeilijk met iets dat we onderweg zagen. We zagen namelijk een man dat aan het wandelen was met een aapje aan een leiband, toen we dichterbij kwamen zat de man aan een bushalte en zagen we het aapje ineens niet meer. Onze driver stopte er en vroeg aan de man waar het aapje was, ineens zagen we dat de man een linnenzak openden en omkieperden. Hier viel dat aapje volledig verward uit. Nadien trok de man het aapje aan de leiband omhoog. We werden alle 4 meteen ontzettend kwaad en zeiden tegen de man dat je zo een dingen niet doet, ook onze driver werd boos en reed weg uit woede. Ons hart brak, want de angst in de oogjes van het aapje was onwaarschijnlijk... . De driver vertelde ons nadien dat deze man dat doet voor zijn inkomsten en dat dit een soort 'ruilhandel' is, hier in Sri Lanka. Dit degouteerde ons verschrikkelijk hard. 

Uiteindelijk besloten we een taxi te bestellen naar het Koggala meer. Dit was eventjes rijden en toen we daar aankwamen begon het wat te druppelen. Gelukkig was het bootje waar we in gingen varen afgedekt met een afdakje en hadden we er dus niet zo veel last van. In het begin leek dit iets heel louche en wisten we niet of we het konden vertrouwen aangezien er maar 1 bootje was en we precies in de achterbuurt van een paar locals stonden. Uiteindelijk besloten we het toch maar te doen na de prijs wat af te prijzen. Koggala meer is een groot meer waar zich wel 14 verschillende eilanden op bevinden. We konden aapjes, varanen, krokodillen, arends ... spotten. De man vertelde ons wel dat de kans niet zo groot was dat we alles zagen, aangezien dit dieren in het wild zijn en je er dus nooit zeker van bent, maar hij deed zijn uiterste best om voor ons al deze dieren te spotten! We moeten toegeven, deze man heeft ongeloofelijk goede ogen, want jawel, we zagen ALLE diertjes die we konden zien tijdens deze rit! 

Na dit eiland vaarden we door naar de volgende stop. Dit waren allemaal soorten vlotten aan elkaar vastgemaakt waar verschillende openingen waren met vissen in die aan fishpeeling doen. Lotte en Camille waagden zich erpp en staken hun voeten in het water. Dit was wel even wennen, aangezien het niet van die kleine schattige visjes waren, maar toch wel al behoorlijk grote vissen. Dit kietelde enorm. 

We kwamen toe in het huisje en begonnen te zoeken voor vliegtickets naar de Malediven, aangezien we daar van 9-16 December naartoe zullen gaan als eerste week vakantie na een drukke periode stage, waarna we nog een week zullen rondreizen in Sri Lanka zelf. Ook zochten we al een hostel voor Kandy aangezien we daar binnenkort weer een week moeten verblijven omdat er een professor komt spreken over traumaverwerking. Het was de bedoeling dat we vandaag nog de bus zouden nemen naar Colombo, maar deze hebben we door alles wat we nog aan het regelen waren dus gemist. We belden de CDC head en die verbood ons zo laat 's avonds de bus nog te nemen omdat het gevaarlijk is in Kelaniya voor twee meisjes alleen op straat. Ze stelde voor om de bus te nemen in de ochtend zodat we om 9 uur zouden toekomen en zij ons zou komen ophalen, waarna we rechtstreeks naar stage zouden gaan. 

We gingen gaan eten in één van de restaurantjes op het strand, namelijk 'Peacock hotel'. We aten een pizza chicken BBQ en babbelden wat na over het fijne weekend. Nadien gingen we terug naar het huisje, skypten we nog even met familie en vriendinnen en kropen we na een druk maar heel fijn weekend ons bedje in, want de wekker stond om 6uur!

Nighty Night! 

Wanneer Camille aan de beurt was, wachtte Isabeau bij onze bagage buiten in de zaal. Ze kwam terug en vertelde dat er lucht tussen haar longen zat, ze een infectie op haar longen had door de luchtvervuiling hier en hoge koorts erbovenop. De vervuiling komt door alle uitlaatgassen van de auto's, bussen en tuktuks. De lucht wordt er letterlijk zwart door en je ziet zo alle uitlaatgassen uit de auto's komen wanneer ze ons passeren, kan dus niet gezond zijn.

Het doktersbezoek was nog niet afgelopen, Camille moest samen met een verpleegster naar een andere zaal waar ze een soort van medicatie moest inademen (soort aerosollen) om haar longen terug vrij te maken en te reinigen. hier heeft ze ongeveer een halfuurtje binnen gezeten. Toen ze binnenkwam moest ze een maskertje kopen van 1000 roepies dat vervolgens werd aangesloten op een soort medische gasfles waar verschillende stoffen in werden gespoten, die ze achteraf gedurende een half uur moest inademen. Tijdens dit half uurtje voerde de verpleegster een gesprek met haar over wat ze hier in Sri Lanka doet. Ook vroeg de verpleegster aan Camille (die half gedrogeerd en in slaap lag) of ze ook haar Engels wou leren. Nadien moest ze nog bij de afdeling 'pharmacy' haar voorgeschreven medicatie ophalen, hier betaalde ze nog eens 1500 roepies. We verschoten van de hoeveelheid. In de ochtend moet ze er 8 nemen, in de middag 6, rond de avond 4 en voor het slapen nog eens 8. Dit komt waarschijnlijk omdat één pilletje niet genoeg is om de juiste hoeveelheid binnen te krijgen. 

Vandaag werden we wakker door het geluidje van de wekker om kwart na 6. Camille en ik maakten ons klaar om de bus terug naar Colombo te nemen om nadien rechtstreeks naar stage te gaan. Toen ik Camille opwachtte in de gang, want we sliepen in verschillende kamers, kwam ze uit de kamer. Ze zei dat ze zich echt niet goed voelde en dat ze heel weinig geslapen had. Ze kon amper op haar benen staan en ze had het heel warm. Ze wou heel graag naar een dokter gaan om te weten wat ze had, want lag al twee dagen te hoesten. We stuurden Amaa om te vragen wat we het beste deden. Amaa zei ons dat we best naar de dokter in Colombo gingen. Camille stuurde meteen een berichtje naar onze CDC Head om haar op de hoogte te brengen dat we vandaag niet aanwezig zouden zijn op stage. Zij vond ook dat het beter was dat we naar de dokter zouden gaan en vertelde ons dat we ons geen zorgen moesten maken over stage. 

We namen de tuktuk naar het station van Galle waar we de highway bus naar Colombo namen. We zaten hier in totaal 1,5 uur op, minder lang dan dat we tot nu toe al hebben moeten reizen. Isabeau deed een dutje op de bus, maar jammer genoeg is dit bij Camille niet gelukt, aangezien de man naast haar goed aan het snurken was en precies in zijn bed lag, waardoor hij praktisch half op Camille haar schoot lag. Eenmaal aangekomen in Colombo, bestelden we een pick me naar het Nawaloka madical center. We kwamen toe in een grote zaal dat as opgedeeld in verschillende wachtruimtes en verschillende 'lokalen'. Bij de binnenkomst zagen we heel veel verschillende kamertjes en we wisten niet meteen waar we naartoe moesten. We vroegen aan de mensen achter de balie welke kant we uit moesten. Ze zeiden ons dat Camille eerst moest gaan betalen om nadien te wachten in een zaal, heel vreemd want bij ons betaal je pas nadien je een dokter hebt gezien en je weet wat je hebt. Ze betaalde 700 roepies 'inschrijvingsgeld', ongeveer een 3,60 euro. Eenmaal betaald wachten we onze beurt af. We werden in de wachtzaal bekeken door de andere mensen, alsof ze nog nooit twee blanke meisjes bij de dokter hadden gezien. Hier in Sri Lanka hebben ze blijkbaar een systeem in de wachtzaal waar je moet doorschuiven op de stoeltjes om op die manier te weten aan wie het is, degene die naast de deur van de wachtzaal zit, mag naar binnen.

Terug op het appartement aangekomen hebben we onze zak uitgeladen en de was gedaan. Camille wou helpen, maar dit vond Isabeau geen goed plan en verplichte haar om op haar bed te gaan liggen. Wanneer Camille op haar bed lag, heeft Isabeau het appartement gekuist want het was wel eens nodig na twee weken. Camille besloot een smsje te sturen naar Amaa, aangezien ze wel wat bezorgd was om het ziek zijn. Ze vroeg aan Camille om foto's te sturen van haar medicatie, om zeker te zijn dat ze zeker de juiste hadden voorgeschreven. Uiteindelijk bleek alles wel te kloppen en moest ze medicatie nemen tegen de koorts, een lopende neus, een longinfectie, siroop en antiiotica. Na het kuisen en de was, deed ook Isabeau een klein dutje. We waren namelijk beide enorm uitgeput van deze voormiddag door het vroege opstaan, het ziek zijn, de lange rit en het lange wachten in het ziekenhuis.

Na het dutje werkten we beiden aan onze taken voor An en schreven we de blog van het weekend. Na het werken beloonde we onszelf met een aflevering thuis, want we moesten nog heel wat afleveringen inhalen van twee weken geleden. S'avonds skypte Isabeau nog even met haar zus en Camille met haar vriendinnen. Na het skypen kregen we een hongertje en besloten we croque monsieurs met frietjes te maken, aangezien onze frietjes dringend moesten opgegeten worden.

Na het eten babbelden we nog even over hoe fijn we het weekend wel niet vonden met de andere meisjes en hoe hard we uitkijken naar de komende weekends. Nadien kropen we ons bedje in, want we konden allebei wel wat slaap gebruiken. 

We beseften wel dat we niet de hele dag konden rusten en binnen blijven, aangezien we niets meer in huis hadden van eten of drinken. Isabeau stelde voor om alleen naar de winkel te gaan, maar dit wou Camille niet, aangezien hier alleen rondlopen op straat geen goed idee was en we altijd aan elkaar beloofd hebben dat we dit nooit zouden doen. Wanneer Camille al haar moed bij elkaar gerapen had en wat was uitgeslapen, zijn we naar de winkel gegaan. We namen de tuktuk naar de winkel Atrico aangezien we gehoord hadden van Dagmar en Lotte dat dit een goede winkel was. Wat we niet wisten, was het feit dat deze winkel een half uur rijden was van ons appartement. Dit was een zware tegenvaller aangezien de tocht in de tuktuk niet optimaal was voor de longen van Camille. Eens aangekomen bij de winkel, stond er ons een grote teleurstelling te wachten, want hier was namelijk niets, zelfs geen choco... . We konden amper iets kopen dat op ons lijstje stond, dus moesten we een tuktuk nemen naar een andere winkel, namelijk de Keels. Op weg naar de Keels stopten we nog even bij de apotheker om een nieuwe thermometer te gaan kopen voor Camille, zodat we haar koorts beter konden opvolgen. Eenmaal aangekomen in de Keels waren we opgelucht te zien dat deze een pak groter is en gelukkig hadden ze hier wat meer van op ons boodschappenlijstje. Nadat we alles van ons lijstje hadden gevonden namen we de tuktuk terug naar ons appartement. 

We hadden onze wekker gezet om toch naar stage te kunnen gaan, in het geval dat Camille beter zou zijn. Jammer genoeg was dit niet het geval, hierdoor stuurde Camille een berichtje naar de CDC head en Amaa om hen te laten weten dat het vandaag nog niet zal lukken om aanwezig te zijn. Ze zeiden beide dat ze het zeker begrepen en het beter vonden dat Camille nog een dagje zou rusten. Ook zeiden de CDC head en Amaa dat het beter zou zijn moest Isabeau nog bij Camille blijven om een oogje in het zeil te kunnen laten. Ook Isabeau had het liever zo, omdat ze Camille in deze toestand niet alleen wou laten.

We aten beide wat cornflakes om wat krachten op te doen, want brood hadden we niet meer in huis omdat we nog niet naar de winkel waren kunnen gaan. Na de cornflakes legden we ons beide nog even naar aangezien we nog super uitgeput waren en vielen we beide terug in slaap. 

Toen we wakker werden was het al vrij laat op de ochtend, waar we zelf wel van verschoten want normaal slapen we hier nooit zo lang, maar het zal teken zijn dat het nodig was. Koorts vraagt duidelijk ook heel wat energie en fut van een persoon. Na de middag hebben we nog wat verder aan onze taakjes gewerkt en thuis verder ingehaald, we zijn terug bijna back on track. 

Eenmaal op het appartement keken we nog gezellig samen verder naar thuis en aten we een boterham met choco als avondeten, aangezien de eetlust niet zo groot was. Nadien belde isabeau nog even met haar papa en kroop ze in haar bedje terwijl Camille nog met haar vriendinnen aan het skypen was. Isabeau was rustig ingedommeld toen Camille opeens heel het appartement bijeen schreeuwde en de kamer binnenliep. Tijdens het skypen waren twee vleermuizen haar voorbijgevlogen binnenin het appartement. Isabeau sprong uit haar bed en dacht weeral dat er iemand in het appartement stond, haha. Samen gingen we op vleermuizenjacht om te kijken waar ze zaten, maar ze waren spoorloos verdwenen. Waarschijnlijk zijn ze terug naar buiten gevlogen via een gat in ons dak, want we hebben er veel. Uiteindelijk besloten we beiden te gaan slapen en te wachten tot morgen om ze te zoeken (maar stiekem hoopten we vooral dat ze tegen morgenvroeg weg zouden zijn).

Sweet dreams! 

Na het telefoontje keken we nog wat thuis, nog 4 afleveringen en we zijn terug helemaal bij, waar ziek zijn toch niet goed voor is. Hierna vielen we beide terug in slaap. Wanneer we wakker werden gingen we wat op het terras zitten en boekten we een B&B voor de komende week in Kandy, waar we een 3-daagse lezing zullen volgen over het beschermen van kinderen bij seksueel misbruik en mishandeling.

Omdat het vandaag exact één maand geleden is dat we zijn toegekomen in Sri Lanka wilden we dit vieren met een gezellig etentje en een mocktail. We maakten rijst met kip en currysaus (zelf gemaakt!) en Camille zorgde voor een lekkere Virgin Mojito. Toen we begonnen aan de currysaus merkten we dat we room ontbraken om deze wat dikker te maken, dus dit losten we op met wat melk en bloem. Het eten heeft ons echt gesmaakt en het aperitiefje (dat eigenlijk pas na het hoofdgerecht kwam, oeps omgekeerde wereld) was ook heel lekker en fijn! We dronken een Virgin Mojito met wat chipjes dabei en keken naar wat foto's van de afgelopen maand. De tijd vliegt hier voorbij. We kunnen zelf niet geloven dat het nog maar één maand geleden is, want het voelt aan alsof we hier al veel langer zijn (op de positieve manier dan wel). We beginnen elke dag meer en meer te wennen aan het feit dat we hier nog 2,5 maand gaan doorbrengen. We zouden hier nog heel lang willen en kunnen blijven en onze leventjes vallen hier volledig in hun plooi. We zijn Sri Lanka, ons appartementje en onze manier van leven al gewoon hier! Als jullie niet oppassen, blijven we hier misschien wel wonen voor altijd!

Slaaplekkerrr

Ook vandaag wouden we proberen de wekker te zetten om toch naar stage te gaan in het geval dat het mogelijk zou zijn voor Camille, maar ook vandaag ging het nog niet beter. Ze moest nog veel hoesten en had overal pijn. Ze stuurde een berichtje naar de CDC Head om de stand van zaken te laten weten, maar ook om te zeggen dat ze eigenlijk wel wou proberen om te gaan, omdat ze de CDC head, de kindjes en Isabeau niet langer wou teleurstellen of tegenhouden om zelf naar stage te kunnen gaan. Uiteindelijk belde de CDC head ons op om te zeggen dat ze samen met ons naar een andere dokter in Colombo wou gaan als het nog niet zou beteren, omdat ze het niet normaal vond dat Camille nog zoveel koorts maakt na 3 dagen antibiotica. Camille wou nog even afwachten en rusten tot de namiddag om daarna te beslissen of ze naar een andere dokter zou gaan of niet. Zelf stuurde isabeau ook een bericht naar de CDC head om te zeggen dat ze wel graag zou willen komen om de kindjes les te geven, omdat we ze toch wel missen. Ze belde ook Isabeau persoonlijk op en zei dat ze liever had dat ze bij Camille bleef aangezien ze anders helemaal alleen op het appartement moest blijven. Ze wou ook niet dat ze helemaal alleen de tuktuk naar het centrum zou nemen en wil eigenlijk vooral dat we steeds samen blijven, wat we ergens wel appreciëren. We voelden ons er beide een beetje ongemakkelijk bij want we wouden onze CDC Head niet teleurstellen. Gelukkig was ze zo begripvol en heeft ze duidelijk alleen het beste met ons voor. Ze wou absoluut dat Camille nog een dagje zou rusten en dat we nog zouden afwachten tot morgen om dan eventueel samen te komen, moest het dan beter zijn. Ze zei ook dat isabeau goed voor haar moet zorgen, wat ze zeker doet, precies de mama van Camille die mee is naar Sri Lanka: 'Wilt gij eens maken dat ge in uw bed ligt', 'Neen, ga nu rusten', 'Wat doet gij hier? In uw bed!', ... . Dilhani (onze CDC head) zei dat ze ons stiekem wel al een beetje mist op het centrum, dit vonden we uiteraard heel leuk om te horen en gaf ons ook het gevoel dat ze niet boos was en het wel begreep, maar ook dat ze ons werk daar enorm begint te appreciëren. 

Toen we aankwamen in het centrum had ik een berichtje gekregen van de CDC head dat ze vandaag niet aanwezig zou zijn in het centrum omdat ze ergens een meeting heeft. Ook vertelde ze ons dat het haar niet gelukt was om onze voorbereidingen voor de les van vandaag af te drukken, maar ze legde ons uit dat we het zelf konden doen met de printer boven of beneden. Uiteindelijk ging Isabeau dit proberen, maar dit werkte van geen kanten.

We begonnen de dag dan maar met wat te werken in hun werkboekjes. We legden de focus opnieuw op het alfabet. Ook vandaag ging dit bij de ene wat vlotter dan bij de ander. Sommige luisterden heel goed, andere verloren elke 2 seconden hun concentratie. We probeerden hen te laten focussen, maar echt makkelijk was dit niet altijd. We probeerden ze aan te moedigen door te zeggen hoe goed ze bezig waren als ze iets juist deden. 

Na de cadeautjes gingen we met onze kindjes naar hun lokaaltje en was het tijd voor de lunch. Vandaag aten ze allemaal al iets vlotter en hadden we dus ook de indruk dat het zieke meisje al wat beter was. We zongen een beetje met hen aan tafel, maakten wat mopjes en ze lachten er wat van af. Na een tijdje focusten we wel terug op het feit dat hun bord leeg moest, aangezien ze anders niet naar huis mogen vertrekken. Camille leerde de kindjes wat Nederlandse woordjes zoals 'helemaal', 'eten' en 'panch'. Ze vroeg in het Nederlands aan één van de meisjes of ze mee kwam naar België en ze antwoordde 'Yes', dat is dus geregeld! (Vandaar de foto van de pinky promise maar dan met onze duimen)

Toen de kids gedaan hadden met eten gingen ze naar huis en besloten wij om ook zelf ons middageten hier op te eten. Isabeau waagde zich nog eens op het eten uit het centrum. Op het moment dat ze zei dat het niet pikant was, trok ze ineens een gezicht en zei ze dat haar lippen in brand stonden. Camille hield het bij de sandwishkes met choco. Na het eten besloten we uiteindelijk toch om nu al naar huis te gaan aangezien Camille zich helemaal nog niet optimaal voelt. Ons plan was eigenlijk dat Camille alleen naar huis ging en Isabeau nog zou blijven voor het namiddag gedeelte, maar de driver en de leerkrachten stelden zelf voor dat Isabeau mee zou gaan naar huis. 

Na deze dingetjes in orde te brengen, maakten we onze zak voor komend weekend in Jaffna, de komende week in Kandy en het weekend nadien in Tricomalé. We hebben morgen weer een lange reis voor de boeg (waar we niet echt naar uitkijken) dus we wouden ons al goed voorbereiden. Na het maken van onze zakken namen we een verfrissende douche, waarna we begonnen te koken. Vandaag schafte de pot kippennuggets met gebakken patatjes, jammie jammie! Alleen begrijpt Isabeau niet zo goed dat een pan soms te vol kan zitten... Smeet ze toch wel niet alle aardappelen in één pan zeker, gaat daarmee naar den oorlog... . 

Na het koken skypten we nog even met het thuisfront en haalden we de laatste afleveringen van thuis in! Nadien kropen we ons bedje in, want ziek zijn is vermoeiend en zorgen voor een zieke is dat zeker ook! 

Onze wekker stond om 7u45 om ons klaar te maken om naar stage te vertrekken. Camille wou vandaag niet nog een dag in haar bed blijven liggen en de mensen in het centrum niet weer teleur wou stellen. Ze voelde zich nog steeds niet tip top in orde, maar het proberen kan geen kwaad! Ze stuurde een berichtje naar de CDC head waarin ze vertelde hoe ze zich voelde, maar dat ze het fijn zou vinden om toch te kunnen gaan vandaag. De CDC head was er eerst wat 'tegen', omdat ze wou dat Camille nog goed zou uitrusten. Camille heeft haar uiteindelijk kunnen overtuigen en mocht vertrekken naar het centrum, onder voorwaarde dat ze optijd zou zeggen als het niet meer zou gaan en ze te moe zou zijn om nog verder te werken. 

We maakten ons beide klaar om te vertrekken en belde onze tuktukdriver om te zeggen dat we klaar waren voor vertrek. Hij vertrok vanuit het centrum richting ons en na een kwartiertje was hij er om ons naar daar te brengen. Onderweg naar daar voelde Camille wel dat de tocht niet zo heel veel goed deed aan haar longen, maar goed, dat zal wel normaal zijn. 

Na het werken in de boekjes begonnen we aan een art and craft activiteit die we op het moment zelf bedacht hadden, aangezien onze voorbereidingen wat in het water waren gelopen. Ze moesten een A4-papier inkleuren in verschillende kleuren wasco's en dit nadien overschilderen met zwarte verf. Deze zwarte verf gaan we een nachtje laten opdrogen, zodat ze morgen verf kunnen wegkrabben in een bepaalde vorm, zodat er een tekening in verschillende kleuren wasco overblijft.

Na het kleuren was het tijd voor wat buitenspelen, dit duurde ongeveer een half uurtje. Na het buitenspelen werden wij en de kindjes door de leerkrachten naar binnen geroepen en gingen we met zen allen in een cirkel zitten. De leerkrachten gaven een uitleg aan de kindjes in Sinhala en wij hadden geen idee wat er aan de hand was. We hadden wel een vermoeden dat het over ons ging, aangezien alle kindjes op hetzelfde moment naar ons keken. Uiteindelijk hadden we door wat er aan de hand was, we kregen een cadeautje van het centrum voor happy teachersday. We kregen bloemen, een zak uit Sri Lanka en een kunstwerkje van de kindjes. We waren hier super super blij mee, ook al wisten we niet 100% hoe we hierop moesten reageren omdat ze geen Engels begrijpen en omdat we de kindjes hier ook niet zo maar mochten knuffelen. Na het afgeven van de cadeautjes raakten de kids onze voeten aan en zeiden we 'bless you', aangezien dat hier blijkbaar een gewoonte is en een teken van respect.

We zeiden dag tegen iedereen in het centrum en namen de tuktuk naar het appartement en onderweg stopten we nog even langs een bank aangezien we voor de verandering weer blut waren... . Nadien reden we door naar het appartement waar we beide een dutje deden, aangezien de voormiddag toch wel heel veel energie had gevraagd. Camille merkte toen ook dat ze nog niet echt beter was en haar lichaam echt moe was van deze voormiddag, dus was ze Isabeau en de leerkrachten heel dankbaar dat ze haar erop hebben gewezen dat ze nog voldoende moet rusten. 

Na het dutje werkten we terug even aan wat taken en werkten we eindelijk onze blog volledig bij (zoals jullie kunnen zien). We haalden nog een paar afleveringen van thuis in, dus nu zijn we echt bijna volledig bij! 

We gingen naar beneden en begonnen de dag met de welberoemde circle time. Nadien gingen we met onze kids naar hun lokaaltje en begonnen we de lesdag. We begonnen de dag vandaag met een lesje over de verschillende lichaamsdelen. We hadden een jongetje en een meisje afgeprint om op die manier de lichaamsdelen te tonen en aan te leren. Nadat we dingen zoals schouder, buik, oren, neus, voeten ... hadden aangeleerd, speelden we met hen een spelletje hierrond. Het was de bedoeling dat ze de lichaamsdelen op hun eigen lichaam konden aanduiden. Bij de ene verliep dit al wat vlotter dan bij de ander.

Na het knutselen van de lieveheerstbeestjes maakten we onze kunstwerkjes van gisteren af. We gaven hen een speldje en daarmee moesten ze in hun zwarteverftekening figuurtjes maken zoals een boom, bloem, zon, huisje ... zodat dat er in verschillende kleuren wasco door kwam. 

Na het dansen was het tijd voor de lunch. Deze keer was er een ander meisje dat niet wou eten. Zij heeft blijkbaar probleempjes in verband met eten en moet echt 'gepusht' worden om te eten omdat het anders niet lukt. Na de lunch van de kids vetrokken ze naar huis en konden we zelf beginnen aan onze middagpauze. Camille voelde zich nog steeds niet echt goed en rustte even uit, maar at niks. Isabeau waagde zich nog eens op het eten van het centrum zelf. Tijdens onze middagpauze kwam onze CDC head bij ons zitten om wat bij te babbelen. Ze vertelde nog wat over de kindjes en over het feit dat ze mee zal gaan naar Kandy volgende week om samen met ons de cursus te volgen. Ook vertelde ze dat we 25 Oktober op uitstap gaan naar Dambulla en dat ze speciaal voor ons het dansoptreden zal plaatsen in de periode dat wij er nog zijn. We babbelden nog even over vanalles en nog wat en dit was echt heel aangenaam! 

Nadien zat onze dag erop en namen we afscheid van de kids en de leerkrachten. Toen we ze vertelden dat we er volgende week niet zouden zijn, vonden ze dit duidelijk wel heel jammer. We namen de tuktuk naar het appartement waar we beide een frisse douche namen, dit was wel echt nodig na al dat dansen! We maakten onze zak voor de komende 10 dagen, keken nog een aflevering van thuis, deden een powernapke en kookten een lekkere spaghetti. 

Vandaag ging de wekker om 7u50 om ons klaar te maken om naar stage te vertrekken. Camille voelde zich nog steeds niet 100%, maar wou vandaag absoluut een volledige dag proberen mee te draaien, aangezien een hele week afwezig zijn echt niet oké is. We maakten ons klaar, pakten onze spullen en vertrokken met de tuktuk naar het centrum. Toen we daar aankwamen waren de kindjes, de ouders en de leerkrachten heel blij om ons terug te zien. De CDC head vroeg meteen of het al beter ging met Camille, aangezien het de eerste keer was dat ze ons terug zag. Ze is duidelijk wel ongerust over ons en dat is heel fijn om te zien! 

Na het lesje begonnen we aan een knutselactiviteit. We maakten van een kokosschelp een lieveheerstbeestje. De kindjes moesten het rood schilderen en wij tekende vervolgens de contouren van het hoofdje, waarna de kids dit zwart konden verven om nadien de stipjes in het wit en zwart met hun vingertjes te maken. Door deze activiteit hingen onze kids volledig vol met verf, oeps. 

Na al het knutselen begon de oefening voor het dansoptreden van de jongere kinderen, dus vulden wij de tijd nog even op met het werken in hun boekjes van de cijfers en het alfabet. Nadien was het ook aan ons om met onze kids hun dansje op Despacito verder te oefenen en het laatste deeltje aan te leren. Ook de leerkrachten dansten met ons mee zodat ook zij het dansje kunnen en het kunnen herhalen met de kids in de weken dat wij er niet zijn. 

Na onze middagpauze kwamen ook de oudere kinderen toe. Zij waren duidelijk heel blij om ons terug te zien. Ze vroegen ook meteen wie de zieke was geweest en of Camille al beter was. Super lief om te zien hoe hard ze ermee bezig zijn en hoe blij ze waren om ons terug te zien. Ze aten zelf hun eigen lunch en nadien kwamen ze tot bij ons. We leerden hen een handshake aan, die we wel zeker 15minuten lang met ze allemaal hebben moeten doen, omdat ze het zo leuk vonden. Nadien leerden we hen het vervolg aan op La bamba, super grappig om te zien hoe zij omgaan met Westerse danspasjes! Hun dansen is iets helemaal anders dan bij ons, waardoor het voor hen wel even aanpassen is en we alles wel heel goed moeten voordoen en herhalen. We zijn er wel van overtuigd dat het eindresultaat super fijn gaat zijn! Het dansen zelf duurde 40minuten, super warm en uitputtend want erna waren we allemaal doodop! We sloten de dag af met het 'handjeklapspel' dat Camille hen aanleerdde. Ze waren hier heel snel mee weg! 

Na het eten moesten we nog even wachten op de taxi waarmee Dagmar en Lotte ons kwamen ophalen. We vertrokken samen met hen naar Jaffna waar we het komende weekend zullen doorbrengen samen met de andere meisjes. Dit was een tocht van 10uur! Onze taxidriver was super lief en zelfs een beetje grappig. We vulden de tijd met het zingen van liedjes in de auto en het vertellen van verhalen. Echt veel geslapen hebben we niet in de auto aangezien met 3 op een kleine achterbank toch niet zo praktisch blijkt te zijn... .

Toen we eindelijk toekwamen in Jaffna, spurtten we naar ons bed en deden we EINDELIJK dodo! 

Onze tocht begon bij een tempel, deze wordt gezien als 'de plek' van Jaffna. Langs de buitenkant was deze absoluut wel de moeite om te zien, heel hoog, uit goed en super verfijnd. Maar het feit dat we niet binnen mochten, was wel een enorme domper. Na de tempel waren we allemaal al enorm aan het bakken van de warmte, het was hier 35graden met 39graden gevoelenstemperatuur, niet te houden! 

Na het uitrusten vertrokken we terug op pad. We stopten langs de vis en fruitmarkt en passeerden vele gezellige winkeltjes met kleren. Opweg naar ons volgende punt kwamen we terecht op een of ander buurtfeest. Er stonden tenten waar mensen aan het dansen waren. Op het moment dat we er aankwamen om te gaan kijken wat er daar gebeurden, werd er geapplaudiseerd en werden we meegetrokken door de lokale bevolking in de menigte op de dansvloer. Er werd zowel Srilankaanse als Westerse muziek gedraaid. Daar stonden we dan met ons 10'en aan het dansen, het was wel een grappig zicht, iedereen was zo enthausiast aan het dansen en ja hoor ze waren heel blij om ons te zien, zelfs zo blij dat we samen met hen op de selfie mochten. Om de twee minuten werden we aangesproken en werd er op onze schouders getikt omdat ze daar stonden met hun gsm's en camera's. In het begin was dit grappig en fijn, maar na een keer of 30 werden we het toch een beetje beu. Het was alsof ze nog nooit blanke mensen hadden zien dansen. 

Een beetje verderop kwamen we een nestje puppy's tegen. Onze hartjes smelten gewoon. We namen een voor een de puppy's op en knuffelden ze. Na de knuffels en het stappen begonnen we toch wat dorst en honger te krijgen, want hadden over heel de dag enkel een ijsje gegeten. We besloten met zen allen naar een rooftopbar te gaan iets verderop. Hier aten we gezellig hamburgers en dronken we wat cocktails, deze keer wel echt goede cocktails! 

Vandaag konden we eens uitslapen na een lange en vermoeiende nacht in de taxi, een rit van 10uur! Om 10u stond er ons een typisch srilankaans ontbijt te wachten, met verschillende soorten koeken, fruit en thee. Na het speciaal maar lekker ontbijt (of dat vond Isabeau toch, Camille genoot maar van een banaantje) vertrokken we met zijn alle op tocht. We gingen vandaag een wandeling maken waar we op weg steeds nieuwe dingen tegenkwamen om te bezichtigen of bezoeken. De man van ons hostel had deze wandeling voor ons uitgestippeld. Het was in het totaal een wandeling van 2uur, maar dat duurde uiteraard langer aangezien we af en toe wel wat tijd namen om ergens te stoppen. 

We besloten dan maar afkoeling te zoeken met een ijsje in één van de beste ijskraampjes van Jaffna. Hier aten we allemaal een heerlijk ijsje en dronken we een heerlijke fruit juice om te bekomen. 

Na het dansen waren we toch een beetje moe en verlieten we het feest. We bezochten de bunker, hetgene waar we eigenlijk voor waren gekomen en schuilde even onder een boom voor de regen, ook al deed deze wel een beetje deugd in deze hitte. Nadien stapten we wat verder naar een visserstadje, dit had een beetje een duistere tint. Het was een afgelegen stadje, met weinig beweging en vooral heel veel kraaien. Wat wel heel mooi was om te zien waren de bootjes die allemaal naast elkaar lagen te drijven op het rustige water. De vismarkt waar we voor kwamen, was jammer genoeg gesloten. 

De meeste wouden nog een dessertje gaan eten een beetje verderop in een lokaal restaurant. Astrid en Isabeau waren moe dus vertrokken al terug naar het hotel waar ze zich douchten en al in hun bedje kropen. De anderen aten nog een dessertje bij de Mango's en praatten nog wat bij over de fijne dag. Nadien wandelden ze terug naar het hotel, kwestie dat we nog niet genoeg gewandeld hadden vandaag! Toen Isabeau al flink aan het slapen was stond opeens de man van het hotel in haar kamer. Ze schoot wakker en was volledig verward en begreep niet echt wat er aan de hand was. De man vond het heel normaal dat hij te pas en te onpas binnen kwam omdat hij moest weten wat we morgenvroeg wouden eten, eieren of worstjes. Aangezien de rest nog niet terug was belde Isabeau hen op maar niemand nam op, dus besloot ze naar de kamer van Astrid te gaan, en ook zij verschoot toen Isabeau de kamer binnenging. Uiteindelijk kwamen de andere meisjes toe en konden ze zelf tegen de man zeggen wat ze wouden en ook zeggen dat het niet oké is dat hij zo maar de kamers binnen wandeld. Ook de andere meisjes namen een douche en kropen nadien hun bedjes in, want morgenvroeg moeten we vroeg op! (Voor de geïnteresseerden: we deden vandaag 30.000 stappen, DERTIGDUIZEND HE).

Wanneer we eindelijk aankwamen hadden we onze boot van half 9 al gemist met als gevolg dat we een 45minuten moesten wachten op de volgende boot, die wel betalend is aangezien deze een privé boot is en de vorige één van de overheid was. Na het wachten konden we eindelijk op de boot, de mensen stapten op met veel duwen en trekken omdat iedereen een plaatsje wou bemachtigen, ze hebben hier echt geen geduld en hier red iedereen zijn eigen vel, ook al is dat ten koste van anderen die het meer nodig zouden hebben zoals oudjes of hulpbehoevende. Eenmaal we boarden werd het duidelijk dat we niet mochten rechtstaan op de boot, maar er was ook nergens een stoel of bank om te zitten. Bleek dat we op de grond moesten gaan zitten allemaal lekker dicht bij elkaar. We voelden ons een beetje ongemakkelijk bij de hele situatie, het leek alsof we allemaal werden getransporteerd met een bootje dat ons zou gaan verkopen in een ander land. Het was ook enorm warm op de boot en we zaten in de vlakke zon, met als gevolg dat er een aantal onder ons toch goed verbrand waren. De rit duurde ongeveer 45 minuten.

We hadden op tripadvisor gezien dat er op dit eiland tours worden georganiseerd waarbij je het hele eiland kan verkennen met de tukt tuk of een jeep. Aangezien we met 10 waren namen we een jeep, dit was wel een grappig zicht aangezien we vanachter zaten met zen tienen in iets dat leek op een kooi voor dieren die vervoerd worden met de wagen. Onze chauffeur kon geen Engels dus was het moeilijk om te communiceren met hem. Hij bracht ons naar verschillende plaatsjes over heel het eiland. Telkens wanneer we aankwamen aan een bezienswaardigheid stopte de chauffeur en zei hij "this is the place" en verder geen uitleg dit was namelijk het enige zinnetje dat hij wel kon zeggen. We stopten bij een burcht, een oud ziekenhuis, een grote ronde dikke boom waar we met zen allen konden instaan (de Baobab) en de zee. Over heel het eiland bevonden zich ook veel weides waar wilde paarden geëxporteerd uit Nederland, geiten en ossen op stonden te grazen. We zochten wat extra info op aangezien onze driver geen uitleg kon geven en we vonden heel veel over geëxporteerde dingen. Dit eiland bestaat eigenlijk uit veel geëxporteerde materialen zoals de Baobab boom, een groeiende rots, de wilde paarden ... . 

Om 16u30 namen we de boot terug naar de haven waar het busje ons terug kwam ophalen. Tijdens de bootrit zagen we de zonsondergang, super mooi! We namen in de haven nog even de tijd om te genieten van de zonsondergang op het water en de mooie uitzichten. Vandaag was het ook fullmoonday, dit was een machtig zicht, langs de ene kant zagen we de zon die onderging, terwijl we langs de andere kant de opkomende volle maan zagen. Voor we vertrokken kwamen we twee canadezen tegen die hun bus hadden gemist. We vroegen aan onze taxi chauffeur of ze mee mochten rijden aangezien er geen bussen meer zouden komen. Dit vond hij geen probleem en zo hadden wij ook onze goede daad van de dag achter de rug. De Canadezen vertelden ons dat ze hier zijn komen wonen een jaar geleden en hier nu werken voor de ambassade. Ze gaven ons wat tips en vertelden wat verhalen over dingen die ze hier zelf hebben meegemaakt. 

Het fantastische geluid van de wekker ging vandaag om 6u30. We maakten ons klaar en om 7u zaten we aan het ontbijt in ons hostel. Deze keer was het een English breakfast met toast gecombineerd met jam en een vers omeletje, dit was al veel beter dan gisteren. Na het eten stond ons privé busje ons op te wachten om ons naar de haven te brengen waar onze ferry naar Delft (een eilandje) zou vertrekken om 8u30. De weg naar daar leek eindeloos, de wegen hier liggen super slecht waardoor hij nooit kon doorrijden en elke keer moest opletten wat hij deed. We werden allemaal enorm door elkaar geschud en sommigen werden zelfs wat misselijk. Het voordeel aan deze autorit, was het feit dat je wel mooie uitzichten had. Op een gegeven moment reden we op een weg dat langs beide kanten omringd was door water. 

Toen we allemaal waren afgestapt besloten we eerst iets te zoeken om te eten, maar dit viel wat tegen aangezien de meeste winkels en restaurants toe zijn op zondag. Enkel één "restaurantje" was open, waar je zelfs niet zoveel kon kopen buiten water, frisdrank en een paar koekjes. We besloten verder te zoeken,maar zelfs google maps gaf aan dat dit het enige was waar we terecht konden, dus keerden we maar terug.

Één van de tussenstops was een groot veld met allemaal aloevera planten. Dit uitzicht was adembenemend en was gelegen aan het strand. Ietsje verderop stond een strandhutje, een oude boot en een vuurtoren. We hebben hier zeker een uurtje rondgewandeld en zochten aan het strand wat schelpjes waarmee een ketting of armbandje willen maken. We genoten elke seconde van deze prachtige omgeving. Ook vonden we er een skelet van een dier, zelf denken we dat het een koe of een paard was. Nadat we allemaal wat tot rust kwamen reden we verder met de jeep. Onze laatste stop van vandaag was het strand dat zich bevond aan de andere kant van het eiland. Hier namen enkelen onder ons, zoals Camille, de tijd om eens te zwemmen in de zee aangezien deze zo rustig was en er niemand anders aanwezig was. De andere meisjes, zoals Isabeau, genoten nog wat verder van de stilte eb de rust. We genoten nog even van de zon, met alle gevolgen vandien, Isabeau haar hele rug zag zo rood als een tomaat ook al had ze zich wel goed ingesmeerd (niet boos zijn he mama's en papa's)!

Wanneer we hen hadden afgezet aan hun hotel aten Anke, Maxime en Noor in de pizzahut en wij aten met de rest in de Mango's (een lokaal restaurant). Camille bestelde samen met Lotte Cottu met kaas, een Dona (soort pannenkoek met vulling van groentjes en kaas) en frietjes. Isabeau nam ook een Cottu, maar dan zonder kaas en deelde frietjes met Astrid. We vroegen aan de ober om onze gerechten zero spicy te maken, maar ik denk dat hij ons verkeerd begreep want hij had het extra spicy gemaakt, dit vond hij zelf hilarisch. Isabeau vond het zo pikant dat ze het eten niet op kreeg en voor één keer zette Camille door en at ze haar buikje flink rond. Nadien namen enkelen nog een dessertje, namelijk een bananenboot en een ananasboot.

Na een vermoeiende maar heel gezellige dag keerden we terug met de tuk tuk naar het hostel. We zaten met vijf in één tuktuk, een beetje illegaal maar een super grappig zicht. Isabeau en Lotte zaten op de schoot van de andere meisjes. Dagmar en Maxime besloten te voet gaan zodat hun eten wat kon zakken. Aangekomen in het hostel namen we een douche en kropen direct in onze bedjes want we waren allemaal heel erg uitgeput.