17 November: Negombo part 2

Tijdens de middag aten we frietjes in het restaurant, waarna Camille een evaluatie maakte voor haar leidingsploeg in het restaurant omdat daar wel WIFI was. Daarna vertrokken Camille en Noor naar het zwembad waar ze beide aan hun taken voor school werkten terwijl Isabeau een klein powernapje deed. Nadat ze wakker was legde ze zich bij de anderen en werkte ook wat voor school. We deden nu en dan nog eens een plonsje, bruinden nog een beetje en werkten nog wat verder. We bleven tot een uur of 17u aan het zwembad zitten. Wanneer de zon begon weg te trekken legden we ons alle drie op de kamer waar Camille en Isabeau voor school werkten terwijl Noor een douche nam. 

We bestelden bruchettas als voorgerecht terwijl Camille nog wat twijfelde over haar hoofdgerecht. Uiteindelijk wist ze wat ze wou dus bestelden we ook ons hoofgerecht. Naast ons zaten twee mannen die Engels spraken, ze begonnen met ons een babbeltje te slaan en vroegen hoelang we hier al waren en wanneer we zouden terug reizen naar België. Ze verschoten wel even toen we zeiden dat we hier voor 4 maand blijven. Na het eten besloten we een cocktail te bestellen, om onze 2 maand en 2 weken te vieren. Terwijl we wachtten op onze cocktails stond opeens onze tuktuk driver aan de deur. We begrepen het niet zo goed aangezien we dachten dat we wel duidelijk waren dat hij niet op ons moest wachten. We probeerden via de mensen van het restaurant uit te leggen dat we nog niet klaar waren en dat hij naar huis mocht (we weten niet of hij nu effectief heeft staan wachten of dat hij in de tussentijd naar huis was gegaan). Uiteindelijk is de man naar huis gegaan en konden we nog even genieten van onze cocktail. 

Vandaag werden we gewekt door onze wekker om half 10, het was eigenlijk de bedoeling op te staan om 9uur, maar ja ons Isabeau en haar wekker zetten, dat gaat niet samen... . In tussentijd dat we ons klaar maakten belden we naar het restaurant om onze bestelling door te geven, vandaag wouden we als ontbijt pannenkoeken eten. Om 10 u zaten we aan de ontbijttafel, maar jammer genoeg zonder pannenkoeken, want deze konden ze blijkbaar toch niet maken, ook al zeiden ze aan telefoon dat het in orde zou komen. Dit was een enorme teleurstelling, op datzelfde moment kwam de manager van het hotel aan en vroeg meteen hoe het met ons was en of alles naar wens was. We vertelden hem dat we het wat jammer vonden dat er geen pannenkoeken waren. De man zag onze teleurstelling en stelde voor om zelf voor ons pannenkoeken te maken. Zelfs met fruit en ijs... . We waren super blij dat hij dit wou doen, maar vonden het toch wat raar dat hij dat wel kon en zijn personeel niet... . Na een halfuurtje wachten kwamen onze beloofde pannenkoeken eraan, met ijs en fruit. Na het ontbijt vertrokken we naar het zwembad waar we onze voormiddag doorbrachten. 

Nadat we alle drie gedoucht waren bestelden we een tuktuk aan de receptie naar het "Prego" Italian restaurant. De man van de tuktuk verstond ons niet zo goed (het was dezelfde als die dat Noor en Camille naar de winkel bracht) en moest een paar keer de weg vragen aan omstaanders omdat we het restaurant niet vonden. We zeiden tegen de man dat hij naar huis mocht wanneer we in het restaurant waren en dus niet op ons moest wachten. Eerst begreep hij dit niet zo goed en wou een halfuur wachten tot we klaar waren met eten, maar we wouden vandaag onze 2 maand en 2 weken vieren dus we wouden ons niet moeten haasten. Doordat we zelf niet wisten om hoe laat we klaar zouden zijn, gaven we hem al het geld van deze rit, zodat hij door kon. 

Het was bijna sluitingstijd dus bestelden we een taxi naar ons hotel. Terwijl we aan het wachten waren buiten werd Camille bijna verkracht door een hond, haar nek deed er zelfs wat pijn van. Tijdens de aanval van de hond kwam er ook een ventje naar ons die met ons wou gaan feesten onze laatste dagen in Negombo. Eens aangekomen op het hotel kwam één van de medewerkers naar ons om te zeggen dat de tuktuk driver bezorgd was om ons en om het feit dat we wel terug in het hotel zouden geraken. Hij was blijkbaar een beetje overstuur dat we hem terug hadden weggestuurd. Wanneer we in onze hotelkamer aankwamen belde Camille naar de tuktuk chauffeur om te zeggen dat alles oke was en hij zich dus geen zorgen meer hoefde te maken. Na het telefoontje kropen we alle drie ons bedje in en vielen we als een blok in slaap.