2 December: Laatste volledige dag CAL

We zagen dat de CDC head bezig was met een meeting tegen de ouders, dus besloten wij al naar de kids te gaan. De dag begon met het ontbijt van onze kids waar we toezicht moesten houden. Aangezien er zo weinig kindjes waren, werden de nurserry en kindergarten samengevoegd in één klasje. Op een gegeven moment werden we naar buiten geroepen door de CDC head en moesten we vooraan gaan staan voor alle ouders. De CDC head begon met een bedankings- en afscheidsspeech en we kregen al lichte tranen in onze ogen. Op een gegeven moment kwam één van de kindjes naar voren, dat amper Engels kan, om een speech in het Engels te geven waar ze in vertelde dat ze ons gaat missen, veel geleerd heeft, ons graag ziet en naar ons opkijkt. Dit was de absolute aanzet tot tranen, verdorie... . Toen we voor ons uitkeken zagen we dat ook enkele ouders aan het wenen waren, want ook zij gaan ons missen. Nadien kwamen de ouders naar voren en hadden ze een cadeau voor ons, een bon voor een kledingwinkel in Colombo. Tot slot deden ook wij een bedankingsspeech voor zowel de ouders, als de kindjes, als onze CDC head en collega's.

Na de BINGO besloten we hen de limbo aan te leren, dit kennen ze hier duidelijk niet dus moest Camille het even voortonen! Ze deden het allemaal op gekke manieren, maar we besloten de regels niet te streng te maken voor hen en het gewoon voor het plezier te doen. Na een paar keer de limbo te doen, gingen we met zen allen naar binnen. De CDC head had ons gevraagd wat met hen te dansen, dus besloten we ons dansje van Despacito nog eens te doen. De mama's dansten met hun kindjes en dit was echt een plezier om naar te kijken. We sloten de dag met de ouders en hun kids af met een stukje cake en een sapje. Het meisje dat voor ons een speech had gedaan, is zo triestig dat we weggaan waardoor ze zelfs geen stukje cake meer wou eten, echt triestig... .

Na het afscheid bleven we nog wat hangen in het centrum omdat we het niet over ons hart kregen te vertrekken. Er waren ook nog twee kindjes in het centrum, namelijk de twee meisjes die er altijd zijn aangezien het de dochters zijn van de leerkracht en één van de kookvrouwen. We speelden nog wat met hen aangezien ze (denken we) wel doorhebben dat we bijna weggaan en ze het beide wel heel erg vinden. We trokken ook wat foto's met hen want dat vonden ze duidelijk heel fijn. We moesten in het begin wel ons best doen om één van de twee meisjes los te krijgen aangezien ze een pruillipje had omdat ze niet wilt dat we weggaan. Noor en Camille speelden wat met de meisjes (spelen als in op de grond geduwd worden door knuffels en elke keer moeten rechtstaaan om terug de grond op te gaan, oeps) en het werd al snel duidelijk dat wat de ene kreeg, de andere dat ook wou.

Na de cadeaus en het knuffelen kwamen ook de oudere kinderen toe. Normaal gezien mochten we nu naar huis, maar we kregen het nog steeds niet over ons hart om te vertrekken en al zeker niet zonder te spelen met de oudere kids. We speelden met hen tiktak boem en deden ook met hen een korte BINGO. Nadien was het etenstijd voor hen en speelden we nog kort een spelletje buiten tot het begon te regenen en de CDC head onze kids naar huis stuurde.

Zelfs wanneer de kindjes naar huis waren, besloten we nog even te blijven. De twee kleine meisjes en één van de grotere meisjes besloot kappertje te spelen in mijn haar, dat was best wel fijn eigenlijk. We namen nadien nog wat foto's, ook van het centrum zelf, kwestie van niets te vergeten en thuis goed te kunnen tonen hoe alles eruit zag. Ook namen we even de tijd om op de foto te gaan met onze collega's (teachers, kookploeg, driver, CDC head).

Wanneer we klaar waren met al het werk besloten we te koken en onze buikjes goed rond te eten. Het was een vermoeiende en emotionele dag geweest waardoor we besloten thuis te blijven. We schreven wat aan de blog en skypten met het thuisfront. Jammer genoeg konden we onze bedjes nog niet in, aangezien we vandaag moesten wakker blijven om ons in te schrijven voor het international exchange program in februari. Dit ging normaal online komen op toledo om 19uur Belgische tijd (23u30 bij ons), maar uiteraard, zoals gewoonlijk, ging dit weer mis. We wachtten tot 1u 's nachts en kregen dan een mail om te zeggen dat het verplaatst zal worden naar morgen, joe-pie! Bedje in it is.

Vandaag stonden we op met een apart gevoel. Het was namelijk onze laatste officiële dag op het centrum. We maakten ons klaar om te vertrekken met de tuktuk en waren gepakt en gezakt met alle cadeaus die we voor iedereen hadden. Toen we aankwamen in het centrum waren we een beetje triestig om te zien dat niet alle kindjes van ons klasje er waren en dat er in het algemeen niet veel kids waren vandaag. We hopen dus dat ze morgen zeker naar ons afscheidsfeestje zullen komen!

Na de bedanking veegden we onze tranen weg en besloten we er nog een fijne dag van te maken met de ouders en hun kids. We deelden onze zelfgemaakte BINGO-papieren uit en legden hen het spelletje uit. Gelukkig was de CDC head er om te vertalen, maar de ouders kennen de cijfers in het Engels, dus dat verliep wel vlot! We speelden BINGO en elke keer als we zagen dat één van de ouders het cijfertje had, riepen we 'jeej', waardoor de ouders dit na een tijdje ook zelf begonnen doen, best wel grappig! We merkten al snel dat dit hun wat afleidden en dat ze het heel fijn vonden als we wat onnozel deden. Na een tijdje won één van de moeders met haar dochter en zij wonnen een pakje koekjes.

Aangezien het het einde van het schooljaar is, moeten de ouders alle werkschriften en knutselwerkjes van hun kindjes meenemen naar huis. Elke ouder ging naar het lokaaltje van zijn/ haar kind en keek de werkschriftjes en knutselboekjes eens in om te zien wat hun kind allemaal geleerd heeft en allemaal al kan. Dit was voor zowel de ouders als de leerkrachten een emotioneel moment, het slot van een vermoeiend, leerrijk en fantastisch schooljaar. Wij werden regelmatig bedankt door de ouders van onze kindjes, maar ook door de ouders van de kindjes van de andere klassen. Ze kwamen ons zeggen hoe dankbaar ze zijn, dat ze ons zullen missen en ons graag zien, maar dat is zeker allemaal wederzijds! Heel wat kindjes kwamen al afscheid van ons nemen, maar gelukkig zien we ze nog éénmaal terug de 23e december.

Na het spelen kwam één van de leerkrachten naar ons met haar trouwboek, ze wou heel graag haar trouwfoto's met ons delen. Ze was getrouwd in januari en alle collega's waren aanwezig op de trouw. Het viel ons op hoe anders ze er allemaal uitzagen tegenover nu, en dat op 8-9 maand tijd. Het was heel fijn om eens zo een trouwboek te zien, super chique en wel 700 verschillende outfits op één avond tijd. Na het trouwboek speelden we nog even verder met de twee meisjes.

We besloten uiteindelijk te beginnen aan het minder aangename moment van de afscheidscadeaus. We deden eerst een korte speech over hoe dankbaar we zijn, dat we ze gaan missen en dat we hopen ze allemaal heel snel terug te zien. We begonnen met de kookploeg en gaven hen een keukenschort en een houten pollepel van hier. Nadien gaven we een toiletzakje en een speelgoedje voor een baby (want ze heeft een baby die ze ook altijd meeneemnt naar het centrum) aan de kuisvrouw, een blauwe tuktuk aan onze driver met onze namen op en zijn nummerplaat, een tas met ayubowan op en thee erbij aan de teachers en de CDC head en ook nog twee zachte knuffels aan de zwangere teacher. Daarnaast gaven we ook nog aan elk klasje een grote puzzel cadeau.

Na de foto's was het wel tijd om de tuktuk richting het appartement te nemen. Het was nu al heel moeilijk om te vertrekken, maar we blijven tegen onszelf zeggen 'morgen en de 23e zien we ze nog terug dus het is nog niet het officiële afscheid'. Eens op het appartement staken we de cadeaus voor Dilhani (fotoalbum) en Udadumbara (fotokader) in elkaar. Ook zaten we nog even rond de tafel om de teambuilding, de één tegen allen en onze workshop voor in Udadumbara af te werken.