21 Oktober: Terug naar CAL

We legden onze spullen boven in de bureau van de CDC head en kregen van haar de printer om onze lesvoorbereidingen af te printen, zodat we de kindjes les konden geven. Toen we binnenkwamen in het lokaaltje waren de kids heel blij om ons te zien, of toch het grootste deel. Één meisje was heel hard aan het wenen en aangezien ze ons niet kan uitleggen wat er scheelde, was het voor ons heel moeilijk om te begrijpen wat er aan de hand was. We vroegen aan de CDC head wat er scheeldde en blijkbaar gaat het er thuis niet zo goed. De mama is zwanger en tegelijkertijd heel ziek, waardoor ze in het ziekenhuis lag en het meisje dus veel moet opgevangen worden door het centrum hier. Hierdoor is ze heel erg verward en krijgt ze te kampen met veel verschillende emoties. We probeerden haar te sussen door haar bij Camille op de schoot te zetten, maar ze was heel hard overstuur. 

Na het aanleren van de emoties was het tijd om nog wat te oefenen voor het dansoptreden in December. We keken naar het oefenen van de andere kindjes en nadien was het aan ons om nog eens te oefenen op Despacito. De kindjes konden het nog verbazend goed en het tovert automatisch een lach op ons gezicht om ze te zien dansen. We zijn er zeker van dat als we nog een beetje oefenen met hen, het tegen December helemaal goed komt! We waren opgelucht om te zien dat het meisje dat zo verdrietig was, ook terug mee kwam dansen en terug een glimlach op haar gezicht had. 

Toen de kids naar huis waren, gingen wij naar boven voor een meeting met onze CDC head. We bespraken de komende week en de uitstap van vrijdag naar Dambulla, want Maxime gaat ons vergezellen. Ook bespraken we het feit dat An en Veronique donderdag zullen langskomen in het centrum voor onze tussentijdse evaluatie en over hoe alles gaat. Onze CDC head stelde ons al gerust door te zeggen dat ze zeker positief zal zijn over ons, oef! Ook bespraken we al even kort het kampje dat we zullen organiseren in Dambulla met de oudere kindjes van het centrum, maar het concrete hierover moeten we nog in elkaar steken en verder uitwerken. 

Vandaag wouden we onze lekkere kip curry met rijst van vorige keer nog eens maken. We keken hier super hard naar uit, dus begonnen met volle moed te koken. Tijdens het koken merken we ineens op dat ons vuur uitvalt. Blijkbaar was onze gasfles leeg en zitten we nu dus met een groot probleem. Camille belde Sunhil (onze huurbaas) en hij zei dat we dan maar een nieuwe gasfles moeten gaan kopen morgen, dat dit wel duur kan zijn en we dit helemaal zelf zullen moeten installeren. Wanneer we vroegen wat we dan vanavond moesten doen, vertelde hij ons dat we het eten dat al op het vuur stond maar moesten wegsmijten en pizza moesten bestellen, we geloofden onze oren niet... . We belden even onze ouders en zij zeiden dat we dit zeker niet allemaal zelf moeten doen. We belden uiteindelijk de pizzahut, om toch iets te eten en stuurde een bericht naar Sunhil om te zeggen dat dit niet kan. 

Vandaag ging de wekker om 7u50 om na 10 dagen terug naar onze stageplaats te gaan. We maakten ons klaar met vermoeide oogjes en vertrokken met onze vaste tuktukdriver richting stage. Dagmar reed met ons mee en onze driver ging haar nadien afzetten aan het busstation van Kadawatha, zodat ze daar de bus kon nemen richting Galle. 

Het thema van de les van vandaag was 'emoties'. We leerden hen verschillende emoties door hen smileys te tonen van blije, boze, bange en verdrietige gezichtjes. Na het aanleren van de emoties deden we enkele new games met hen in verband met dit thema. We gaven hen een blad met verschillende gezichtjes op en het was de bedoeling dat ze dezelfde soort gezichtjes zouden verbinden. Hierna toonden we hen verschillende prentjes waar mensen boze, blije, verdrietige of bange handelingen aan het doen zijn, het was de bedoeling dat ze deze konden onderscheiden en konden zien wat wat was. Tot slot deden we nog een soort memorie. We draaiden de prentje om op tafel en het was de bedoeling dat ze dezelfde emoties omdraaide, dit verliep bij de ene enorm moeizaam, terwijl de andere al doorhad hoe je hierbij kon valsspelen. 

Na het dansen begonnen we aan onze art and craft activiteit van de dag. We lieten de kindjes rondjes tekenen op gekleurd papier in het geel, groen, blauw en rood. Het was de bedoeling dat ze van elke kleur twee rondjes uitknipten en deze aan elkaar lijmde met een ijsstokje ertussen. Eens dat dit gebeurd was, moesten ze Camille haar smileys natekenen. Op de blauwe tekende we een droevige smiley, op de rode een boze, op de gele een bange en op de groene een blije. Nu hebben ze smileys op stokjes die ze in de lucht kunnen steken wanneer we vragen hoe ze zich voelen.

Na het knutselen was het lunchtijd! Het eten ging vandaag iets vlotter dan de vorige keer dat we in het centrum stonden, gelukkig! Na de lunch gingen de kindjes naar huis en zongen ze nog het 'goodbye' liedje. 

We namen de tuktuk naar ons appartement, maar stopten onderweg bij de Keels om onze weekinkopen te doen. We hebben nog nooit zo efficiënt gewinkeld, op minder dan 15 minuten stonden we terug buiten en hadden we alles voor komende week. We namen de tuktuk verder naar ons appartement en laadden onze boodschappen uit.

Na het uitladen namen we even de tijd om te douchen, waarna we begonnen te schrijven aan onze taken. We waren beide zo moe dat we wat gerust hebben en een klein dutje hebben gedaan. Na het dutje deden we de was en schreven we nog wat verder aan onze taken. 

Tijdens het wachten op de pizza hoorden we voortdurend knallen buiten, toen we gingen kijken zagen we dat het vuurwerk was in de verte! Vuurwerk in Sri Lanka??? Uiteindelijk kwam onze pizza aan na lang wachten en weer een heel gedoe met het vinden van onze locatie... .

Tijdens het eten keken we nog even naar thuis en nadien namen we nog even de tijd om te skypen, waarna we ons bedje inkropen want we zijn beide nog heel moe van de voorbije dagen.